Όταν ο Όλιβερ Πέρκοβιτς πήρε τη μεγάλη απόφαση να ακολουθήσει τη σύντροφό του στο Αφγανιστάν, το 2007, δεν είχε συγκεκριμένα σχέδια. Εκείνη έπρεπε να πάει στη χώρα για επαγγελματικούς λόγους. Ο Αυστραλός πήρε απλά μαζί του το σκέιτμπορντ του, μη μπορώντας να φανταστεί πως αυτή η μικρή σανίδα με τα ροδάκια θα ήταν το «όπλο» που θα τον βοηθούσε να αλλάξει τη ζωή των βασανισμένων από τον πόλεμο παιδιών του Αφγανιστάν.
Όταν άρχισε να εξασκεί το χόμπι του στους κατεστραμμένους δρόμους της Καμπούλ, διαπίστωσε κάτι περίεργο. «Αυτά τα παιδιά δεν ήθελαν απλά να παρακολουθούν. Έτρεχαν και έπαιρναν το σκέιτμπορντ για να ανακαλύψουν μόνα τους τι ακριβώς ήταν αυτό», θυμάται. Κάπως έτσι ο Πέρκοβιτς και δύο ακόμη φίλοι του δημιούργησαν το 2007 το Skateistan. Δεν πρόκειται απλά για μία ακαδημία σκέιτμπορντ. Είναι ένα σχολείο και ταυτόχρονα τρόπος διαφυγής για τους πιτσιρικάδες της Καμπούλ.
Εκατοντάδες από αυτούς πηγαίνουν εκεί καθημερινά, για να μάθουν πώς θα κάνουν φιγούρες στις ράμπες, αλλά και να καθίσουν στο θρανίο. Παρακολουθούν μαθήματα ξένων γλωσσών, υπολογιστών και πάνω από όλα ξεχνούν για λίγο το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν. Μάλιστα η ανταπόκριση τα πρώτα χρόνια ζωής του Skateistan ήταν τέτοια που δημιουργήθηκαν αντίστοιχα κέντρα σε δύο ακόμη πόλεις του Αφγανιστάν.
Παράλληλα, τα παιδιά κερδίζουν και το «χαρτζιλίκι» τους, καθώς τα μεγαλύτερα από αυτά εργάζονται ως «δάσκαλοι» στο Skateistan, παίρνοντας 180 δολάρια το μήνα. Ο Πέρκοβιτς δεν κρύβει την υπερηφάνεια του κυρίως για το πώς έχει βοηθήσει να βελτιωθεί η ζωή των κοριτσιών στο Αφγανιστάν. Όταν οι οικογένειές τους εκφράζουν αντιρρήσεις, μέλη της ομάδας – κατά κύριο λόγο εθελοντές - προσεγγίζουν τους γονείς και συνήθως το πρόβλημα λύνεται. Και με δεδομένο πως το σκέιτμπορντ δεν υπήρχε στη χώρα, απουσιάζουν και οι αντίστοιχοι νόμοι που θα απαγόρευαν τη συμμετοχή κοριτσιών σε αυτό. Έστω κι αν πρέπει να πηγαίνουν σε ξεχωριστές ημέρες απ' ό,τι τα αγόρια.
Αν και το 50% των μαθητών εξακολουθεί να εργάζεται στους δρόμους, ο Πέρκοβιτς λέει πως το πρόγραμμα δεν απευθύνεται μόνο σε φτωχά παιδιά. «Έχουμε και γιους υπουργών. Είναι πολύ σημαντικό να συνδέσουμε αυτά τα διαφορετικά παιδιά, να καταργήσουμε τα κοινωνικά ή οικονομικά όρια», εξηγεί.
Μάλιστα παρότι τα περισσότερα παιδιά ονειρεύονται να γίνουν πρωταθλητές στο σκέιτμπορντ, οι επικεφαλής του προγράμματος φροντίζουν να τους προετοιμάζουν για το μέλλον τους. Για παράδειγμα προσπαθούν να μεσολαβήσουν ώστε να φοιτήσουν σε κάποιο πανεπιστήμιο στο εξωτερικό.
Το πρόγραμμα χρηματοδοτείται κυρίως από ευρωπαϊκές οργανώσεις και χάρη σε αυτό έχουν δημιουργηθεί και δύο πάρκα για σκέιτμπορντ, πέρα από τον αρχικό χώρο με τις τάξεις. Παράλληλες, πολλές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο συγκεκριμένο άθλημα έχουν δωρίσει εξοπλισμό στους μαθητές: «στο Αφγανιστάν έχει χαθεί η παιδική ηλικία. Τα παιδιά εδώ μεγαλώνουν τόσο απότομα. Είναι προφανές ότι πολλά από αυτά έχουν ζήσει πολλές τραγωδίες», λέει ο Πέρκοβιτς εξηγώντας γιατί υπήρχε τόσο μεγάλη ανάγκη για κάτι τέτοιο.