Φρανσουά Ολάντ και Ανγκελα Μέρκελ κατά τη συνάντησή τους συμφώνησαν πως το Eurogroup χρειάζεται πρόεδρο μόνιμης απασχόλησης και αυξημένων αρμοδιοτήτων. Η απόφασή τους αυτή φαίνεται πως επηρεάζει τον νυν πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ. Οι πληροφορίες αναφέρουν πως στο πλαίσιο αυτής της αλλαγής πολιτικής, στην οποία συναινούν κι άλλες κυβερνήσεις, ο κ. Ντάισελμπλουμ θα αντικατασταθεί.
Οι φήμες λένε πως το πλάνο Γερμανίας και Γαλλίας προβλέπει συγχώνευση των θέσεων του προέδρου του Eurogroup και του επίτροπου αρμόδιου για τις οικονομικές και νομισματικές υποθέσεις, πόστο που σήμερα κατέχει ο αντιπρόεδρος Ολι Ρεν και θέλει να διασφαλίσει πως ο επόμενος πρόεδρος δεν θα είναι υπουργός Οικονομικών ενός κράτους μέλους.
Οι δύο κυβερνήσεις διαρρέουν μια σχετική δυσαρέσκεια για το γεγονός ότι η Ολλανδία, αφότου εξασφάλισε το πόστο του Eurogroup, δεν κατάφερε να μειώσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα, εξασφάλισε παράταση και η γενικότερη κατάσταση της οικονομίας της επιδεινώθηκε. Δυσαρέσκεια που πηγάζει από το γεγονός ότι ο κ. Ντάισελμπλουμ επιλέχθηκε με βάση συγκεκριμένα κριτήρια, να προέρχεται από χώρα ΑΑΑ, να μην είναι από χώρα με άλλο πόστο όπως η Φινλανδία και να προέρχεται από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.
Ενας ακόμα λόγος που φαίνεται να οδηγεί τον κ. Ντάισελμπλουμ στην έξοδο μέσω της θέσπισης προέδρου πλήρους απασχόλησης είναι η αδυναμία επικοινωνιακού χειρισμού της κατάστασης που έχει επιδείξει σε αρκετές περιπτώσεις. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η δήλωσή του περί της γενικότερης πιθανότητας κουρέματος των καταθέσεων σε ένα μοντέλο Κύπρου. Γενικά, πάντως, ο Ολλανδός αποφεύγει να δίνει κατηγορηματικές απαντήσεις, δημιουργεί μια εικόνα που δεν βγάζει τη σιγουριά που θέλει να βλέπει η Μέρκελ ή έβγαζε ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.
Μέρκελ και Ολάντ θέλουν έναν πρόεδρο χωρίς δεσμούς με κάποια χώρα, χωρίς τη δευτερογενή ατζέντα, έναν πρόεδρο που θα μπορούσε να επιβληθεί διαφορετικά στο εσωτερικό και πιο επικοινωνιακά στο εξωτερικό. Το καλοκαίρι όμως του 2014, μετά τις ευρωεκλογές ο πρόεδρος του Eurogroup θα πρέπει να αρχίσει να προεδρεύει σε συνόδους αρχηγών κρατών των 17 (κάτι που σήμερα κάνει ο Βαν Ρομπάι) και πολύ περισσότερο να εξηγήσει στο δύσκολο ακροατήριο μιας προκατειλημμένης κοινής γνώμης στην Ευρώπη, γιατί πρέπει να διαγραφούν διμερή δάνεια (πιθανότατα), γιατί πρέπει οι Βόρειοι να εγγυηθούν τις καταθέσεις των Νοτίων, γιατί πρέπει να πάμε σε κοινό δανεισμό μετά την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισσαβόνας και γιατί πρέπει να ισχύσει η αναδρομικότητα της απευθείας ανακεφαλαιοποίησης των κοινοτικών τραπεζών από τον ESM.
Αυτές οι αναπόφευκτες αποφάσεις σήμερα αποτελούν λίγο πολύ ταμπού. Η δε τελευταία θα απαλλάξει την Ελλάδα από 50 δισ. του δημοσίου χρέους της, θα καταστήσει δε το κυπριακό χρέος άπαξ βιώσιμο.