Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος προσπαθεί να καταλάβει την κακιασμένη κόμπλα απέναντι στην τελευταία ταινία του Ντάνι Μπόιλ, από τη στιγμή που κάνει ακριβώς αυτό που υπόσχεται: σε φέρνει σε trance.
TRANCE
Βαθμολογία: 8 / 10
Νομίζω ότι έχουμε χάσει λίγο την μπάλα, (και στην Ελλάδα και διεθνώς, απλώς εδώ πάντα έχουμε την τάση να υπερβάλλουμε για να δείξουμε πόσο μάγκες είμαστε) απέναντι στο τι είναι ένα καλό θρίλερ μυστηρίου. Ειδικά όταν αυτός που το δημιουργεί είναι εύκολος στόχος λόγο ονόματος. Τις ίδιες μαλακίες διάβαζα όταν βγήκαν οι απολαυστικά ψυχαγωγικές «Παρενέργειες» του Στίβεν Σόντερμπεργκ, τα ίδια διαβάζω και τώρα με το «Trance» του Ντάνι Μπόιλ. Άκου τώρα τι του καταμαρτυρούν και τράβα τα μαλλιά σου (εγώ ευτυχώς κουρεύτηκα) για να αποδείξουν πως η ταινία είναι η φόλα:
1.Τη φλασάτη σκηνοθεσία και τον οπτικό εντυπωσιασμό. Ναι δεν ξέραμε μαντάμ, επειδή εσύ στη στάνη που μεγάλωσες έπαιζε μόνο φεστιβαλικές ταινίες από το Ιράν και έκανες διδακτορικό πάνω τους να κάνουμε όλοι το σινεμά της βιασμένης χωριατοπούλας με τη μπούρκα και την κάμερα που ατενίζει ακίνητη τις ξερολιθιές. Ξαφνικά οι λέξεις λιτότητα και ρεαλισμός έχουν γίνει το νέο φασιστικό ευαγγέλιο από το οποίο όποιος τολμήσει να ξεφύγει και θέλει να κάνει ταρζανιές με την κάμερα να χαρεί και το μάτι μας, κατηγορείται για εσχάτη καλλιτεχνική προδοσία.
2. Τις αναληθοφάνειες της πλοκής και την απουσία ρεαλισμού. Που; Σε θρίλερ παράνοιας, μυστηρίου και υποκειμενικής πραγματικότητας που παίζει με το μυαλό και το υποσυνείδητο. Ότι δηλαδή πρέπει όλα τα κινηματογραφικά είδη να ακολουθούν τη λογική, να είναι γυρισμένα με κάμερα στο χέρι και να παρουσιάζουν πραγματικές καταστάσεις. Τότε γιατί να πάω να τα δω; Κάθομαι και βλέπω Νικολούλη. Που και τον Χίτσκοκ άσχετοι στον οποίο προσκυνάτε λόγω ονόματος, αν τον ξεκοκαλίσετε όχι όπως σαν έμαθαν να παπαγαλίζετε για να το παίζετε έξυπνοι, μέσα στην αναληθοφάνεια, την υπερβολή και τον τεχνικό εντυπωσιασμό ήταν.
3. Τη σοβαροφάνεια με την οποία ο Μπόιλ αντιμετωπίζει το αντικείμενο του αντί να το υπονομεύσει με ειρωνεία και χιούμορ. Εκτός από το ότι μαύρο χιούμορ υπάρχει απλά εσύ κουκλίτσα μου μάλλον είσαι τελικά πολύ σοβαροφανής και ιδρυματική για να το καταλάβεις, μήπως ήθελες να σου βάλει κι ένα μπαλέτο κάπου στη μέση της ταινίας με το μάπετ σόου για να ευχαριστηθείς; Εσύ η ίδια που τον κατηγορούσες στο «Slumdog Millionaire» για την παραμυθένια ελαφρότητα αντιμετώπισής του, για να μην ξεχνιόμαστε.
