Δύο είναι τα στάδια... καταξίωσης ενός πιτσιρικά που αποκτά το πρώτο «όχημα» της ζωής του. Αρχικώς, να ξεφορτωθεί τις λεγόμενες βοηθητικές ρόδες, αποδεικνύοντας στον γονιό που παρακολουθεί με περήφανο ύφος πως ναι, μπορεί να κρατήσει την ισορροπία του, και εν συνεχεία να κομπάσει στους φίλους του πως το νέο του ποδήλατο «Έχει και ταχύτητες!». Αυτό το τελευταίο, ξεχάστε το. Γιατί η μόδα που έχει κυριεύσει όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια απαιτεί ποδήλατα χωρίς ταχύτητες και χωρίς φρένα. Τα λεγόμενα «fixies» ή κατά το ελληνικοποιημένο, «fixάκια».
Τα μονοτάχυτα, όπως ορίζονται, ποδήλατα είναι η πρώτη επιλογή των απανταχού hipsters. Κατά δική τους ομολογία, το δέλεαρ είναι η αίσθηση ελευθερίας που τους δίνουν. Και για αυτό έχουν κατακτήσει όλο τον κόσμο. Η επιστροφή στην αρχική μορφή του ποδηλάτου, δίχως ταχύτητες, ξεκίνησε περίπου τη δεκαετία του '80 από τους κούριερ στις ΗΠΑ. Αναζητώντας μία φτηνή λύση, έπαιρναν παλιά ποδήλατα και τους αφαιρούσαν το συγκεκριμένο «εξοπλισμό». Ο λόγος ήταν απλός: λιγότερα τα «αξεσουάρ», μικρότερο το κόστος συντήρησης.
Πλέον έχει πάρει άλλες διαστάσεις. Δεν είναι λύση ανάγκης, αλλά επιλογή των ανθρώπων που δεν μπορούν να αντισταθούν σε ένα ποδήλατο που σχεδιαστικά είναι βγαλμένο από το παρελθόν. Και παρότι ακούγεται παράδοξο, προκαλεί συναισθήματα νοσταλγίας αλλά έχει μεγάλη απήχηση στους νέους. Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε πως οι «fixάδες» δημιουργούν γκρουπ, οργανώνουν συναντήσεις ακόμη και εκδηλώσεις, αφού μεταξύ των «ατού» των συγκεκριμένων ποδηλάτων είναι και η καλύτερη απόδοσή τους στα ακροβατικά.
Τα πλεονεκτήματα
Σύμφωνα με τους ειδικούς, η απλότητα του μονοτάχυτου ποδηλάτου είναι το πιο γοητευτικό του στοιχείο. Όπως επισημαίνουν, μπορεί να ακούγεται ως μειονέκτημα η απουσία ταχυτήτων και φρένων, αλλά πέρα από το μειωμένο κόστος συντήρησης, είναι πιο ελαφρύ και προσφέρει την τέλεια σχέση μεταξύ του αναβάτη και του ποδηλάτου. Όσο για τα ζητήματα ασφαλείας που προκύπτουν από την έλλειψη φρένου, εξηγούν ότι μέσω της αλυσίδας τα πόδια ελέγχουν απόλυτα την κίνηση του πίσω τροχού με το μη ελεύθερο γρανάζι, άρα μπορούν να ρυθμίσουν και την ταχύτητα που έχει το ποδήλατο. Όπως γίνεται βέβαια κατανοητό, αυτή η μορφή ποδηλασίας απαιτεί μεγαλύτερη επιδεξιότητα από το χρήστη, ενώ γυμνάζει σε εξαντλητικό – για έναν άπειρο - βαθμό τα πόδια.
Οι αντιδράσεις
Βέβαια, τα μονοτάχυτα δεν έχουν μόνο λάτρεις, αλλά και εχθρούς. Παρότι κυκλοφορούν στις περισσότερες χώρες, επισήμως σε αρκετές από αυτές είναι απαγορευμένα. Τελευταία μπήκε στο «χορό» η Κίνα, αφού τον προηγούμενο μήνα ανακοίνωσε πως δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν στους δρόμους ποδήλατα χωρίς φρένα, έπειτα από το θάνατο μίας 13χρονης σε τροχαίο.
Στην Αυστραλία ο νόμος απαιτεί φρένο τουλάχιστον στον μπροστινό τροχό, πλήρες σύστημα ζητούν οι αρχές σε Βέλγιο, Δανία, Γαλλία, ενώ οι απόψεις διίστανται στη Γερμανία. Δικαστήριο στη Βόννη αποδέχθηκε ότι ο μηχανισμός είναι αρκετός για να φρενάρει την πίσω ρόδα, αλλά στο Βερολίνο γίνονται εκτεταμένοι έλεγχοι στους δρόμους για να περιορίσουν αυτό που η αστυνομία χαρακτηρίζει «επικίνδυνη μόδα».