Ηταν μια ηλιόλουστη μέρα στην παραλία της Γλυφάδας. Μια ψηλόλιγνη, άγνωστη φιγούρα καθόταν και παρακολουθούσε την κορούλα του να παίζει στην άμμο.
Κανείς δεν έδινε σημασία μέχρι που πλησίασε ο Βασίλης Σπανούλης. Αρκετά κεφάλια γύρισαν. Με απορία. Ποιος είναι αυτός που μιλάει με τον «Kill Bill;». Ελάχιστοι έδωσαν τη σωστή απάντηση που ήταν «ο Γιώργος Μπαρτζώκας».
Λίγους μήνες αργότερα εκείνη η άγνωστη φιγούρα συστήθηκε στο ευρύ κοινό. Ο άνθρωπος που άκουγε με τόσο προσοχή ο Σπανούλης ήταν πια ο νέος προπονητής του Ολυμπιακού. Εκείνος που ανέλαβε το δύσκολο έργο να αναλάβει τους εν ενεργεία πρωταθλητές Ευρώπης και μάλιστα διαδεχόμενος τον μεγάλο Ντούσαν Ιβκοβιτς. Θέλει κότσια να βάλεις τον εαυτό σου σε αυτή τη διαδικασία.
Η αμφισβήτηση και ο Mr. Bean
Ο Μπαρτζώκας έχει. Και πολλά μάλιστα. Τον βοήθησαν να αντέξει όταν ο πάντα υπερβολικός στις κρίσεις του Τύπος τον παρουσίαζε ως Mr. Bean και το ανέκαθεν καχύποπτο σε ό,τι νέο (πόσω μάλλον κι ελληνικό) φίλαθλο κοινό ζητούσε την απομάκρυνσή του από τον πάγκο στις πρώτες στραβές. Είχε πολλές από δαύτες ο φετινός Ολυμπιακός. Τις ξεπέρασε, όμως.
Πλέον κανείς δεν αμφιβάλλει πως ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει και πολύ μεγάλες δυνατότητες. Η προετοιμασία του για το φάιναλ 4 και το κοουτσάρισμά του ήταν ανώτατου επιπέδου. Νίκησε την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στην άμυνα και διέλυσε τη Ρεάλ στην επίθεση. Δύο διαφορετικοί αγώνες, δύο διαφορετικές ομάδες, δύο διαφορετικά είδη μπάσκετ. Ενας προπονητής. Με οξυδέρκεια. Θράσος. Και είπαμε με κότσια. Να βγάλει τον Σπανούλη και να βάλει τον Κατσίβελη. Ο,τι χρειαστεί για να κερδίσει. Το κατάφερε. Η ιστορία θα τον μνημονεύει για πάντα ως τον πρώτο Ελληνα προπονητή που σήκωσε την Ευρωλίγκα. Το δοκίμασε έξι φορές, με τρεις διαφορετικές ομάδες ο Ιωαννίδης. Αλλες δύο φορές ο Γιαννάκης. Ο Κιουμουρτζόγλου. Ο Πολίτης. Και τελικά το πήρε ο Μπαρτζώκας.
Εξίσου ανώτατου επιπέδου ήταν και η στάση του μετά την κατάκτηση. Παρά την αμφισβήτηση και την άδικα σκληρή κριτική, ο Μπαρτζώκας δεν παρουσίασε δείγμα ρεβανσισμού. Τη στιγμή που όλος ο κόσμος ήταν στα πόδια του και αρκετοί δάγκωναν τη γλώσσα τους, εκείνος παρέμεινε αναπάντεχα, αξιοζήλευτα ταπεινός. «Ηταν η τύχη του ατζαμή», είπε. «Βρέθηκα την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη ομάδα και δεν χρειάστηκε να κάνω πολλά», συμπλήρωσε.
Η στάση του υποστήριζε πλήρως τα λεγόμενά του. Δεν ήταν faux. Χαμογελαστός, πανευτυχής, αλλά αφανής ακόμα και στην επιτυχία. Στην άκρη για να πανηγυρίσουν οι παίκτες. Στην άκρη για να μιλήσουν «οι πιο σημαντικοί απ' όλους μας», οι αδερφοί Αγγελόπουλοι. Στην άκρη για να γευτεί την επιτυχία με το δικό του τρόπο, δίχως μεγάλα λόγια, γεμάτος ρεαλισμό Τι περισσότερο χρειάζεται να πει κανείς, άλλωστε, όταν το χαμόγελό του είναι τόσο εκφραστικό;
Από φύλακας γηπέδου, πρωταθλητής Ευρώπης
Ακόμα και η μεγαλύτερη επιτυχία, όμως, κρύβει πόνο. Του Μπαρτζώκα είναι στα γόνατα. Τον πρόδωσαν νωρίς, δεν τον άφησαν να παίξει το μπάσκετ που τόσο αγαπούσε. Σταμάτησε νωρίς ως παίκτης του Αμαρουσίου. Δεν μπορούσε, όμως, να αφήσει την πορτοκαλί μπάλα. Το σαράκι του έγινε η προπονητική. Αρχισε από τα πολύ χαμηλά. Από τα τοπικά. Με Πεύκη, Βριλήσσια, Κηφισιά. Ταυτόχρονα ο αστικός μύθος τον ήθελε να δουλεύει και ως φύλακας - διαχειριστής στο δεύτερο σπίτι του, το κλειστό γήπεδο του Αμαρουσίου. Μέχρι που ανέλαβε βοηθός του Παναγιώτη Γιαννάκη και μαζί έφτιαξαν εκείνη την εκπληκτική ομάδα των Βορείων Προαστίων. Με τον Σπανούλη αρχηγό...
Η καθιέρωση ήρθε σιγά, σιγά. Ολύμπια Λάρισας, ξανά Μαρούσι ως πρώτος προπονητής, Πανιώνιος, Ολυμπιακός. Μικρός είναι άλλωστε. Μόλις 48 ετών και είναι ήδη πρωταθλητής Ευρώπης.
Δεινός αναλυτής του διεθνούς ποδοσφαίρου
Οσοι τον ξέρουν στοιχηματίζουν πως η επιτυχία δεν πρόκειται να τον αλλάξει, να αλλοιώσει αυτόν τον χαμηλών τόνων, χαρακτήρα, ούτε να διαφοροποιήσει σε τίποτα τη ρουτίνα του. Πάλι θα βλέπει μπάσκετ μέχρι να μην αντέχει άλλο. Και όταν θα παθαίνει – σπάνια – overdose θα βλέπει διεθνές ποδόσφαιρο. Κυρίως την αγαπημένη του Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Οι φίλοι του λένε πως οι αναλύσεις του για το ποδόσφαιρο και τις τακτικές των κορυφαίων ομάδων δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από τις αντίστοιχες μπασκετικές. Λέτε να βιάστηκαν να προσλάβουν τον Μόγιες εκεί στο Ολντ Τράφορντ;