«Η Ευρωπαϊκή Ενωση μετατρέπεται σταδιακά σε διεφθαρμένη εκκλησία, στην οποία η Γερμανία επέχει θέση ηγέτη, επιβάλλοντας μία δογματική οικονομική ορθοδοξία.
Επιβάλλεται η πολιτική να ανακτήσει τον έλεγχο με ένα προτεσταντικού τύπου σχίσμα, το οποίο θα είναι αποτέλεσμα ριζοσπαστικών πρωτοβουλιών», αναφέρει το ιδιαιτέρως ενδιαφέρον άρθρο της Μπάρμπαρα Σπινέλι στην ιταλική εφημερίδα La Repubblica της 17ης Μαΐου.
«Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί παρά μόνο σε αυτή την Ευρώπη, η οποία οδεύει προς την καταστροφή όχι λόγω των οικονομικών δεινών της, αλλά εξαιτίας της ανοησίας της πολιτικής της», ισχυρίζεται η αρθρογράφος, καταγράφοντας το ιστορικό, αλλά και εκείνους τους παράγοντες, σε μία Ευρώπη των άνισων μεταξύ τους δημοκρατιών, που έχουν οδηγήσει στην παρούσα κατάσταση κυρίως λόγω του επιβεβλημένου γερμανικού μοντέλου.
Οι απαρχές της γερμανικής ορθοδοξίας ανάγονται στα μέσα της δεκαετίας του 1950: εδραιώθηκε στη μεταπολεμική περίοδο και αποκαλείται ορδο-φιλελευθερισμός. Σύμφωνα με τις αρχές του, οι αγορές είναι απόλυτα ικανές να διορθώσουν τις όποιες ανισορροπίες χωρίς την παρέμβαση του κράτους, καθώς αυτές διέπονται από αμετάβλητη ορθολογικότητα.
Ο όρος «ορδοφιλελευθερισμός» (εκ του ονόματος της γερμανικής ακαδημαϊκής επιθεώρησης ORDO) αναφέρεται στις οικονομικές θεωρίες που αναπτύχθηκαν κατά την εικοσαετία 1930-1950 από Γερμανούς οικονομολόγους και νομικούς της σχολής του Φράιμπουργκ, όπως οι Walter Eucken, Franz Böhm, Hans Grossmann-Doerth, Leonhard Miksch και άλλους και συνδέεται με τη δημιουργία της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς στη μεταπολεμική Γερμανία.
«Πρόκειται για την ιδεολογία του "τακτοποιημένου", "εν τάξει οίκου", σύμφωνα με την οποία κάθε έθνος είναι υπεύθυνο για εκείνες τις αλλαγές και τις βελτιωτικές τροποποιήσεις που απαιτούνται για τη διευθέτηση των χρεών και σφαλμάτων του. Η αλληλεγγύη και η διεθνής συνεργασία έρχονται σε δεύτερη μοίρα, ως ανταμοιβή για τη "δουλειά" που έχει γίνει στον "οίκο", εάν και εφόσον αυτή έχει γίνει σωστά. Όπως συμβαίνει και στην Αγγλία, η επίκληση της λέξης "δημοκρατία" είναι παραπλανητική: η μεταβίβαση μέρους της κυριαρχίας κάποιου έθνους σε άλλα έθνη δημιουργεί ένα κενό στα εθνικά κοινοβούλια. Γι' αυτό το λόγο, το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο καλείται να αποφανθεί για κάθε κίνηση που επιτελείται εντός της Ενωσης», επισημαίνει η αρθρογράφος.
Επιπλέον, σύμφωνα με το δημοσίευμα, η λέξη «δημοκρατία» είναι παραπλανητική, για τον απλό λόγο ότι στο ευρωπαϊκό «εργοστάσιο» δεν είναι όλες οι δημοκρατίες ισότιμες. Κάποιες είναι ιερές και απαραβίαστες και κάποιες άλλες καταδικασμένες: «Στις 5 Απριλίου, το συνταγματικό δικαστήριο της Πορτογαλίας απέρριψε 4 μέτρα λιτότητας επιβληθέντα από την Τρόικα, με την αιτιολογία ότι ήταν αντίθετα με την αρχή της ισότητας. Η ανακοίνωση όμως που εκδόθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή δύο ημέρες αργότερα, στις 7 Απριλίου, αγνόησε εντελώς το αίτημα της Πορτογαλίας, εκφράζοντας την ικανοποίησή της που η χώρα της ιβηρικής συνέχιζε απτόητα στη γραμμή των συμφωνηθέντων, αρνούμενη κάθε επαναδιαπραγμάτευση».
Για την ανατροπή αυτής της κατάστασης και αυτού του μοντέλου «συμμαζέματος» των εθνών, είναι απαραίτητο η πολιτική να επαναπροσδιοριστεί και να ανακτήσει την απολεσθείσα ουσία της: κοινώς, να πάψει να είναι μία συλλογή αυτόματων κανόνων και να γίνει «επιλογή».
Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για μία λουθηρανικού τύπου αυτο-ανατροπή, σαν εκείνη που έλαβε χώρα όταν ο Γερμανός μοναχός, ιερέας καθηγητής, θεολόγος, ηγέτης της εκκλησιαστικής μεταρρύθμισης του 16ου αιώνα στη Γερμανία, και θεμελιωτής των χριστιανικών δογμάτων και πρακτικών του Προτεσταντισμού, Μαρτίνος Λούθηρος έγραψε τις 95 θέσεις του, δηλώνοντας: «Εδώ κείμαι. Δεν δύναμαι να πράξω αλλιώς. Ας με βοηθήσει ο Θεός, αμήν», καταλήγει το άρθρο.