Μια άνευρη δίκη, χωρίς πραγματικές αποκαλύψεις και συναρπαστικές ιστορίες από τη ζωή και τη διαδρομή του Ακη Τσοχατζόπουλου περιμένει ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης, καταγράφοντας όσα θα ήθελα ο ίδιος να ακούσει.
Στο άρθρο του με τίτλο «Μένει να βρει τον συγγραφέα του» στο protagon ο Χρήστος Χωμενίδης επισημαίνει πως ο Ακης Τσοχατζόπουλος θα παραμείνει έως τέλους δέσμιος του εγώ του, ανέμπνευστος τροχονόμος των διαδικασιών. Το άρθρο του έχει ως εξής:
«Η δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου -θυμηθείτε με- δεν θα κρατήσει για πολύ το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Οι συγκατηγορούμενοί του θα προσπαθήσουν να αποστασιοποιηθούν κι εκείνος θα επιδιώξει να βγάλει όσο πιο λάδι γίνεται τα κοντινότερά του πρόσωπα: Τη νυν σύζυγο και τη θυγατέρα του. Όσο για τον ίδιο, το προχωρημένο της ηλικίας του και το γεγονός ότι κατηγορείται για εγκλήματα «λευκού κολλάρου» και όχι για φόνο ή για εσχάτη προδοσία θα οδηγήσει, εικάζω, στο ορατό μέλλον στην αποφυλάκισή του. Θα πρόκειται εν ολίγοις για μια δίκη-κατενάτσιο με λίγες, έντονες φάσεις που κι αυτές θα μοιάζουν στημένες...
Εάν αντιθέτως ο Άκης Τσοχατζόπουλος είχε ψυχολογία ήρωα -στόφα, έστω, σταρ που αυτοαναφλέγεται- η παρουσία του στο εδώλιο θα μπορούσε να είναι συγκλονιστική. Σκεφτείτε να αποφάσιζε να προβεί σε μια de profundis, εκ βαθέων, απολογία-εξομολόγηση. Φανταστείτε να μας εξιστορούσε τη ζωή του δίχως εξωραϊσμούς, χωρίς προσχήματα.
Πότε και πού πρωτοσυνάντησε -να μας έλεγε- τον Ανδρέα Παπανδρέου. Πώς είχε τη φαεινή ιδέα εκείνος, ένα νοικοκυρόπαιδο από τη Θεσσαλονίκη, να ταυτιστεί με μιαν υπόθεση τόσο περιπετειώδη και ριψοκίνδυνη, όσο η αντιδικτατορική δράση του ΠΑΚ. Τι εξετίμησε επάνω του ο Ανδρέας. Ποιες ακριβώς υπηρεσίες προσέφερε ο Άκης, ώστε να γίνει σύντομα μια από τις βασικές «κολώνες του σπιτιού»; Πλάι στον μυστικοσύμβουλο Αντώνη Λιβάνη, τον αρειμάνιο Μένιο Κουτσόγιωργα, τον μπον-βιβάν Γιώργο Κατσιφάρα... Μέλος της πανίσχυρης τρόικας του ΠΑΣΟΚ μαζί με τον Γιώργο Γεννηματά, ο οποίος προφανώς διέθετε χάρισμα λαϊκού ηγέτη, και τον Κώστα Λαλιώτη, που ο Ανδρέας αποκαλούσε πέμπτο παιδί του... Ισχυρότερος από τον Αντώνη Τρίτση, τον Απόστολο Κακλαμάνη, τη Μελίνα Μερκούρη...
Πώς κατάφερε ο Άκης Τσοχατζόπουλος να υπουργεύσει επί εικοσιπέντε χρόνια και να μην αφήσει πίσω του καμιάν απολύτως πολιτική κληρονομιά: Ούτε Εθνικό Σύστημα Υγείας, ούτε ΑΣΕΠ, ούτε καν κάποια εκπαιδευτική ή άλλη μεταρρύθμιση, από εκείνες που αναγγέλλονται με φανφάρες και συνήθως ξεφτίζουν πριν αλέκτωρ φωνήσει....
