Η Κοτιγιάρ προδίδει τον Ντιορ, ένας παλαβός πυροβολεί στον αέρα, οι επώνυμες ξεσαλώνουν βγάζοντας τα όλα έξω και οι ανώνυμες σε «ιδιωτικά» ραντεβού δίνουν μαθήματα επαγγελματικού προσανατολισμού στον Τάσο (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλο.
ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΚΑΝΝΟΛΟΓΙΟ: ΜΕΡΕΣ 4 – 5 (18 – 19 / 5)...
...κι εκεί που ήμουνα έτοιμος να παραδώσω πνεύμα και σώμα κυριολεκτικά από την κούραση, αναθάρρησα και ξαναγεννήθηκα. Ούτε επειδή κατάφερα να πάρω έναν τετράωρο μεσημεριανό ύπνο, ούτε επειδή κατάφερα να κάνω ένα ντουζ, να ξυριστώ και να βάλω και μια ενυδατική να ισιώσει λίγο το σαγρέ του προσώπου μου. Ούτε επειδή είδα κάποια ταινία που με ενθουσίασε (που τέτοια τύχη). Ούτε καν γιατί σήμερα Κυριακή, εδέησε να σταματήσει να βρέχει καταρρακτωδώς. Που για να καταλάβεις πόσο έβρεχε χτες Καννολόγιο μου, ένας από τους συγκατοίκους μου, ο Ούγκις, βρήκε τρομερή πατέντα και φορέσαμε όλοι μας μέσα από τα παπούτσια μας πλαστικές σακούλες για να μην παπαριάσει η κάλτσα όλη μέρα πάνω κάτω μέσα στις βροχές. Άλλο να στην περιγράφω και άλλο να τη νοιώθεις τη μοναδική αίσθηση γκλαμουριάς, να έχεις ντυθεί σαν πιγκουίνος με ταξίντο και παπιγιόν, να ανεβαίνεις τα κόκκινα σκαλιά σαν θεά, και να ξέρεις πως μέσα στο λουστρίνι σου, φοράς σακούλα από το μανάβικο.
Άλλος τέλος πάντως ήταν ο λόγος που πήρα τα πάνω μου, κι έχει να κάνει με το ότι επιτέλους βρήκα το νέο άτομο που σιχαίνομαι για να εκτονώνομαι και να γράφω κακίες. Ονομάζεται Φαν Μπινγκμπίνγκ και μόνο από το όνομα μπορείς να καταλάβεις γιατί σούργελο πρόκειται. Σκέψου δηλαδή να της κάνεις σεξ και να της λες «παρ' τα μωρή Μπινγκμπίνγκ». Πρόκειται για τη νέα κινέζα αγαπημένη τόσο του καθεστώτος της χώρας της όσο και των διεθνών media, που την πουσάρουν αβέρτα, ενώ πρωταγωνιστεί τόσο στους επερχόμενους «X –Men», όσο και στην ειδική εκδοχή του τελευταίου «Iron Man» που προβλήθηκε μόνο στις Κάνες. Με ιδιαίτερη ομορφιά δεν την λες, μια απλά συμπαθητική κινέζα που γίνεται glam όταν παστώνεται στις μπογιές. Βασικά ούτε και συμπαθητική τη λες, πιο ψεύτικο χαμόγελο έχω να δω χρόνια στις Κάννες. Υπάρχει μια λέξη με την οποία θα μπορούσες να την αποκαλέσεις αλλά δε θέλω να παρεκτραπώ. Αλλά ούτε και εκεί είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πως εκφράζει με τον πιο κραυγαλέο τρόπο τη νεοπλουτίστικη, κιτς εκδοχή του κινέζικου κομμουνιστικού (ποιου;) νεοταξικού θαύματος σε εκδοχή μαυρομάλλας bimbo καρτούν με υπόνοια σκύλας.
