Απρόβλεπτος αλλά και χειμαρρώδης όπως πάντα, ο Γιάννης Βαρουφάκης στο σημερινό του άρθρο, προσεγγίζει το προπατορικό αμάρτημα και προσπαθεί να εξηγήσει γιατί ο Θεός έβαλε την Εύα σε πειρασμό και γιατί η ίδια αντέδρασε όπως αντέδρασε.
Στο protagon ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας και αρθρογράφος παραθέτει τα βασικά σημεία μιας ομιλίας που είχε κάνει για το θέμα στο Λονδίνο το 1984. Αποκαλύπτει πως του είχε τηλεφωνήσει ο ίδιος ο επίσκοπος του Νorwich, με τον οποίο είχε ήδη ανταλλάξει απόψεις για την οικονομική θεωρία σε μια εποχή που η ανεργία σάρωνε τη Βρετανία. Ο Επίσκοπος του ζήτησε να μιλήσει σε ημερίδα της Ετήσιας Αγγλικανικής Εκκλησίας. «Τον ευχαρίστησα από καρδίας αλλά του θύμισα ότι είμαι αθεράπευτα άθεος και δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ότι θα έπρεπε να παραβρεθώ. Μου απάντησε κατηγορηματικά: «Δεν έχει καμία σημασία. Απλά, θα οργανώσουμε μια συνεδρία που θα την ονομάσουμε «Η Γωνιά του Άθεου» - The Atheist's Corner». Φυσικά, δέχθηκα. Πριν κλείσουμε τον ρώτησα τι θα ήθελε να είναι το θέμα της ομιλίας μου. Μου απάντησε: «Θα ήθελα να διαπραγματευτείς, από την σκοπιά του άθεου οικονομολόγου, δύο θεολογικά ζητήματα που θα μας απασχολούν ιδιαίτερα στην Σύνοδό μας: Την έννοια της Αιωνιότητας και το Προπατορικό Αμάρτημα. Μπορείς;» «Μπορώ» του απάντησα».
Στο κείμενο σημειώνει πως ο Θεός δημιούργησε ένα παίγνιο τριών σταδίων ανάμεσα στον ίδιο και στην Εύα με στόχο να ελέγξει πόσο ελεύθερη ήταν η Εύα. Τα τρία στάδια έχουν τις εξής θεματικές Η επιλογή της Εύας «να αμαρτήσω ή να μην αμαρτήσω», Η επιλογή του Θεού «την εμπιστεύομαι ή όχι» και τέλος Η Εύα έχει τον τελευταίο λόγο. Και καταλήγει ο Γιάννης Βαρουφάκης: «Συμπερασματικά, η μόνη εξήγηση του γιατί ο Θεός έβαλε την Εύα στην δύσκολη αυτή θέση, σε ένα παίγνιο όπου είναι αδύνατον να κερδίσει την παραμονή στον Παράδεισο, είναι ότι ήθελε να ελέγξει κατά πόσον η Εύα είναι πραγματικά ελεύθερη. Όμως, όπως είδαμε, αυτό απαιτεί τρία πράγματα: Πρώτον, η Εύα να είναι βαθιά ορθολογική, καθώς κανείς ηλίθιος δεν μπορεί να είναι πραγματικά ελεύθερος. Δεύτερον, η Εύα να έχει την δυνατότητα να υπερβεί, με την δύναμη της λογικής της, το στενό της συμφέρον. Και, τρίτον, ο Θεός να εμφυσήσει μια έννοια λογικής στην Εύα που να είναι εύπλαστη και στο χέρι της Εύας να την δημιουργεί, όπως δημιουργεί και την υπόλοιπη ζωή της – όχι υποδυόμενη έναν προκαθορισμένο ρόλο αλλά προσωποποιώντας και δημιουργώντας τον εαυτό της. »