Πώς αισθανόταν όταν -από τα τέλη της δεκαετίας του '80- έβλεπε τον δρόμο του να ανοίγει όχι γιατί αναγνωριζόταν η αξία του, αλλά επειδή οι αντίπαλοί του στην ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ εξέλιπαν ο ένας ύστερα απ' τον άλλον: Ο Κουτσόγιωργας εξευτελίστηκε κι έσκασε μες στο δικαστήριο. Ο Γεννηματάς λύγισε απ' τον καρκίνο. Ο Πάγκαλος έχυσε επανειλημμένα την καρδάρα με το γάλα. Ο Χαραλαμπόπουλος, απλώς, γέρασε...
Τι ακριβώς συλλογιζόταν ο Άκης όταν βρέθηκε στο κατώφλι της πρωθυπουργίας και τι ένιωσε όταν είδε τον Κώστα Σημίτη -το μαύρο πρόβατο, τον «Κινέζο»- να του βουτάει το γλυκό μες απ' το στόμα. Όχι μία, αλλά δύο φορές, και στην κοινοβουλευτική ομάδα και στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Τότε ήταν, άραγε, που μετεβλήθη εντός του ο ρυθμός του κόσμου; Τότε αποφάσισε πως «μια ζωή την έχουμε κι αν δεν τη γλεντήσουμε»;
Τι τον συγκίνησε στη Βίκυ Σταμάτη. Η νεαρή τότε κυρία Σταμάτη δεν ήταν μια «χανούμ μπουρέκ», μια σεξοβόμβα ιταλικής «αισθησιακής» ταινίας σαν τη Δήμητρα Λιάνη. Ο δε Άκης δεν αισθανόταν τη δαμόκλειο σπάθη του θανάτου όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου ώστε να γραπωθεί από πάνω της. Κι όμως: Ο δεύτερος και μοιραίος γάμος του τον παρέσυρε σε έναν τρόπο ζωής ακόρεστο κι επιδεικτικότατο, εφάμιλλο του μολιερικού Αρχοντοχωριάτη. Ποια ανάγκη είχε ο ωραίος και λαοφιλής ακόμα Άκης να καταλύει σε πανάκριβα ξενοδοχεία, να μετακινείται με λίαρ-τζετ, να συμπρωταγωνιστεί σε ένα διαρκές καταναλωτικό όργιο; Ποιο υπαρξιακό κενό τον έτρωγε; Ποια βαθιά κατάθλιψη τον ωθούσε στο να χρυσοπληρώνει τη χαρά; Ποιον ήθελε ίσως να εκδικηθεί; Ποιον από τους νεκρούς πατέρες του; - θα προχωρούσε ακόμα περισσότερο ένας ψυχαναλυτής...
Όχι. Ο Άκης Τσοχατζόπουλος δεν πρόκειται να μας αφηγηθεί τίποτα από τα παραπάνω. Θα παραμείνει έως τέλους δέσμιος του εγώ του, ανέμπνευστος τροχονόμος των διαδικασιών. Τα μυστικά του θα χαθούν μαζί του, η Ιστορία θα του αφιερώσει ένα σύντομο και μελαγχολικό λήμμα.
Η άνοδος ωστόσο και η πτώση του αξίζει να απαθανατιστούν. Έχουν ζουμί, ανατροπές, γελοίο ίσως μεγαλείο, μεγαλειώδη αναμφίβολα γελοιότητα. Ο Άκης Τσοχατζόπουλος είναι ένας «Ιππότης Ελεεινής Μορφής» με τρόπο βέβαια εντελώς αλλιώτικο από ό,τι ο Δον Κιχώτης. Μένει να βρει τον συγγραφέα του.»