Τώρα που αναφέρθηκα στη λέξη με την οποία θα μπορούσες να αποκαλέσεις την Μπινγκμπινγκ αλλά δεν τη λέω για να μην παρεκτραπώ: Διάβασα ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ του The Hollywood Reporter και βρήκα πλέον τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Αν και πάντα το ήθελα. Ξέρεις Καννολόγιο μου πόσα μπορεί να βγάλει μια πουτάνα στις Κάνες μέσα σε ένα μόλις βράδυ; Από 75 δολάρια για μιας ώρας ξεπέτας οι του δρόμου, μέχρι 4.000 δολάρια οι κλασάτες (putes de luxes ονομάζονται) για μια ολόκληρη βραδιά. Εγώ και του δρόμου να καταφέρω να γίνω, δε με νοιάζει, πάλι τριπλάσια λεφτά θα βγάζω από ότι γράφοντας αρθράκια και θα είμαι και ξαπλωμένος. Με κάτι τέτοια ρεπορταζάκια ρουφηχτά, το The Hollywood Reporter που είναι από τις επαγγελματικές Βίβλους της κινηματογραφικής βιομηχανίας, καταφέρνει και φέτος να βάλει τα γυαλιά στους σοβαροφανείς μονόχνοτους ανταποκριτές των Καννών που νομίζουν ότι ο κοσμάκης ενδιαφέρεται να μάθει την ανάπηρη κριτική τους γνώμη για την κάθε ταινία. Ναι, καλά με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι κουκλίτσα μου. Κανείς σχεδόν από το μαζικό κοινό δεν παρακολουθεί τις Κάννες, για το τι γίνεται από τις ταινίες. Τα φορέματα κοιτάζουν και τις πουτανιές.
Δεν είναι τυχαίο ότι τόσα χρόνια που έρχομαι εδώ, πρώτη φορά με πήραν φίλοι τηλέφωνο να μάθουν τι κάνω και κατάλαβαν πως υπάρχει ένα φεστιβάλ, επειδή ανησύχησαν με τον παλαβό που άρχισε να πυροβολεί άσφαιρα στα στούντιο του Canal+. Kαι άλλοι τόσοι για να μάθουν αν είμαι εγώ ο υπεύθυνος για την κλοπή των κοσμημάτων της Chopard. Ταμάμ μας ήρθαν μέσα σε τέσσερις μέρες μετριότητας ταινιών, δύο σκάνδαλα το ένα μετά το άλλο. Όσο για το αν ευθύνομαι εγώ για την κλοπή, δηλώνω ξεκάθαρα, ότι πέντε έξι κολιέ με διαμάντια και καράτια που θα φοράω μόλις γυρίσω στην Αθήνα, συν 10 σκουλαρίκια, τα (πέντε στη μύτη) μου τα χάρισαν επειδή δούλεψα σαν πόρνη στα γιοτ (όσο για τα βραχιόλια μου είναι του Μπακάκου τα ιατρικά).
Υπάρχουν 30 με 40 γιοτ στην προβλήτα των Κανών λέει το ρεπορτάζ του περιοδικού και κάθε βράδυ το κάθε ένα από αυτά, φιλοξενεί τουλάχιστον 10 μοντέλα με ντύσιμο που δεν αφήνει και πολλά στα φαντασία. Τα yacht girls όπως αποκαλούνται, πληρώνονται συνήθως με έναν φάκελο από τον πελάτη που περιέχει τα προσυμφωνημένα χρήματα κι από έξω γράφει «δώρο» για να μην προσβληθούν τα κορίτσια. Με πιο γενναιόδωρους από όλους, τους Άραβες. Όσο για τα ξενοδοχεία, το πάρτι αρχίζει συνήθως μετά τις 10 το βράδυ, με τα εργαζόμενα κορίτσια να περιμένουν στο λόμπι το ανάλογο νεύμα από τον πελάτη. Και μεγαλύτερο σκάνδαλο στα χρονικά, τη σύλληψη το 2007, του Λιβανέζου επιχειρηματία, Ελάι Ναχάς με την κατηγορία μεταξύ άλλων, της παράνομης προώθησης τουλάχιστον 50 διαφορετικών γυναικών κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, στο γιο του Καντάφι και την παρέα του, οι οποίοι σαν γνήσιοι σινεφίλ, βρίσκονταν κι αυτοί εδώ, με το υπερπολυτελές, επαναστατικό γιοτ της οικογένειας, με το όνομα «Τσε Γκεβάρα».