Και που όλα αυτά; Σε ένα θρίλερ που εξ' αρχής, από τον τίτλο και την υπόθεση του δηλαδή, σου έχει ξεκαθαρίσει ότι πρόκειται για ένα εγκεφαλικό παιχνίδι πέρα από τη λογική, στο χώρο του ονείρου και της σχιζοειδούς υπερβολής. Πολύ τίμια και σταράτα. Με έναν υπάλληλο οίκου δημοπρασιών, ο οποίος όμως ταυτόχρονα συνεργάζεται με μια ομάδα κλεφτών έργων τέχνης, να τρώει ένα χτύπημα στο κεφάλι του, να χάνει τη μνήμη του και να μη θυμάται που έχει κρύψει τον κλεμμένο πίνακα. Την υπόλοιπη συμμορία φυσικά να μην τον πιστεύει και τον ίδιο να καταλήγει σε μια ψυχολόγο για να ανακτήσει τη μνήμη του με υπνωτισμό. Την πραγματικότητα να μπλέκεται με τη φαντασία, τις ταυτότητες των ηρώων όπως και τα κίνητρά τους να αμφισβητούνται συνεχώς και τα πάντα να γίνονται μαρτίνι κοκτέιλ μέσα σε ένα παραισθησιογόνο τριπάκι, με την κάμερα του Μπόιλ να ακολουθεί στην κινηματογράφηση της επιταγές του τίτλου της ταινίας. Μετατρέποντας τον εγκέφαλο σου σε μελομακάρονο ποτισμένο με LSD και καθιστώντας τις αισθήσεις σου παγιδευμένες και μουδιασμένες μέσα σε έναν καταιγισμό οπτικού ψυχεδελικού παραναλώματος, ανατροπών και σασπένς.
Ναι, οκ, παραδέχομαι ότι κάποια στιγμή η πλοκή υπερφορτώνεται και είναι που είναι φορτωμένο όλο το σύνολο, σου καίει λίγο τη φλάτζα, όμως δε σου στερεί την ατόφια κινηματογραφική απόλαυση. Με ένα πρωταγωνιστικό τρίο χάρμα οφθαλμών, τους Βενσάν Κασέλ, Τζέιμς Μακ Αβόι και Ροζάριο Ντόουσον από τους οποίους η τελευταία ξεχωρίζει με διαφορά. Και τη διεύθυνση φωτογραφίας του μοναδικού και βραβευμένου με Όσκαρ, Άντονι Ντον Μαντλ να «εγκλωβίζει» φασματικές αύρες αντανακλάσεων σε κινηματογραφικά ταμπλό τέχνης.
Για να μη στο ζαλίζω, και άλλο, φυσικά και έχεις κάθε δικαίωμα να μη σου αρέσει και αυτή και όποια άλλη ταινία. Το θέμα είναι όμως να ξέρεις από πριν τη ταινία πας να δεις και μη σου βγαίνει η κομπλεξάρα της κατίνας από μέσα σου, μόνο και μόνο επειδή ο Μπόιλ κάνει παπάδες, σκηνοθέτησε τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου κι έχει πάρει Όσκαρ. Γιατί το να κατηγορείς με αστοχίες ένα άκρως ψυχαγωγικό, απολαυστικό, διασκεδαστικό θρίλερ που λέγεται μυστηρίου, επειδή προφανώς δεν είναι σκηνοθετημένο με την αυστηρότητα του Μπρεσόν, είναι τόσο γελοίο σαν να μου λες ότι η τάδε ταινία πορνό είναι πολύ κακή επειδή έχει συνέχεια σκηνές με ανθρώπους που πηδιούνται. Και να μου στερείς προκαταβολικά τη χαρά επειδή την έχεις χάσει μόνος σου εδώ και χρόνια.
*H ταινία προβάλλεται στις αίθουσες από την Πέμπτη 9 Μαΐου
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.