Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος στις Κάννες προβλέπει τον νικητή, αντιμέτωπος με gay μεσήλικες πιανίστες με glitter, πλύσιμο πιάτων- μαγείρεμα, και φορώντας αιματοβαμμένα μπικουτί για να τον προσέξει ο πρησμένος από το ξύλο στη μούρη, Ράιαν Γκόσλινγκ.
ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΚΑΝΝΟΛΟΓΙΟ: ΗΜΕΡΕΣ 7-8 (21 – 22 / 5)...
...νομίζω πως πάσχω σοβαρά από φεστιβαλικό αστιγματισμό. Ως τέτοιος χαρακτηρίζεται η ανικανότητά σου, προς το τέλος των Καννών, να εστιάσεις πλέον την προσοχή σου σε οτιδήποτε κι όλα μπερδεύονται λιγότερο ή περισσότερο γλυκά. Οι ταινίες μπαίνουν μέσα στις ταινίες και κάνουν μια τρίτη ταινία, οι άνθρωποι το ίδιο και το μισό μπουκάλι βότκας ως ημερήσια δόση συντήρησης γίνεται ολόκληρο χωρίς να το πάρεις χαμπάρι.
Σε παλιότερες εποχές κάτι τέτοιο θα μου δημιουργούσε ενοχές ως προς την επαγγελματική μου συνέπεια, αλλά πλέον όχι. Και γιατί θα έπρεπε άλλωστε; Εδώ κοτζαμάν Στίβεν Σόντερμπεργκ που μας τα πρήζει εδώ και δυο χρόνια με το ότι θα σταματήσει να κάνει κινηματογράφο, τα μάζεψε ξανά άτσαλα, στη συνέντευξη τύπου για το «Behind the candelabra» ανασκευάζοντας και λέγοντας: «Χρειάζομαι ένα διάλλειμα. Δεν ξέρω αν αυτή θα είναι η τελευταία μου ταινία ή όχι (σ.σ. που σημαίνει ότι δε θα είναι). Ναι οκ, αύριο θα έχει λιακάδα και αίθριο καιρό αλλά υπάρχουν σοβαρές περιπτώσεις βροχής και χιονοπτώσεων ταυτόχρονα. Άσε μας κούκλα μου. Εντάξει είσαι μια ιδιαίτερη περίπτωση οσκαρικής ταλαντούχας το ξέρουμε. Όμως επειδή το ξέρεις κι εσύ, τώρα τελευταία μας τα έχεις πρήξει λίγο παραπάνω από όσο σε παίρνει κι έχεις και μια ροπή στην ξεπέτα.
Όχι πως οι τελευταίες 4-5 ταινίες του Σόντερμπεργκ ήταν κακές, απλά με βάση τα δεδομένα που ξέρουμε γι αυτόν, τις γύρισε με τον κώλο του σε χρόνο μηδέν. Με πιθανότατα καλύτερη όλων, αυτήν εδώ στις Κάνες, που δεν είναι καν προγραμματισμένη να βγει σε αίθουσες στην Αμερική (στην Ελλάδα θα κυκλοφορήσει κανονικά) εφ' όσον προορίζεται για να χρησιμοποιηθεί ως τηλεταινία του H.B.O. Θες για το θέμα της, που αναφέρεται στον θρυλικό Λιμπεράτσε με τα χαρακτηριστικά του Μάικλ Ντάγκλας και το ρομάντζο του με έναν πολύ νεότερο του που τον υποδύεται ο Ματ Ντέιμον; Θες γιατί η ερμηνεία του Μάικλ Ντάγκλας είναι σχεδόν συγκινητική; Αντανακλώντας την ευγνωμοσύνη του ηθοποιού για την επαναφορά του στη δουλειά μετά την περιπέτεια με τον καρκίνο; Το θέμα είναι πως η ταινία ρουφιέται. Και ο Μισέλ Ντουγκλάς (όπως τον προσφωνούν οι γάλλοι που έχουν την πετριά να τα ράβουν όλα στην δική τους γλώσσα) αναδεικνύεται σε μια από τις πιο συγκινητικές και ανθρώπινες φετινές παρουσίες της Κάννες.
