Το καθοριστικό έργο του Λευτέρη Βογιατζή δεν θα μπορούσε να λείπει από το Φεστιβάλ Αθηνών, εκεί όπου η χαρά για την έκρηξη της δημιουργίας συναντάται φέτος με τη θλίψη για την πρόσφατη απώλεια του σκηνοθέτη και ηθοποιού. Οπως ανακοίνωσε ο Γιώργος Λούκος, θα τιμηθεί με μια σειρά προβολών ταινιών του καθώς και με την επιστροφή της παράστασης Θερμοκήπιο.
Από τις 17 ως τις 19 Ιουνίου θα θα προβληθούν τρεις ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστούσε.Πρόκειται για το «Μελόδραμα» (1980) του Νίκου Παναγιωτόπουλου, για έναν επαναπατριζόμενο μετανάστη που, υπό τη συντριβή μιας ερωτικής απογοήτευσης και ενώ βρίσκεται σε υπαρξιακό αδιέξοδο, επισπεύδει το θάνατο της ετοιμοθάνατης μητέρας του, το «Ακροπόλ» (1995) του Παντελή Βούλγαρη, μοναδική περιήγηση αλλά και αποκάλυψη της κοινωνίας του θεατρικού σανιδιού και των παθών στα παρασκήνια, και το «Γυμνά χέρια» (2011), το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Σκεύα για τον Δημήτρη Μητρόπουλο (1896-1960).
Ο φίλος του και κινηματογραφικός σκηνοθέτης Νίκος Παναγιωτόπουλος είπε για τον Λευτέρη Βογιατζή: ««Ο Λευτέρης έδειξε ένα δρόμο και προπαντός έναν τρόπο. Ποτέ δεν υποκρίθηκε ένα ρόλο και ποτέ δεν υποχώρησε σε καμιά αληθοφάνεια, όπως ζητάει η πιάτσα. Αυτό που μου άρεσε στον κινηματογραφικό ηθοποιό Βογιατζή είναι ότι το πρόσωπό του θύμιζε Μπάστερ Κήτον και το παίξιμό του είχε κάτι από Χοντρό-Λιγνό και από Τζέρι Λιούις». Οι προβολές θα γίνονται στο χώρο Δ της Πειραιώς 260.
Εντωμεταξύ, στις 22 ως 26 Ιουλίου θα ανοίξει και πάλι στο κοινό η Νέα Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων για να ανέβει το Θερμοκήπιο του Πίντερ. Η τελευταία σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων ή πώς ο κορυφαίος ποιητής της σκηνής απογειώνει την πιντερική «ατμόσφαιρα ποιητικού τρόμου». Τον ρόλο που έπαιζε ο ίδιος ο Λευτέρης Βογιατζής θα ερμηνεύσει ο Γιώργος Γάλλος. Σύμφωνα με την υπόθεση, σε ένα κρατικό «ησυχαστήριο», ασθενείς με κωδικούς αντί για ονόματα, μυστηριώδεις γεννήσεις και θάνατοι, ανακρίσεις και ηλεκτροσόκ: η προφητική δύναμη του νεανικού (1958), άγνωστου επί μια εικοσαετία, κειμένου αναδεικνύεται μέσα από την ουσιαστική εντρύφηση στη –βασισμένη στη σπουδή της καθημερινής ομιλίας– γλώσσα-μουσική παρτιτούρα του Άγγλου νομπελίστα.