Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος στις Κάννες προσπαθεί να χωρίσει επώνυμα ζευγάρια και ανακαλύπτει ποια ηθοποιός μιμείται την Όντρεϊ Χέμπορν σε ραντεβού στον οδοντίατρο.
ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΚΑΝΝΟΛΟΓΙΟ: ΗΜΕΡΑ 6η – 20 / 5...
... είναι απίστευτο πόσο μπορεί να σου ανεβάσει την αυτοπεποίθηση μετά από 6 μέρες φεστιβάλ, κάποιος που σου βάζει χέρι μέσα σε ένα μπαρ. Ειδικά όταν είναι μόλις η δεύτερη φορά που ξενυχτάς για να διασκεδάσεις και η πρώτη που ατενίζεις με αισιοδοξία την πιθανότητα να κάνεις σεξ. Είναι αλήθεια πως με το βλέμμα σεξουαλικής νηστείας που έχω αποκτήσει τόσες μέρες στις Κάννες ότι και τον Κουασιμόδο στη Νοτρ Νταμ να μου έδειχνες, για τον Σάκη Ρουβά ως Διόνυσο στις Βάκχες του Λιγνάδη θα τον περνούσα που θα ανεβούνε στην Επίδαυρο. Κι επίσης είναι αλήθεια πως ο συγκεκριμένος τύπος λίγο πριν χουφτώσει εμένα είχε χουφτώσει και τον κολλητό μου τον Πασκάλ και προφανώς οποιονδήποτε περνούσε από μπροστά του λόγω προχωρημένης μέθη,ς φέρνοντας μάλλον σε δύσκολη θέση τον σύντροφο του, ο οποίος κατά την έξοδο τους από το «La Baronne» τον στήριζε για να μη σαβουριαστεί στο δρόμο. Οπότε ναι, κάτω από αυτές τις συνθήκες ίσως είναι σωστό το ότι άκουσα τον Πασκάλ και δεν ενέδωσα στο ερωτικό κάλεσμα του πιγκουίνου (φόραγε tuxedo και παπιγιόν) αλλά παρ' όλα αυτά, το ηθικό μου και όχι μόνο ανέβηκαν. Και μετά ξανακατέβηκαν όταν συνειδητοποίησα ότι κάθε βότκα που έπινα, με μεζούρα δαχτυλήθρας, κόστιζε 13 ευρώ.
Το έχουν αυτό οι Κάννες. Μεταμορφώνουν μια τρύπα (κυριολεκτικά) σε prive club που για να μπεις χρειάζεσαι πασαπόρτι, χρησιμοποιούν σαν franchise και το όνομα ενός παρισινού μαγαζιού, και σου πιάνουν τον κώλο όπως μου τον έπιασε πολύ πιο ευχάριστα και ο μεθυσμένος. Με άλλοθι για τις τιμές στο συγκεκριμένο μαγαζί, ένα drag show που μπροστά του ο Τάκης Ζαχαράτος θα έπρεπε να κάνει ήδη καριέρα στο Μπρόντγουεϊ. Φαντάζομαι δηλαδή πόσο θα έχουν τα ποτά στο «παρακλάδι» του ντεϊβιντλιντσικού «Silencio» που έχει ανοίξει κι αυτό φέτος στις Κάννες, και μόνο που βλέπω το τουπέ του πορτιέρη κάθε φορά που περνάω απ' έξω, προτιμώ να πάω στο κεμπαμπτζίδικο του Αλί που είναι και κούκλος να ευχαριστηθώ. Και τον Αλί και το φαγητό του.
