Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος γράφει για την ταινία που όλοι αγαπάνε να λένε ότι μισούνε, χωρίς να ξέρουν τον λόγο. Απλά επειδή έτσι τους είπαν να κάνουν.
Ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΓΚΑΤΣΜΠΙ / THE GREAT GATSBY Βαθμολογία: 8 / 10
Λένε πως τα μέτρια βιβλία (όπως ο «Νονός» του Μάριο Πούτζο) μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για αριστουργηματικές ταινίες ενώ τα αριστουργηματικά βιβλία, υλικό καύσης για μέτριες ταινίες. Αυτό που δε λένε είναι τι συμβαίνει όταν έχεις ένα αριστουργηματικό βιβλίο, που έχει μείνει στην ιστορία όχι για την πλοκή του, ούτε για την ανάλυση των χαρακτήρων του, (ο Φιτζέραλντ έχει μια διακριτική ως και ενοχλητική για κάποιους, ψυχρότητα στην περιγραφή τους) αλλά για την πρόζα του. Και αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση του «Υπέροχου Γκάτσμπι». Κάτι που ο Μπαζ Λούρμαν, είναι εμφανές πως γνωρίζει και κατανοεί στην κινηματογραφική του διασκευή.
Γι αυτό και το αντιμετωπίζει ανάλογα. Φορτώνοντας με υπέροχα οπτικά τρικ το μελόδραμα, δίνοντας οπερατική διάσταση στους χαρακτήρες προκειμένου να αναδειχθούν, χρησιμοποιώντας το τρικ του μουσικού ετεροχρονισμού για να αποδώσει ζωντανά και με τρόπο που να αφορά στο κοινό και να γίνεται άμεσα αντιληπτός, το τζαζ ξεμπούρλεμα της εποχής, και χωρίς να ντρέπεται τη βοήθεια του αφηγηματικού voice ever (με ευρηματικό τρόπο) προκειμένου να μεταφέρει θραύσματα της πρόζας στην οθόνη.
Ναι, όπως θα κατάλαβες, η ταινία όχι απλά μου άρεσε, αλλά μου άρεσε πολύ. Κι έχω μια βαλίτσα επιχειρήματα να στο στηρίξω και να σου αποδείξω πως ο Μπαζ Λούρμαν ξέρει τι κάνει και σέβεται το βιβλίο ακόμα και όταν φλερτάρει συνειδητά με την μετατροπή του, ως ένα σημείο, σε στραφταλιζέ ζωντανό καρτούν προκειμένου να απογειώσει σαν αντίθεση το δράμα στο φινάλε.
Εστιάζοντας το 3D του όχι στη φαντασμαγορική ούτως ή άλλως παραγωγή, αλλά στα πρόσωπα, τα οποία ξαφνικά αποκτούν ένα σχεδόν θεατρικό βάθος, μαζί με τη χρήση του χώρου σαν μια πελώρια θεατρική σκηνή στην οποία βρίσκεσαι σαν θεατής πρώτη θέση. Και το soundtrack, και σκηνές που σεβόμενες το βιβλίο το απογειώνουν σε μια παραισθησιακή, πλαστή σφαίρα συμβατή με την κενότητα των μισών κεντρικών του ηρώων, και τον Ντι Κάπριο να μεγαλώνει τόσο μα τόσο γοητευτικά που δεν φαντάζεσαι, και το συναίσθημα στο «δέσιμο» της ταινίας, σαν ένα οπερατικό – μίκι μάους κλείσιμο στο μάτι στον «Πολίτη Κέιν» μέσα από τη φρενήρη ταχύτητα μιας υπερταχείας. Και τις αλλαγές αυτής της ταχύτητας σε αντίστιξη με τις αρχικές, ανεξέλεγκτες σκηνές, σε αργό βραστήρα δράματος δωματίου, όπως η σκηνή στο Πλάζα και και και...
Όσο για τις χολωμένες και ημιμαθείς κριτικούς της εγκεφαλικής ζάρας που τις άκουσα να κακαρίζουν φωναχτά μέσα στην αίθουσα τεράστιες αηδίες, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν την προσωπική τους καύση νεκρών ως διανοούμενες, νομίζω πως δεν υπάρχει καλυτερη απάντηση από το άρθρο που έγραψε για την ταινία, ο Τζέιμς Φράνκο:
«Έχουμε μάθει να συγχωρούμε τις 'ατέλειες' των κλασσικών συγγραφέων, απλά επειδή τους αγαπάμε. Αλλά όταν πρέπει να 'αναστήσουμε' κάποιες παλιές, κλασσικές ιστορίες στον κινηματογράφο, τότε πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά αν το θέμα παρελθόντος και παρόντος, χρειάζεται ένα ρεκτιφιέ.... Αν ο Λούρμαν είχε χρησιμοποιήσει την αυθεντική μουσική της τζαζ έκρηξης της δεκαετίας του 20, το αποτέλεσμα του θα είχε το ενδιαφέρον ενός μουσειακού εκθέματος... Οι κριτικοί που 'έσφαξαν' την ταινία, κατηγορώντας την πως δεν είναι πιστή στο βιβλίο, είναι υποκριτές. Είναι άνθρωποι που βγάζουν τα λεφτά τους, μέσα από 'αναγνώσεις' και κριτικές κειμένων προκειμένου να παράγουν θεωρίες που θα αποδείξουν τα επίπεδα της ικανότητάς και της ιδιαιτερότητάς τους, για να δικαιολογήσουν τον μισθό τους... Η ταινία του Λούρμαν, είναι η δική του κριτική ανάγνωση απέναντι σε ένα κλασσικό κείμενο... Μέσα από την οποία κατορθώνει με επιτυχία, να δώσει ζωή στην εφήμερη αύρα της δεκαετίας του 20...Ο Λούρμαν κατάφερε, παίρνοντας πολλά ρίσκα, να τα κάνει να δουλέψουν στο σύνολο της ταινίας κι αυτό είναι το μόνο που μετράει. Παρακολουθήσαμε την ιστορία, αισθανθήκαμε πράγματα, 'ταξιδέψαμε' και συνδεθήκαμε μαζί της».
* Το φωτογραφικό «μοντάζ» με τον Τζέιμς Φράνκο να υποδύεται όλους τους ρόλους του «Γκάτσμπ» όπως και το άρθρο του, δημοσιεύτηκαν στο site vice.com και μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ.
** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης