Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος, διαβάζει τις όχι και τόσο ευγενικές πρώτες κριτικές, επιμένοντας να ελπίζει λίγες μέρες πριν την πιο αναμενόμενη ταινία της άνοιξης και το ξεκίνημα του φεστιβάλ των Κανών.
Σκούρος προβλέπεται να είναι ο ουρανός πάνω από την Κρουαζέτ στις 15 Μαϊου, ημέρα έναρξης του 66ου φεστιβάλ των Κανών, με την προβολή του «Μεγάλου Γκάτσμπι» παρά τα πυροτεχνήματα του πάρτι που σίγουρα θα κάνουν ότι μπορούν και με το παραπάνω για να φωτίσουν την Κυανή Ακτή. Με τις πρώτες κριτικές από μεγάλα αμερικάνικα έντυπα για τον «Υπέροχο Γκάτσμπι», μετά την αμερικάνικη πρεμιέρα του να προϊδεάζουν για τη συνέχεια και τις αντιδράσεις του παραδοσιακά δυσκοίλιου κοινού των Κανών.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα κάτι διαφορετικό όσον αφορά τις αντιδράσεις των κριτικών. Γνωρίζοντας και αγαπώντας τόσο τον φανταχτερό κόσμο του σινεμά του Μπαζ Λούρμαν, όσο και την απέχθεια των σοβαροφανών απέναντι σε αυτό. Πόσο μάλλον όταν αντικείμενο της κάμερας του αυτή τη φορά, είναι ένα από τα «ιερά κείμενα» της αμερικάνικης λογοτεχνίας και το σύμπαν του Φ.Σκοτ Φιτζέραλντ. Άποψη που μόνο το Hollywood Reporter φαίνεται να μοιράζεται μαζί μου, γράφοντας: «Μια τεράστια εντυπωσιακή παραγωγή που ξεκινάει από το 'υπέρ' και συνεχίζει να εξελίσσεται ανοδικά... Παρά τον φρενήρη ρυθμό και την τεχνική επιτήδευση (σ.σ. γουστάρω γιατί αυτό περιμένω) που κάποιες φορές σε αποσπούν από το περιεχόμενο (σ.σ. να με αποσπάσουν, να με αποσπάσουν), η προσωπική σύνδεση και δέσμευση του σκηνοθέτη Μπαζ Λούρμαν με το υλικό του είναι 'χειροπιαστή'. Σε μια ταινία που στο μεγαλύτερο μέρος της είναι ολοζώντανή παραμένοντας ιδιαίτερα πιστή, στο πνεύμα του πρωτότυπου υλικού της μολονότι δεν ακολουθεί κατά γράμμα το τόνο του». Το έντυπο τονίζει την ανωτερότητα της συγκεκριμένης κινηματογραφικής μεταφοράς από αυτήν του Τζακ Κλέιτον το 1974 με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και τη Μία Φάροου, και κλείνει με την προφητική, πανέξυπνη φράση, πως η ταινία «θα προκαλέσει κάθε πιθανή αντίδραση». Σ' ευχαριστώ Hollywood Reporter μου, εσένα θα αγοράζω μόνο από δω και πέρα.
Γιατί οι υπόλοιποι έπαθαν μια λύσσα κακιά. Που σε μία τουλάχιστον περίπτωση, αυτή του Vulture και της Kathryn Schulz, δεν σταματάει μόνο στην ταινία, αλλά πιάνει και το ίδιο το βιβλίο του Φιτζέραλντ. Mε την καταξιωμένη κριτικό, να γράφει πως «είναι το μόνο βιβλίο που έχω διαβάσει πέντε φορές, αποτυγχάνοντας να αντλήσω την παραμικρή απόλαυση από την ανάγνωσή του... Ψυχρό αλλά άδειο από ανθρώπους, έχει τη λιγότερη σχέση με τα ανθρώπινα συναισθήματα από κάθε άλλο βιβλίο ανάλογης φήμης που μπορώ να θυμηθώ».
Καταλαβαίνεις αναγνώστη ότι αν ο Μπαζ Λούρμαν έδωσε αφορμή για «θάψιμο» του ίδιου του βιβλίου, τι πρόκειται να ακούσει ο ίδιος για τη ταινία του. «Μια λαμπερή αστοχία» το αποκαλεί η ιντερνετική βίβλος του καλλιτεχνικού κινηματογράφου ιndiewire.com που φτάνει στο σημείο να συγκρίνει την οπτική του σκηνοθέτη με αυτήν του Μάικλ Μπέι. «Η αισθητική 'χυδαιότητα' του Μπαζ Λούρμαν είναι σχεδιασμένη για να κατακτήσει το νεαρό κοινό, δείχνοντας ότι πρόκειται ουσιαστικά όχι για έναν σκηνοθέτη αλλά για έναν δημιουργό μουσικών βίντεο με μια δίχως αίσθηση απουσία γούστου» σημειώνει το The New Yorker. «Αν κλείσεις τον ήχο, η ταινία φαίνεται σαν μια από τις πιο λαμπερές, εκθαμβωτικές παραγωγές που έγιναν ποτέ. Με τον ήχο ανοιχτό είναι απλά μια κακοφωνία από υπερβολή, στιλ, και θόρυβο» επισημαίνει το The Playlist. «Η ταινία σηματοδοτεί την στιγμή που το σκηνοθετικό σήμα κατατεθέν του Λούρμαν, μετατράπηκε σε αυτοπαρωδία» γράφει το The Wrap. Κι ανάμεσα τους πολλοί άλλοι, αναποφάσιστοι, να μιλάνε για «ένοχη απόλαυση» και «αναμενόμενη υπερβολή που την αγαπάς ή τη μισείς, αλλά μέχρι ενός σημείου είναι συναρπαστική» όπως πιο ψύχραιμα αναφέρει το Variety.
Δεν κάνω πλάκα, αλλά όλα τα παραπάνω, συνδυαστικά, προσωπικά με προϊδεάζουν για δυόμιση ώρες απίστευτης οπτικής απόλαυσης, εφ' όσον κάθε φορά που διαβάζω για «υπερβολές» από κριτικούς που ευχαριστιούνται μόνο το δράμα της βιασμένης με τη μπούρκα στο Άνω Περτούλι του Ιράν, μέσα στα λιθάρια, κατανοώ το πρόβλημα τους και τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο βλέπουμε το σινεμά. Η ταινία ανοίγει στις Η.Π.Α. στις 10 Μαΐου, η πρεμιέρα της στη Νέα Υόρκη έγινε την προηγούμενη Τετάρτη, 1 Μαΐου, στις Κάννες κάνει την πανευρωπαϊκή (κι όχι παγκόσμια όπως λάθος είχα γράψει) πρεμιέρα της στις 15 και στις αίθουσες όλου του υπόλοιπου κόσμου εμφανίζεται μια μέρα μετά, στις 16. Μέχρι τότε, ότι κι αν ακούσεις, μην ξεχνάς ότι α) ο καθ' ένας έχει το σινεμά που εκείνος αγαπά και του αξίζει και β) για το «Μουλέν Ρουζ» του ιδίου σκηνοθέτη που σήμερα θεωρείται κλασσικό, είχαν γραφτεί τέρατα. Οπότε στην αίθουσα γρήγορα, αν μη τι άλλο για το υπερθέαμα.
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.