Γιατί από ταινίες, ειλικρινά σου λέω Καννολόγιο μου, ακόμα να ευχαριστηθώ κάτι. Στις προτιμήσεις των κριτικών, έχει ξεχωρίσει μέχρι αυτή τη στιγμή και με διαφορά το «Inside Llewyn Davis» των αφών Κοέν. Το γιατί δεν το έχω ανακαλύψει ακόμα αν και με αυτή την παραδοχή μου, ρισκάρω σοβαρά για άλλη μια φορά, το να χαρακτηριστώ «άσχετος» μέσα στη θεωρία της κινηματογραφικής – καλλιτεχνικής σχετικότητας. Παντού διαβάζω διθυράμβους γι αυτή την ταινία. Που υποθετικά ιχνηλατεί την άνοδο και την μποέμ ατμόσφαιρα της προ Μπομπ Ντίλαν, νεοϋορκέζικης folk μουσικής σκηνής των αρχών της δεκαετίας του 60, μέσα από την περίπτωση ενός ταλαντούχου – ατάλαντου, συμπαθητικού – αντιπαθούς, δημιουργού που κοιμάται σε δανεικούς καναπέδες. Μιας γάτας και πολλών χαρακτήρων γύρω του. Ανεκδοτολογικό, εξυπνακίστικο και αδιέξοδο, το νέο φιλμ των Κοέν, πραγματικά δεν ξέρω σε ποιον απευθύνεται. Στους γνώστες και λάτρεις αυτής της σκηνής; Σόρι αλλά δεν είμαι. Χαρακτήρες και περιστατικά, χωρίς τέλος και αρχή, στο όνομα της καταγραφής ατμόσφαιρας, με αυτόνομες σεκάνς βεβιασμένου σοφιστικέ χιούμορ. Τεχνικά, φυσικά και είναι ένα όνειρο η ταινία, για Κοέν μιλάμε. Καλλιτεχνικά στα επί μέρους το ίδιο, με μερικές σουρεαλιστικές καταστάσεις, μουσική, ψίχουλα ευαισθησίας και διαλόγους που απολαμβάνεις να τους ακούς. Σαν σύνολο όμως; Στο πουθενά. Χαμπάρι δεν παίρνεις από το τι και γιατί και πως. Θραύσματα χαρακτήρων και καταστάσεων, σε αυτιστικό λαμπάδιασμα κέρδους εντυπώσεων. Που προφανώς και είναι επιτυχημένο στο σκοπό του, ο οποίος δεν είναι το κοινό αλλά οι κριτικοί που πάθανε αμόκ. Οπότε αφού το πάθανε το αμόκ, κέρδισε και η ταινία το στόχο της, μόνο που φοβάμαι ότι εδώ και αρκετά χρόνια, αυτό είναι το μόνο που αφορά πλέον τους Κοέν: Να καθιστούν τους κριτικούς ανίκανους να τους πούνε «όχι» πουλώντας όχι την ταινία τους αλλά την ιδιοσυγκρασία τους και το όνομά τους. Και να αδιαφορούν για το κοινό.
Από την άλλη, πώς να μην πάθουνε πλάκα κι οι έρμοι οι κριτικοί με αυτά που βλέπουνε στο υπόλοιπο φετινό πρόγραμμα; Ξύπνησα 8 το πρωί για να δω τον αγαπημένο μου σαλεμένο Ιάπωνα Τακάσι Μίικε στο «Shield of straw» και τι είδα; Την ανάπηρη ξαδέρφη του Γιαν Ντε Μποντ και του «Speed» από το Ναγκασάκι, να ονειρεύεται να την πηδήξει ο Κιάνοου Ριβς. Όλο το μπατσαριό της Ιαπωνίας, μαζεύεται για να συνοδέψει βιαστή και δολοφόνο εφτάχρονων, που είχε την ατυχή έμπνευση να διακορεύσει την εγγόνα ενός δισεκατομμυριούχου. Ο δισεκατομμυριούχος έβαλε αγγελία στις εφημερίδες και έκανε site στο Internet, ότι όποιος σκοτώσει τον δολοφόνο, θα χεστεί στο τάλιρο. Και όλοι κυνηγάνε να σκοτώσουν το τέρας που το προστατεύουν οι αστυνομικοί προκειμένου να δικαστεί δίκαια. Ιδέα ιδανική για blockbuster και υποψιάζομαι πως ήδη ετοιμάζεται το αμερικάνικο ριμέικ του, αλλά εν προκειμένω, στην ταινία του Μίικε, το χάλι το μαύρο. Με τους ιάπωνες όταν έχουν να παίξουν σκηνή υστερίας να την κάνουν χειρότερα κι από την Τζέσυ Παπουτσή. Καθ' όλου τυχαία, αυτό είναι και το φιλμ που έχει συγκεντρώσει μέχρι στιγμής, τη χαμηλότερη βαθμολογία των κριτικών.
Μια στιγμή ανάπαυλας είχα, με το εξαιρετικό παλαιστινιακό πολιτικό θρίλερ «Οmar», του Χανί Αμπού Ασάντ στο «Ένα κάποιο βλέμμα» που θεωρώ πως θα είναι κι από τις μεγάλες εκπλήξεις της χρονιάς. Κι από κει και πέρα το μηδέν. Μόνο δανεικό χάζι με κόκκινα χαλιά. Στα οποία ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω, τι είναι τελικά το κακόγουστο και τι κακόγουστο. Εννοώ, πως ναι, πάνω στην μεταλλαγμένη Νικόλ Κίντμαν και την Μίλα Γιόβοβιτς, αυτά τα περίεργα εμπριμέ και φλοράλ ντιζαϊνάτα δείχνουν θεϊκά. Όμως αντικειμενικά, για ποιον φτιάχνονται τέτοια ρούχα; Και της Κατερίνας Στανίση από τη διαφήμιση των Jumbo, το φόρεμα αμπαλάζ παπαρούνα σε ερωτική έξαρση να έσκαγε στο χαλί, πάνω στην μοντέλα Σβετλάνα, θεϊκό θα το λέγαμε. Έλα όμως που στην κανονική ζωή δε θα το φορέσει η Σβετλάνα, αλλά μια θεία μου καλεσμένη σε βλάχικο γάμο.
