Το καλοκαιρινό χτύπημα του μεγαθηρίου των ψηφιακών animation, επιβεβαιώνει την (με διαφορά) τεχνική υπεροχή της εταιρείας, βελτιώνει σαν sequel με τον πιο θεαματικό και ψυχαγωγικό τρόπο ένα μάλλον αδιάφορο (αν και υπερεπιτυχημένο στο box office) πρώτο μέρος, αλλά ταυτόχρονα, δεν συγκαταλέγεται με την καμία στις κλασσικές στιγμές του στούντιο και δεν κρύβει τον βασικό του στόχο που δεν είναι άλλος από την πώληση merchandising. Στις αίθουσες την Πέμπτη 23 Ιούνη ως Αυτοκίνητα 2.
Τι κάνεις επιστήμονα όταν πρέπει να γράψεις για ψηφιακό κινούμενο σχέδιο, απαράμιλλης σχεδιαστικής τεχνικής, που όμως απευθύνεται (σε αντίθεση με άλλα κορυφαία δημιουργήματα της Pixar) σε ηλικίες δύο μη σου πω και παραπάνω, δεκαετίες πίσω από τη δική σου; Έρχεσαι σε επαφή με το παιδί μέσα σου, ή συνεχίζεις με την ενήλικη εκδοχή της κριτικής γραφίδας σου;
Ρωτάω γιατί αλλιώς προκύπτει ο ρεζουμές στη μία περίπτωση και αλλιώς στην άλλη εφ’ όσον αν ήμουν πιτσιρίκι, δε θα είχα καλύτερο από τα Cars 2. Αν όμως ήμουν πιτσιρίκι, πιθανότατα δε θα με ενδιέφεραν και τόσο, τα πραγματικά αριστουργήματα της Pixar, όπως το «Wall-E». Έτσι είναι αυτές οι ιστορίες, πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις, και αν υπάρχει κάποιος που σίγουρα δεν πρόκειται να βγει χαμένος από την ιστορία του “Cars 2” αυτή είναι η Pixar και η Walt Disney, εφ’ όσον πέρα από το σχεδόν σίγουρο σουξέ στα ταμεία, το μεγάλο φράγκο θα προκύψει από την παραγωγή και πώληση του merchandising.
Kάτι που με το ενήλικο μυαλό μου, φαντάζει κομματάκι ενοχλητικό. Η κατασκευή δηλαδή μιας ταινίας που ως απώτερο στόχο έχει την εμπορική εκμετάλλευση ενός πλήθους (κατασκευασμένων στην Κίνα, με μεροκάματα πείνας για να μην ξεχνιόμαστε) merchandising – παιχνιδιών. Γιατί εξ’ αρχής εκεί στόχευε και πέτυχε το (μετριότατο και βαρετό για τα στάνταρ της Pixar) πρώτο «Cars», με μια ντουζίνα αυτοκινητάκια, που μοσχοπουλήθηκαν στα ξετρελαμένα παιδάκια.
Ευτυχώς, η δεύτερη περιπέτεια του Κεραυνού Μακ Κουίν και της παρέας του, σαν ιστορία και διασκέδαση, δεν είναι απλώς καλύτερη από την πρώτη ταινία της σειράς, είναι κλάσεις ανώτερη και διασκεδαστική όσο δεν φαντάζεσαι. Με μια τζεϊμσμποντική ίντριγκα στη μέση, αρκετά ευρήματα και μπόλικο κοσμοπολιτισμό που σε ταξιδεύει σε ‘πειραγμένες’ αλλά τόσο δουλεμένες και στην παραμικρή τους λεπτομέρεια, γωνιές της Ιαπωνίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Μ. Βρετανίας, κατορθώνει να σου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον και να σε διασκεδάζει βομβαρδίζοντας ταυτόχρονα τον αμφιβληστροειδή σου με ένα καντάρι οπτικών θαυμάτων.
Η εξέλιξη του ρεαλισμού του ψηφιακού κινούμενου σχεδίου, έχει φτάσει πλέον σε τέτοιο βαθμό (ειδικά στα φόντα) που σχεδόν δεν ξεχωρίζει από την πραγματικότητα και το βαρύ όνομα του στούντιο, που δεν είναι άλλο από τον ιδρυτή της Pixar και σκηνοθέτη του Toy Story (1995) John Lasseter, στην καρέκλα του σκηνοθέτη των Cars 2 (μαζί με τον Brad Lewis) εγγυάται κινηματογραφική αντίληψη και αισθητική στο χειρισμό των ψηφιακών του κάδρων, σαν να υπάρχει κάπου μια αόρατη κάμερα σε μεγάλα κέφια, ενώ αυτή τη φορά ακόμα και το 3D έχει πλάκα (ή απλώς εγώ ήμουν σε καλή διάθεση).
Όμως πέραν τούτου ουδέν, με την έννοια του ότι τα Αυτοκίνητα 2, όσο διασκεδαστικά, ξεκούραστα και δαγκωτά προτεινόμενα για οικογενειακή καλοκαιρινή βόλτα σε σινεμά κι αν είναι, επ’ουδενί δεν πρόκειται να μείνουν στην ιστορία ως κλασσικό δείγμα του είδους, εκτός ίσως από τις επιδόσεις τους στο πεδίο της τεχνολογικής εξελάνς, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Στα αγγλικά με τις φωνές των Owen Wilson, Michael Cane (μια απόλαυση να τον ακούς), Emily Mortimer και John Turturro. Στα ελληνικά με τις φωνές των Σάκη Ρουβά, Παύλου Κοντογιαννίδη, Βίκυ Καγιά και Βαγγέλη Περρή.
*στείλε την εξάτμιση σου στον υπογράφοντα στο terra_gelida@hotmail.com