Το μεγαλύτερο αγαθό της ζωής θα γίνει σπάνιο για ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων του πλανήτη τα επόμενα χρόνια. Αυτό επισημαίνουν επιστήμονες που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με τα αποθέματα του νερού στη γη. Εξαιτίας αυτών των δυσμενών προβλέψεων, προσπαθούν να κινητοποιήσουν τις κυβερνήσεις προκειμένου να περιοριστεί η αλόγιστη κατανάλωση, αλλά και η ρύπανση των υδάτων.
Με διακήρυξη την οποία υπέγραψαν στη Βόννη, 500 επιστήμονες από όλο τον κόσμο προειδοποιούν ότι η σοβαρή έλλειψη νερού θα γίνει αισθητή από το 2050 ή το αργότερο μέσα στις δύο επόμενες γενιές. Παράλληλα εκπέμπουν σήμα κινδύνου υπογραμμίζοντας ότι το πόσιμο νερό δεν είναι ανεξάντλητο, εφόσον η ανανέωση των αποθεμάτων γίνεται με πιο βραδύ ρυθμό σε σχέση με την κατανάλωσή τους. Για αυτό επισημαίνουν πως εάν δεν γίνουν οι αναγκαίες παρεμβάσεις, τότε το αργότερο μέσα σε δύο γενιές η πλειοψηφία των εννέα δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη θα ζει με σοβαρές ελλείψεις γλυκού νερού.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, όπως αναφέρει το ΑΠΕ, ήδη 4,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι, σχεδόν τα δύο τρία του παγκόσμιου πληθυσμού, ζουν σε απόσταση 50 χλμ. από προβληματικές ή ανεπαρκείς πηγές νερού, οι οποίες είτε ξεραίνονται είτε ρυπαίνονται. Παράλληλα, ολοένα αυξάνονται οι περιοχές όπου το νερό γίνεται όλο και πιο αλμυρό λόγω διείσδυσης θαλάσσιων υδάτων, ενώ την ίδια στιγμή τα συστήματα γλυκού νερού του πλανήτη βρίσκονται σε επισφαλή κατάσταση λόγω της κακής διαχείρισης των υδάτινων αποθεμάτων, της υπερβολικής κατανάλωσης νερού και της κλιματικής αλλαγής.
Οι δυσοίωνες προβλέψεις βασίζονται ακόμη στο γεγονός ότι τα δύο τρίτα των δέλτα των μεγάλων ποταμών σταδιακά βυθίζονται και εξαφανίζονται, ενώ αυξάνονται συνεχώς οι πλημμύρες των ποταμών που οφείλονται σε ανθρώπινες δραστηριότητες. Τα τελευταία 130 χρόνια ένα μεγάλο φράγμα χτιζόταν κάθε μέρα κάπου στον πλανήτη, με αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες φράγματα να διαστρεβλώνουν τις ροές των ποταμών και να καταστρέφουν τα οικοσυστήματα. Επίσης, σταδιακά τα ποτάμια και οι υδροβιότοποι ξεραίνονται λόγω της υπεράντλησης των υδάτων για άρδευση των γεωργικών καλλιεργειών και άλλες παραγωγικές χρήσεις.
Για όλους αυτούς τους λόγους οι επιστήμονες ζητούν να υπάρξει ένα ενιαίο μέτωπο και μια στρατηγική συμμαχία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, επιστημόνων και κοινού, ώστε να επιτευχθεί μια ευρεία συναίνεση για τη μελλοντική παγκόσμια «ατζέντα» σχετικά με το νερό.