Αυτά βλέπουν και οι σταρ του κόκκινου χαλιού σε εποχές που η βιομηχανία του θεάματος έχει πέσει κι αυτή θύμα της οικονομικής κρίσης, και ντύνονται ανάλογα (όχι τυχαία, η Κάρμεν Ηλέκτρα το 2004 είχε πληρωθεί 50.000 δολάρια για να παρευρεθεί στο πάρτι γενεθλίων του Καντάφι του νεότερου στο Μαρακές). «Τι παραπάνω έχει αυτή που δεν το έχω εγώ; Σκέφτηκε για παράδειγμα η Εύα Λονγκόρια» και ήρθε φέτος γα το κόκκινο χαλί με ένα φόρεμα που το σκίσιμο του από πίσω έφτανε μέχρι τον κώλο, πάνω από τον οποίο για να τον προστατεύει (τον κώλο εννοώ) η Εύα έχει κάνει τατού κι ένα σταυρουδάκι. Ακόμα και μια πιο «αξιοσέβαστη» περίπτώση, όπως αυτή της Σέριλ Κόουλ δεν αντιστάθηκε στο να αναδείξει εντυπωσιακά ομολογουμένως, τα στήθη της, τυλιγμένα με κόκκινη σιθρου πουτανοδαντέλα - φόρεμα κουρτίνα σκηνής του μπουρλέσκ.
Προσωπικά προτιμώ πιο κλασσικές, σικάτες ενδυματολογικές φόρμες. Πχ, την εμφάνιση της Τζένιφερ Λόρενς που έκλεψε και πάλι τις εντυπώσεις μολονότι αυτή η γυναίκα τελικά, έχω καταλάβει ότι έχει να κάνει με το από ποια γωνία την πιάνει ο φακός. Γιατί υπάρχουν περιπτώσεις που της προκύπτει μια περίεργη γουρουνομούρη. Αγαπημένη μου ακόμα περισσότερο η Μπερενίς Μπεζό φέτος που πραγματικά ακτινοβολεί «κομψότητα» και μοιάζει να βρίσκεται στην καλύτερη της φάση. Έκπληξη η «προδοσία» της Μαριόν Κοτιγιάρ απέναντι στους γαλλικούς οίκους μόδας και τον αγαπημένο της Dior, επιλέγοντας ένα περίεργο δημιούργημα της Βίβιαν Ουέστγουντ για το δείπνο της Chopard, που έμοιαζε λίγο με ξεφούσκωτο αερόστατο πάνω της αλλά ομολογουμένως η γαλλίδα ηθοποιός κατάφερε να το υπερασπιστεί εντυπωσιακά όπως καμία άλλη δε θα μπορούσε. Και καλύτερη εμφάνιση όλων σύμφωνα με τους ειδήμονες, μέχρι και αυτή τη στιγμή αυτή της Κάρεϊ Μάλιγκαν από την πρεμιέρα του φεστιβάλ και τον «Υπέροχο Γκάτσμπι» με ένα πανέμορφο, μινιμαλιστικό και ανυπέρβλητα κομψό Dior.
