Η γνωστή εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου δεν αφορούσε μόνο τον άνθρωπο αλλά σχεδόν τα περισσότερα είδη που υπήρχαν στη Γη, ακόμη και τα κοράλλια. Ωστόσο μία πρόσφατη μελέτη στις κοραλλιογενείς ατόλες ήταν αρκετή για να προκαλέσει τριγμούς στη διάσημη θεωρία.
Οι κοραλλιογενείς ατόλες, είναι υποθαλάσσια δαχτυλίδια από κοραλλιογενείς υφάλους που περιβάλλουν τα τροπικά νησιά. Οι ύφαλοι αυτοί φιλοξενούν τεράστιες αποικίες από μικροσκοπικά ζώα τα οποία όμως χρειάζονται το φως του ήλιου για να εξελιχθούν.
Παρατηρώντας τον ύφαλο που περιβάλλει το νησί Moorea, κοντά στην Ταϊτή, ο Δαρβίνος κατέληξε στη θεωρία του ότι οι κοραλλιογενείς ατόλες αυξάνονται καθώς οι ύφαλοι εκτείνονται προς το φως του ήλιου, ενώ τα νησιά των ωκεανών σιγά-σιγά βυθίζονται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας λόγω της ψύξης του ωκεάνιου φλοιού, σε συνδυασμό με το μαζικό βάρος των νησιών.
Η θεωρία του Δαρβίνου δημοσιεύθηκε το 1842 και είχε ως αποτέλεσμα μία μακρά διαμάχη που διήρκεσε σχεδόν έναν αιώνα, αφού μερικοί επιστήμονες πίστευαν ότι οι ατόλες ήταν απλά ένα λεπτό στρώμα κοραλλιών, το οποίο δεν είναι χιλιάδων μέτρων πάχους, όπως υποστήριζε ο Δαρβίνος. Τελικά οι πρόσφατες γεωτρήσεις επιβεβαίωσαν σε ένα βαθμό το μοντέλο του Δαρβίνου το 1953.
Ωστόσο σε αντίθεση με ότι πίστευε ο Δαρβίνος, η δομή των υφάλων είναι πολύ πιο περίπλοκη, σύμφωνα με μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε 9 Μαΐου περιοδικού Γεωλογίας.
Οπως έδειξε η έρευνα, η εξέλιξη των κοραλλιογενών υφάλων δεν έχει καμία σχέση με καθιζήσεις νησιών, αντίθετα η ταλάντευση της στάθμης της θάλασσας, οι οποίες αυξάνεται και να μειώνεται με τους κύκλους των παγετώνων, είναι η κύρια κινητήρια δύναμη πίσω από τα εντυπωσιακά σχέδια που δημιουργούνται γύρω από τα νησιά.
«Ο Δαρβίνος δημιούργησε μία εν μέρει σωστή θεωρία και αυτό είναι εκπληκτικόα» εξηγεί ο Τέιλορ Περον, συγγραφέας της μελέτης και γεωλόγος στο MIT. «Ωστόσο, υπάρχει ένα σημείο στο οποίο ο Δαρβίνος έχασε: Δεν ήξερε για αυτά τους κύκλους των παγετώνων που επηρεάζουν το επίπεδο της θάλασσας»
Τι συμβαίνει λοιπόν όταν οι αλλαγές στο επίπεδο της θάλασσας μπαίνουν στο παιχνίδι; Παίρνοντας τη Χαβάη ως παράδειγμα, βλέπουμε ότι τα κοράλλια εξελίσσονται σιγά-σιγά εκεί, επειδή ο ωκεανός είναι ψυχρότερος από ό στις τροπικές περιοχές. Όταν η στάθμη της θάλασσας βρίσκεται στο ναδίρ, το μεγάλο νησί χτίζει ένα ωραίο μικρό κοραλλιογενή ύφαλο.
Ωστόσο το ηφαίστειο της Χαβάης (που αποτελεί ένα από τα ψηλότερα βουνά του κόσμου αν μετρηθεί από τον πυθμένα) συνεχίζει να «πνίγεται». Γι' αυτό ευθύνεται η αύξηση της στάθμης της θάλασσας όταν οι παγετώνες λιώνουν, και τα κοράλλια της Χαβάης δεν προλαβαίνουν να συμβαδίσουν με αυτή την αλλαγή και να σταματήσουν την άνοδο της στάθμης. Ετσι οι ύφαλοι πνίγονται κάθε χρόνο όταν αυξάνεται το επίπεδο της θάλασσας.
Οι ερευνητές έχουν καταγράψει αμέτρητα είδη κοραλλιογενών υφάλων σε νησιά σε όλο τον κόσμο και το μοντέλο του Δαρβίνου δεν επαρκεί για να καλύψει τον τρόπο λειτουργίας του.
Για περίπου 4 εκατομμύρια χρόνια, η Γη ανακυκλώνει το νερό της όταν οι μεγάλοι παγετώνες απορροφούν νερό από τους ωκεανούς, και στη συνέχεια λιώνοντας ανεβάζουν τη στάθμη της θάλασσας. Αυτή η κυκλική κίνηση των πάγων διαρκεί περίπου 100.000 χρόνια.
Οι ερευνητές επίσης διαπίστωσαν ότι ένα από τα ελάχιστα μέρη στον κόσμο όπου τα νησιά όντως βουλιάζουν και η άνοδος της στάθμης της θάλασσας δημιουργεί τέλειες ατόλες είναι τα Society Islands, στα οποία ο Δαρβίνος έκανε τις ιστορικές παρατηρήσεις του.