Οι οποίες φέτος, βρίσκονται πραγματικά σε τέλμα. Δεν είμαι από αυτούς που θέλουν να γκρινιάζουν (καλά, μερικές φορές θέλω) αλλά Καννολόγιο μου, ειλικρινά δεν έχω δει κάτι φέτος που να με να με καβλώσει ερωτικά στην οθόνη. Μια χρυσή μετριότητα, μέσα στην οποία σαν φαβορί, προκύπτει το «The Past» του Φαραντί, παρ' όλο που στις βαθμολογίες των κριτικών προηγούνται ακόμα οι Κοέν. Ναι, θυμάμαι καλά ότι σου είπα πως δεν ψήθηκα από το «The Past» όμως κοιτώντας συγκριτικά τα πράγματα, τελικά είναι η ταινία με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και την ανάλογη συναισθηματική ανταμοιβή φέτος. Γιατί όλα τα υπόλοιπα, περνάνε και δεν ακουμπάνε. Αφήνω μια ανοιχτή πόρτα για το «La grande belezza» του Σορεντίνο που δεν κατάφερα να το δω, αλά όσον αφορά στις υπόλοιπες ταινίες του διαγωνιστικού που «έπαιξαν» ούτε το «Grisgris» του Μαχαμάτ Σαλέχ Χαρούν έχει να σου πει κάτι, ούτε το «Un chateau d' Italie» της Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι. Γεγονός που με κάνει για άλλη μια φορά να αναρωτιέμαι, με τι κριτήρια μια ταινία μπαίνει στο διαγωνιστικό και με τι στα παράλληλα τμήματα του φεστιβάλ που φέτος αποδεικνύονται πιο ενδιαφέροντα και με διαφορά.
Μία ταινία μόνο μπορεί και (θα) μου κάνει τη διαφορά, μόλις τη δω αύριο στην επαναληπτική της προβολή κι αυτή γιουχαίστηκε έντονα σήμερα, από τις γνωστές κομπλεξάρες, αλλά παρ' όλα τσίμπησε κι ένα 5άστερο στην κριτική που έγραψε ο «Guardian». Mιλάω για το υπερβίαιο «Only God Forgives» του Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν με τον Ράιαν Γκόσλινγκ. Το δίδυμο που έκανε σουξέ πριν δύο χρόνια με το αναιμικό για μένα, αλλά λατρεμένο από πολλούς «Drive» ξαναχτύπησε αποκαλύπτοντας τις πραγματικές splatter προθέσεις του, σοκάροντας όπως ήταν αναμενόμενο τις φυματικές έντεχνες κριτικές. Ενώ ο Ρεφν, ως γνήσια λατρεμένο κωλόπαιδο, προκάλεσε ακόμα περισσότερο στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε δηλώνοντας: «Η τέχνη είναι μια μορφή βίας. Και η προσέγγιση μου απέναντι της είναι κατά κάποιο τρόπο πορνογραφική. Αυτό που με ενδιαφέρει, είναι αυτό που με εξιτάρει» ολοκλήρωσε κι έκανε τις κλαίουσες έντεχνες από κάτω να δαγκώσουν το απ' αυτό τους από λύσσα.
Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με τη δική μου καθημερινότητα στις φετινές Κάννες, με κάνουν να περιμένω σαν τρελός να δω την ταινία προκειμένου να εκτονωθώ επιτέλους. Γιατί τόση οργή παιδί μου, θα μου πεις Καννολόγιο μου. Θα σου απαντήσω, παραθέτοντας σου τη glam καθημερινότητά μου εδώ που είμαι: Ξυπνάω στις 7.30 το πρωί και στήνομαι στην ουρά από τις 8.00 για να μπω μέσα στην αίθουσα στις 8.30 και να δω μια συνήθως μέτρια ταινία που σε κανονικές συνθήκες δε θα με απασχολούσε ποτέ. Μετά από αυτό πολύ συχνά ακολουθεί και μια άλλη και μια άλλη ταινία. Όταν δεν ακολουθεί κάτι τέτοιο, επιστρέφω στο διαμέρισμα που μένω προκειμένου να κοιμηθώ λίγο. Αντί να κοιμηθώ, ασχολούμαι με καλλιτεχνικές εργασίες όπως πλύσιμο πιάτων, καθαριότητα, κατέβασμα σκουπιδιών κλπ ενώ ταυτόχρονα το τηλέφωνο μου χτυπάει σαν τρελό από αρχισυντάκτες και συνεργάτες από Αθήνα που μου ζητάνε το μακρύ τους και το κοντό τους. Πράγμα που πρέπει να γίνει για να μη χάσω τη δουλειά μου. Οπότε γύρω στις 2 το μεσημέρι ανοίγω το μπουκάλι της βότκας κι αρχίζω να πληκτρολογώ μανιασμένα. Ενώ ταυτόχρονα έχω ανοιχτά έτσι για συντροφιά, δύο τρία μπουρδελοσάιτ, μπας και βρω κανέναν για να κάνω σεξ τη νύχτα.