Κι ενώ σιγά σιγά, πλησιάζουμε στα μισά του φεστιβάλ, πέρα από το «γύρω γύρω όλοι» των Κανών, δεν φαίνεται τίποτα ακόμα να ξεχωρίζει στο καθαρά κινηματογραφικό κομμάτι της υπόθεσης ειδικά όσον αφορά το διαγωνιστικό. Στη συνολική βαθμολογία των κριτικών, συνεχίζει να προηγείται το κινέζικο «Α touch of sin» του Ζία Ζανγκέ με τη χαμηλότερη βαθμολογία να δίνεται στο μεξικάνικο «Heli» του Αμάτ Εσκαλάντε. Θετικός ο απολογισμός μεταξύ των θεατών για το ιαπωνικό «Like father like son» χωρίς όμως και κει, εντυπωσιακά αποτελέσματα. Αποτυχημένη εντελώς η αγγλόφωνη ταινία του Αρνό Ντεσπλεσάν «Jimmy P. Psychotherapy of a plains Indian». Ένα ψυχαναλυτικό δράμα εποχής, βασισμένο σε αληθινή ιστορία, με τον Μπενίτσιο Ντερ Τόρο σε ρόλο τραυματισμένου στο κεφάλι βετεράνου του πολέμου και τον Ματιέ Αμαλρίκ στο ρόλο του ψυχαναλυτή του, να βγάζουν δυο ώρες ατσούμπαλα «στημένης» ταινίας με τηλεοπτική αισθητική, σε συζητήσεις ψυχοθεραπευτικών session. Πιο βαρετό πεθαίνεις. Και τη μουσική του Χάουαρντ Σόρ από πίσω σε γκράντε κέφια ξεπέτας, να μην αφήνει πλάνο στο οποίο να μην ακούγεται, σαν παρακολουθείς μίνι σειρά από τη χρυσή εποχή των βίντεο κλαμπ.
Πολύ πιο ενδιαφέρον το ολλανδικό σαρκαστικό αλληγορικό θρίλερ «Borgman» του Άλεξ Βαν Βάρμερνταμ, χωρίς όμως να κατορθώνει να ολοκλήρώσει τους στόχους και να παρασύρεται στο τέλος από το βάρος της σοφιστικασιόν του. Καταφέρνοντας παρ' όλα αυτά να δημιουργήσει ένα απολαυστικό για το μεγαλύτερο μέρος του, κράμα θρίλερ και κοινωνικής σάτιρας μαύρου χιούμορ, πάνω στην εύπορη λευκή αστική οικογένεια με κλινική ατμόσφαιρα οικογενειακής «απομόνωσης». Έξυπνα στημένες σκηνές, αρχιτεκτονική χρήση των χώρων και ένα πολύ ενδιαφέρον ως προς το στήσιμο του στόρι, που όμως χάρη κουλτουροπαπαριάς, ο δημιουργός αποφασίζει να αφήσει αναπάντητο και ανολοκλήρωτο στο κλείσιμο του, γιατί έτσι κάνουν οι δημιουργοί τέχνης φαντάζομαι.
Οπότε μηδέν εις το πηλίκο χοντρικά μέχρι τώρα, με τη μεγάλη έκπληξη να έρχεται από τους συνήθεις υπόπτους. Οι Αφοί Κοέν, φαίνεται πως έκαναν και πάλι το θαύμα τους αν κρίνω από τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις φίλων που εμπιστεύομαι και είδαν την πρώτη προβολή της ταινίας. Προσωπικά θα δω αύριο το «Inside Lllewyn Davis, οπότε και θα ξέρω από πρώτο χέρι περί τίνος πρόκειται. Αλλά παρ' όλα αυτά, δεν μπορώ να μην κλείσω με μια απορία: Όλοι αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για την ανωτερότητα του ευρωπαϊκού σινεμά έναντι του αμερικάνικου, έχουν συνειδητοποιήσει, ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι ταινίες που κλέβουν και στο καλλιτεχνικό – ανεξάρτητο κύκλωμα την παράσταση, τις περισσότερες φορές προκύπτουν κατά κύριο λόγο αμερικάνικες; Έτσι για να ξέρουμε τι λέμε το αναφέρω.
* ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης
