«Σπουδή ανθρώπινη η γη της Σερίφου. Αλλες φορές γίνεται απόκρημνη κι απροσπέλαστη κι άλλες με γλυκές πλαγιές σμιλεμένες με αναβαθμίδες. Η Χώρα της στέρεη και ρευστή μαζί πάνω στον κωνικό της βράχο αστράφτει ολόκληρη, εκτυφλωτικά, ενώνοντας το θείο με το ανθρώπινο. Ετσι είναι η Σέριφος.
Γεμάτη μονοπάτια, ιστορία και παραλίες που κάνουν τους ανθρώπους να ερωτεύονται και να θέλουν να γυρίζουν κοντά της ξανά και ξανά». Με αυτά τα εύστοχα λόγια έχει περιγράψει στο παρελθόν η Νατάσα Καλογεροπούλου στην εφημερίδα «Το Έθνος» αυτό το τόσο ιδιαίτερο νησί που συμπυκνώνει την πεμπτουσία της Μεσογείου.
Πράγματι, αν δει κανείς φωτογραφίες της συγκλονιστικής χώρας της, αποκομμένες από κάθε πλαίσιο αναφοράς, θα μπορούσε κάλλιστα να νομίσει πως πρόκειται για κάποια εξωτική παλιά πόλη της Τυνησίας ή του Μαρόκου.
Κι ωστόσο, πρόκειται για έναν κυκλαδίτικο παράδεισο λίγες ώρες από την πολύβουη πρωτεύουσα.
Εκεί, στην περιοχή Συμπόταμα, απλώνεται το υψηλών σχειδαστικών προδιαγραφών ξενοδοχειακό συγκρότημα «Ρίζες», σε απόλυτη αρμονία με το πετρώδες, ξερό κυκλαδίτικο τοπίο του νησιού.
Πρόκειται ωστόσο για επιλογή που δεν απευθύνεται στους πολλούς, σε ένα νησί όπου, δυστυχώς, η άγρια ομορφιά του φυσικού περιβάλλοντος υπονομεύεται από την πληθώρα των κάκιστης έως κιτς αισθητικής ενοικιαζόμενων δωματίων και διαμερισμάτων, σε σημείο που αισθάνεται κανείς εγκλωβισμένος μεταξύ δύο ακραίων επιλογών: των άψογης σχεδιαστικής καλαισθησίας design hotels τύπου «Ρίζες» και των καταθλιπτικά ακαλαίσθητων rooms to let...
Πρόκειται για «αδικία» κατά του υπέροχου νησιού και μάλιστα επιβεβλημένη από τους ίδιους τους κατοίκους του.