Συνομιλώντας διαδικτυακά με όλους τους ημίγυμνους σεξομανείς ψυχοπαθείς της υφηλίου που μοιράζονται μαζί μου τα ψυχολογικά τους προβλήματα ενώ τον παίζουν στο pc τους, και με θεωρούν τόσο ψυχοπαθή όσο τους θεωρώ κι εγώ. Τράβα από δω τράβα από κει, (ότι τραβάει ο κάθε ένας) η ώρα φτάνει 19.00 το βράδυ που είναι συνήθως προγραμματισμένη η δεύτερη δημοσιογραφική προβολή της μέρας. Γύρω στις 22.00 επιστρέφω σπίτι μου προκειμένου να κάνω ένα μπάνιο και να βγω λίγο έξω να μην πάρει φωτιά το μυαλό μου. Βγαίνω και δεν έχω τσιγάρα, το μόνο Tabac που είναι ανοιχτό βρίσκεται στην άλλη άκρη της πόλης κι αναγκάζομαι να αγοράσω Marlboro με 10 ευρώ το πακέτο από ένα πακιστανικό εστιατόριο κοντά στο σπίτι μου (κανονικά κοστίζει 6 και κάτι). Το οποίο μου το καπνίζουν άσχετοι μόλις το αφήσω κατά λάθος στο τραπέζι ενός bar. Eπιστρέφω σπίτι στις 3 τα ξημερώματα, αρχίζω ξανά να γράφω μέχρι τις 5 το πρωί, κοιμάμαι και ξυπνάω ξανά στις 7.30. Κι αυτό που σου διηγούμαι Καννολόγιο μου, είναι η soft εκδοχή, κατάλαβες;
Πες μου τώρα εσύ, ειλικρινά δηλαδή, πώς να μη στάζω χολή μετά για όλους αυτούς που βλέπω στο κόκκινο χαλί, ατσαλάκωτους, λες και περάσανε όλη τους τη μέρα στο formoli spa? Mόνο απέναντι στην Κάιλι Μινόγκ μπορώ να κρατήσω μια συμπάθεια, γιατί την αγαπάω από μικρό παιδί. Και γουστάρω τρελά το πόσο ανεπιτήδευτη είναι και ταυτόχρονα ψάχνεται, χωρίς να το διαφημίζει με οίστρο μαντονικής αγελάδας σε φάση αναπαραγωγής. Και μάλλον δεν είμαι ο μόνος. Έτσι την έχει πατήσει μαζί της και ο Λεός Καράξ, που την αποθέωσε στο περσινό «Holy Motors» και φέτος πάτησαν το κόκκινο χαλί, πιασμένοι χέρι χέρι. Για την Κατρίν Ντενέβ μπορώ να γράψω ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο κατινιάς όπως κάνω σε κάθε φεστιβάλ, όσον αφορά τη μεταμόρφωση της σε γηραιά βιολετέρα του στιλ, αλλά φέτος ομολογώ ότι παρατήρησα έναν συμβιβασμό της ίδιας με την ηλικία της. Κοινώς επιτέλους αφήνει τη μούρη της να γεράσει αξιοπρεπώς και όχι τσιτωμένη από μανταλάκια. Κάτι που το κάνει εδώ και χρόνια ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, κατορθώνοντας να διατηρεί αλώβητες τις ποιότητες της all American beuty ομορφιάς του, ακόμα και στα γηρατειά του (πρωταγωνιστεί στο 'All is Lost').
Η ινδή καλλονή Ασβαράγια Ράι, που παλιότερα τη θαύμαζα, πλέον μου προκαλεί τριτοκοσμική θλίψη εφ' όσον μόνο αυτή και η Εύα Λονγκόρια έρχονται κάθε χρόνο εδώ, χωρίς να έχουν δουλειά, απλά για να αερίσουν τη μοκέτα της επώνυμης ύπαρξης τους.
Ξέρω 'γω, ίσως βαριέμαι πια τα κόκκινα χαλιά. Και να σου πω κάτι, έχω το καλύτερο κόκκινο χαλί που υπάρχει και το έχω σπίτι μου. Ο αγαπημένος μου Κινέζος, όπως τον φωτογράφησε ο πιο ουγκ Ούγκις του κόσμου, έτοιμη να κατακτήσει την κατακτήσει την πρεμιέρα του «Only God Forgives». Συγγνώμη κινέζε μου Στέλλα, αλλά οnlly god forgive such a beauty όπως εσύ. Κι αυτό μου αρκεί για να είμαι χαρούμενος τη σημερινή μέρα.
* ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης