Η κλασική εντύπωση που είχαμε για τους πειρατές, τουλάχιστον μέχρι να εμφανιστεί ο μεγάλος Τζόνι Ντεπ, ήταν πως επρόκειτο για βάρβαρους, αμόρφωτους, άξεστους και σκληρούς οπορτουνιστές που όπου έβλεπαν χρυσό ορμούσαν να τον λεηλατήσουν χωρίς να υπολογίζουν το κόστος.
Βέβαια, αυτό ακριβώς ήταν οι πειρατές, ωστόσο μελέτες έχουν δείξει ότι είχαν και μερικά στοιχεία στις μικροκοινωνίες τους πολύ μπροστά από την εποχή τους.
Ασφαλιστική κάλυψη:
Οταν είσαι πειρατής η πιθανότητα να χάσεις ένα πόδι, χέρι, μάτι ή και συνδυασμό των προαναφερθέντων είναι πολύ μεγάλη, αλλά εκτός από το ότι μπορεί να μετράς λίγο παραπάνω σε κύρος, κατά βάση, πρέπει να βρεις τα λεφτά για έναν αξιοπρεπή γάντζο ή για ένα σωστά σμιλευμένο ξύλινο πόδι.
Ωστόσο, το πλήρωμα του Κάπταιν Μόργκαν, του θρυλικού πειρατή που χάρισε το όνομά του στο γνωστό ρούμι, είχε μια από τις καλύτερες ασφαλιστικές καλύψεις στην ιστορία με όλες τις ανέσεις. Ο Μόργκαν είχε φτιάξει έναν χάρτη παροχών με εντυπωσιακές αποζημιώσεις σε περίπτωση ακρωτηριασμού, ενώ σε περίπτωση ολικής τύφλωσης ο ασφαλισμένος έπαιρνε μέχρι και 153 σημερινά δολάρια. Είχαν ακόμη την επιλογή να πληρωθούν σε σκλάβους.
Γάμοι μεταξύ ομοφυλόφιλων:
Ας μη γελιούνται όσοι το αρνούνται, η ομοφυλοφιλία υπήρχε σχεδόν από την εμφάνιση του ανθρωπίνου είδους ακόμη και ανάμεσα σε αυτά τα μεθυσμένα κτήνη που κράδαιναν σπαθιά και ούρλιαζαν χρησιμοποιώντας περισσότερα σύμφωνα από φωνήεντα.
Ορισμένοι ιστορικοί αναφέρουν ότι οι πραγματικοί «Πειρατές της Καραϊβικής» είχαν στα λιμάνια όπου διέμεναν ολόκληρες κοινωνίες από γκέι ζευγάρια που ήταν απόλυτα αποδεκτά από τους σκληρούς της θάλασσας.
Είχαν, μάλιστα, ένα είδος «συμβολαίου» που έμοιαζε με τους σημερινούς πολιτικούς γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων, με το οποίο το ζευγάρι μοιραζόταν όλα τα λάφυρα, ενώ μπορούσαν να γράψουν ο ένας στον άλλο κληρονομιά και όλα τα συναφή.
Εκαναν εκλογές με δημοκρατικό τρόπο:
Την «πεφωτισμένη» εποχή του 17ου αιώνα, στη Βρετανία μόλις το 3% των κατοίκων είχε δικαίωμα ψήφου, ενώ σε γενικές γραμμές αν δεν ήσουν χυδαία πλούσιος και αυστηρά λευκός δεν είχες και ιδιαίτερα πολιτικά δικαιώματα. Και φυσικά μιλάμε για τους «ευγενείς» μορφωμένους λευκούς και όχι τους άξεστους και «βρωμερούς» πειρατές, οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι σημαίνει δημοκρατία.
Ωστόσο, ένας από τους πιο πετυχημένους πειρατές, ο Τζακ Γουώρντ, όταν αποσκίρτησε από το Βασιλικό Ναυτικό μαζί με άλλους τριάντα συντρόφους του εκλέχθηκε καπετάνιος με καθαρά δημοκρατικές διαδικασίες.
Αυτή φαίνεται πως ήταν και η καθιερωμένη πρακτική ούτως ώστε να εκλεχθεί ο ηγέτης που θα οδηγήσει το πλοίο ή τον στόλο του σε χρυσοφόρα μονοπάτια γεμάτα αίμα, ξύλο, πλούτη και... ρούμι.
Από την άλλη πλευρά, οι ιστορικοί αναφέρουν ότι οι πειρατές δεν διάλεγαν μόνο εκείνους που θεωρούσαν ότι θα εκπροσώπευαν με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντά τους, αλλά μάλλον εκείνον που είχε σκοτώσει τους περισσότερους με γυμνά χέρια ή εκείνον που είχε το πιο τρομακτικό τατουάζ με γοργόνα.
Μην τα ζητάμε και όλα...