Δύο κόκκινα χαλιά έκλεψαν τις εντυπώσεις στο τελευταίο διάστημα. Το ένα ήταν του «Blood Ties» (θαμμένο από το σύνολο των κριτικών) του Γκιγιόμ Κανέ, συντρόφου και πατέρα του παιδιού της Μαριόν Κοτιγιάρ, με πρωταγωνιστή τον Κλάιβ Όουεν. Όλοι τους για να τους φας με μαρμελάδα, μολονότι η κόμμωση της Κοτιγιάρ αυτή τη φορά, ήταν λίγο έξω από το σπέκτρουμ και το ρέκτουμ της φάσης που διάγω. Και κρίμα δηλαδή γιατί το πρωί στο photocall, μαζί με τη Ζόε Σαλντάνα, και τα μαλλιά της φυσικά, ήταν για να την παντρευτείς. Το βράδυ απλά αποφάσισε πως πρέπει να μεταμορφωθεί σε κάτι που πρέπει να της υποκλιθείς. Παρ' όλα αυτά, αρπάζω την ευκαιρία για να αναφέρω πως οι κλασάτες γυναίκες του φετινού κόκκινου χαλιού, έχουν απαρνηθεί το κολιέ, και τους πάει που ο λαιμός τους είναι απελευθερωμένος και όχι σαν την σκλάβα με τη λαιμαριά από το «Django». Ενώ ο συνδυασμός άσπρου – μαύρου στην τουαλέτα κατοχυρώνεται ως ακατανίκητος.
O Tζέιμς Φράνκο, συνεχίζει να μας κάνει όλους μας, να τον μισούμε που τον αγαπάμε που τον μισούμε με το χαμόγελο του Scooby Doο την μέρα της αποφοίτησης του από τη φιλοσοφική και λίγο πριν εγκαινιάσει bar με πουτάνες. Κάτι ανάμεσα δηλαδή που όμως πουλάει πολύ. Και η είσοδος των πρωταγωνιστών των Κοέν στο κόκκινο χαλί, επιβεβαίωσε τα εξής: 1) Την Κάρεϊ Μάλιγκαν ως fashion icon των Κανών στις φετινές στιλιστικές της επιλογές. Όχι όμως και στη μούρη. Μια ξινίλα αυτή η γυναίκα, όπως και στην ταινία δηλαδή, που νομίζεις πως κάθε φορά που την πιάνει ο φακός, έχει μόλις βγει από τον οδοντίατρο και προσπαθεί να ποζάρει σαν την Όντρεί Χέμπορν με βαρύ το πηγούνι από το έκτο σφράγισμα. 2) Το καλό παιδί κολλεγίου κι «αλήτης ήμουν μια βραδιά» ταυτόχρονα, Τζάστιν Τιμπερλέικ ως τον άντρα που κάθε μάνα ονειρεύεται να τον παντρευτεί η κόρη της, για να μπορεί και η δόλια μάνα, να τον παίρνει όποτε έχει ρεπό. Κι ο κουμπάρος μαζί. 3) Ότι ο Μπραντ Πιτ μπορεί να πάει πλέον για απόσυρση, εφ' όσον στην πιάτσα των Κανών, και την ταινία των Κοέν κυκλοφορεί η εξαιρετικά πιο αλητική (τσόλικη) και αυθεντική εκδοχή του που ονομάζεται Γκάρετ Χέντλαντ. 4). Ότι πάντα υπάρχει ελπίδα για όλους μας, όσο οι άντρες που αγαπάμε, ερωτεύονται παράφορα αυτές που ερωτεύονται. Ο Χέντλαντ τραβάει ζόρι καψούρας με την μελαγχολική Μαγδαληνή του underground κυκλώματος σε πόζα στερητικού αντικαταθλιπτικών, Κίρστεν Ντανστ.
Κι ο Τιμπερλέικ με την σύζυγο του, και πανέμορφη μεν, Τζέσικα Μπίελ της οποίας όμως η ουσιαστικότερη συνεισφορά στην έβδομη τέχνη, συνεχίζει να είναι ο ρόλος της σαν σφαχτάρι στο ριμέικ του «Σχιζοφρενή Δολοφόνου με το Πριόνι». Και η παρουσία της στο κόκκινο χαλί έμοιαζε με ξεπουπουλιάστρα χηνών, που έντυσε το φόρεμα της στον ποδόγυρό του, σαν πάπλωμα με ότι πίπουλο περίσσεψε από το πεθαμένο πετούμενο. Του έβαλε από πάνω κι ένα σεμεδάκι κεντητό για να δείξει, και φόρεσε από τη βιασύνη της για να μην την καταλάβουν τις γόβες του πατέρα της αν κρίνω από το μέγεθος. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορώ μια χαρά να περπατήσω στα παπούτσια της, προκειμένου να με φιλήσει ο Τζάστιν, νεσπά;
* ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης