Μία παρασκηνιακή κόντρα μαίνεται στο εσωτερικό της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Δηλαδή, στη “μετά Παπανδρέου” εποχή. Προς το παρόν, η κόντρα απέχει πόρρω από το να πάρει διαστάσεις ανοιχτής σύγκρουσης. Άλλωστε, αμφότεροι οι πρωταγωνιστές της είναι έμπειροι και “ψημένοι” πολιτικοί και ξέρουν καλά το παιχνίδι των ελιγμών, αλλά και τις παρασκηνιακές διεργασίες....
Το φθινόπωρο του 2007, Βαγγέλης Βενιζέλος και Ανδρέας Λοβέρδος έδωσαν τη μάχη μαζί. Ο πρώτος διεκδικούσε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, έπειτα από την ταπεινωτική ήττα που είχε χρεωθεί ο Γιώργος Παπανδρέου στις 16 Σεπτεμβρίου του 2007 και ο δεύτερος ήταν άτυπος “εκπρόσωπός” του. Το δίδυμο Βενιζέλου-Λοβέρδου φαινόταν αρραγές, ενώ είχαν πλαισιωθεί από μία ομάδα αξιόλογων βουλευτών, “εκσυγχρονιστών”, ως επί το πλείστον. Μαζί τους ήταν και ο Γιώργος Φλωρίδης, η Μιλένα Αποστολάκη, αλλά και ο Κώστας Καρτάλης, παρότι ο τελευταίος είχε αναδειχθεί από το Γιώργο Παπανδρέου. Όμως, ο Βενιζέλος έχασε. Στις 11 Νοεμβρίου, “τα μέλη και οι φίλοι” του ΠΑΣΟΚ, σε μία δημοψηφισματικού χαρακτήρα διαδικασία, επανεξέλεξαν το Γιώργο Παπανδρέου στην ηγεσία του Κινήματος και, μάλιστα, καθαρά.
Τις τελευταίες εβδομάδες, έχει φανεί ξεκάθαρα κάτι που οι παροικούντες την ΠΑΣΟΚική Ιερουσαλήμ το ήξεραν εδώ και μήνες. Βενιζέλος και Λοβέρδος κινούνται πια σε διαφορετικούς δρόμους. Ενδεικτικά, μόλις την Τετάρτη, σε συνέντευξη στον ραδιοφωνικό σταθμό “ΒΗΜΑ”, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας επέλεξε να κρατήσει αποστάσεις από την “πλατφόρμα” του υπουργού Υγείας, σύμφωνα με τον οποίο “η κυβέρνηση πρέπει να πει όλη την αλήθεια στο λαό”. “Η κυβέρνηση αυτό κάνει, προσπαθώντας παράλληλα να ανακτήσει την αξιοπιστία που έχασε η χώρα από τη διακυβέρνηση Καραμανλή”, σχολίασε, ερωτηθείς σχετικά, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, κρατώντας σαφέστατες αποστάσεις από τον Ανδρέα Λοβέρδο. Ο τελευταίος υπονοεί ότι η αλήθεια δεν έχει ειπωθεί στο λαό, ο πρώτος διαφωνεί και τον “αδειάζει”.
Λίγο η ραγδαία τροχιά φθοράς της κυβέρνησης Παπανδρέου, λίγο η παραφιλολογία ότι ο πρωθυπουργός θα ενδιαφερόταν για μία μεγάλη θέση σε διεθνή οργανισμό κύρους, στο ΠΑΣΟΚ περισσεύουν οι υπόγειες κινήσεις για την “επόμενη μέρα”. Εξ αυτού του λόγου, άλλωστε, το πάλαι ποτέ “αχώριστο δίδυμο” δε διατηρεί τις καλύτερες των σχέσεων. Ο μεν Βενιζέλος φέρεται να θεωρεί ότι η Ιστορία του χρωστά μια δεύτερη ευκαιρία. Και βλέπει να δικαιώνεται η δική του πολιτική πλατφόρμα, αφού ο Γιώργος Παπανδρέου έχει ξεκινήσει διυπουργικές συσκέψεις για “συνεκτικό σχέδιο πέραν του Μνημονίου”. Δηλαδή, ότι έλεγε ο Βενιζέλος από το περασμένο φθινόπωρο, όταν μιλούσε για “συνολική πολιτική αφήγηση που θα υπερβαίνει το Μνημόνιο”.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος, όμως, έχει άλλη άποψη για τη “μετά Παπανδρέου” εποχή. Συνομιλητές του υπουργού Υγείας επισημαίνουν ότι “ο Βαγγέλης είχε την ευκαιρία του” και προσθέτουν με νόημα ότι “ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω”, υπονοώντας ότι ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι μάλλον “καμένο χαρτί”.
Έτσι, ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι έτοιμος να ανοίξει αρχηγική περπατησιά, οψέποτε προκύψει σχετικό θέμα. Εξάλλου, είναι σπάνιο για έναν υπουργό που έχει πάρει δυσάρεστα μέτρα (ασφαλιστικό, συγχωνεύσεις νοσοκομείων, προμήθειες ιατρικών υλικών κ.α.) και να παραμένει στις πρώτες θέσεις της δημοφιλίας.
Σε κάθε περίπτωση, Βενιζέλος και Λοβέρδος κινούνται παρασκηνιακά, με επαφές, δείπνα σε σπίτια και διαβουλεύσεις.
Ο μεν πρώτος για να έχει “στην αναμονή” τα στελέχη που τον στήριξαν το 2007 και ο δεύτερος για να προσεταιριστεί τα ίδια στελέχη, όταν έρθει η δική του ώρα. Μήλον της έριδος αποτελούν ήδη οι “εκσυγχρονιστές”, με κυριότερο το Γιώργο Φλωρίδη. Ο τελευταίος πήρε έγκαιρα αποστάσεις από τον Βαγγέλη Βενιζέλο και έχει συγκροτήσει τη δική του ομάδα, που αποτελείται από τους Νάσο Αλευρά, Κώστα Καρτάλη και όσα στελέχη “βγαίνουν από τα δεξιά” στην κυβέρνηση, ζητώντας περισσότερη αποτελεσματικότητα και αποφασιστικότητα.
Όλα, λοιπόν, δείχνουν πως, όταν έρθει η ώρα, οι δυο τους (τουλάχιστον...) θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους στη μάχη της διαδοχής. Γι' αυτό και ετοιμάζονται από τώρα για τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής τους. Βεβαίως, μένουν ακόμη να κριθούν πολλά για το διάδοχο του Γιώργου Παπανδρέου. Και κυρίως, μένει να κριθεί αν, μετά την “εποχή του Μνημονίου”, θα έχει ακόμη νόημα να γίνει κάποιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Αν, δηλαδή, το Κίνημα θα αποτελέσει εξαίρεση στην ιστορική πραγματικότητα, που θέλει τα κυβερνώντα κόμματα που εφαρμόζουν “συνταγές ΔΝΤ” να καταλήγουν στα μονόστηλα της Ιστορίας...