Ενα πολύ ευαίσθητο ζήτημα σχετικά με το ευ ζην ενός ολοένα διογκούμενου τμήματος του παγκόσμιου πληθυσμού που πάσχει από τη νόσο Αλτσχάιμερ σε πρωταρχικό ή προχωρημένο στάδιο, ανακινεί το αμερικανικό περιοδικό The Atlantic σε εκτενές σχετικό δημοσίευμά του, όπου παρατίθεται η συγκλονιστική ιστορία ενός τέτοιου ασθενούς.
Εχει παρατηρηθεί ότι η επιθυμία για σωματική επαφή δεν εξαφανίζεται μετά την εκδήλωση της νόσου Αλτσχάιμερ - μία διαπίστωση η οποία εγείρει μία σειρά από σημαντικά θέματα ηθικής φύσεως, τα οποία αφορούν στους τρόπους υποστήριξης και ικανοποίησης των αναγκών των πασχόντων.
Πριν από λίγους μήνες, στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, μία «εργάτρια του σεξ» έλαβε κλήση από μία γυναίκα της οποίας ο 93χρονος πατέρας βρισκόταν σε ειδική κλινική για ασθενείς με άνοια.
Η εν λόγω κυρία -ας την αποκαλούμε στο εξής με το όνομα «Έμμα»- πληροφορήθηκε από την κάπως διστακτική γυναίκα ότι ο πατέρας της είχε εμφανή σημάδια στέρησης σεξουαλικής επαφής.
Την ημέρα η Εμμα εργάζεται στον τομέα της μέριμνας για ηλικιωμένους, αλλά εδώ και 30 χρόνια ειδικεύεται επίσης στη σεξουαλική υποστήριξη ατόμων με ειδικές ανάγκες, συμπεριλαμβανομένων των πασχόντων από άνοια.
Ο πατέρας της καλούσας είχε υπάρξει ιδιαιτέρως ενεργός σεξουαλικά στον πρότερο βίο του και τώρα ζητούσε επίμονα από την κόρη του να του βρει μία γυναίκα.
Το προσωπικό της κλινικής φάνηκε εξαιρετικά υποστηρικτικό, καλωσορίζοντας την Εμμα στις κτιριακές εγκαταστάσεις και βοηθώντας την να μετακινήσει το γηραιό άντρα σε μία πιο βολική στάση.
Πολλοί από τους πελάτες της Εμμα δεν έχουν πολλή ζωή μπροστά τους. Ο συγκεκριμένος μάλιστα άντρας απεβίωσε έπειτα από ενάμιση μήνα, με την κόρη του να δηλώνει ότι μετά τις σεξουαλικές συνεδρίες του ήταν πιο χαλαρός, λιγότερο ανήσυχος, πράγμα για το οποίο η κόρη ευγνωμονεί την Εμμα.
«Εχω κάτι να προσφέρω», λέει η Εμμα. «Εχω να προσφέρω το πιο ενδόμυχο και προσωπικό δώρο που μπορεί να κάνει κανείς».
Μελέτη πραγματοποιηθείσα από Αυστραλούς ερευνητές έδειξε ότι οι τρόφιμοι κλινικών για άτομα με ειδικές ανάγκες και αναπηρίες, συμπεριλαμβανομένης της άνοιας, δεν παύουν να αισθάνονται και να θεωρούν αυτούς ενεργά σεξουαλικά όντα, με έντονη την ανάγκη και την επιθυμία έκφρασης της σεξουαλικότητάς τους.
Περαιτέρω μελέτη όμως, η οποία είδε το φως της δημοσιότητας στην Αυστραλιανή Επιθεώρηση Μέριμνας για την Άνοια, έδειξε ότι μονάχα ένας μικρός αριθμός τέτοιων κλινικών (το 20%) διαθέτει ειδικό πλαίσιο φροντίδας για τη σεξουαλικότητα και τη σεξουαλική υγεία των ασθενών.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, 26.5 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πάσχουν από κάποια μορφή άνοιας, με το νούμερο να αναμένεται να διπλασιάζεται κάθε 20 χρόνια.
Ένα μεγάλο μέρος εξ αυτών θα αποβιώσει μέσα σε κάποια κλινική. Κι ενώ όσο οι ηλικιωμένοι πάσχοντες ζουν σε οικείο τους περιβάλλον έχουν τη δυνατότητα να κάνουν ό,τι θέλουν, όταν αναγκαστούν να μεταφερθούν σε κλινικές, η σεξουαλική ζωή τους καταλήγει να ορίζεται από την πολιτική και τη νοοτροπία του εκάστοτε προσωπικού, το οποίο σε μικρό μονάχα ποσοστό αντιμετωπίζει την κατάσταση με την ενδεδειγμένη συμπάθεια και κατανόηση προς τον ασθενή, όπως συνέβη στην περίπτωση της ιστορίας της Εμμα.