Vanitas vanitatum omnia vanitas... Κατά έναν τρόπο, ο οποίος εξηγείται ιστορικά και πολιτισμικά, στη δυτική εικονοποιία, κυρίως την καθολική, εμβαπτισμένη στην κολυμπήθρα της θανατολαγνικής χριστιανικής παράδοσης, το αφροδίσιο κάλλος και η ωραιότητα, με όλες τις ναρκισσιστικές και ματαιόδοξες προεκτάσεις τους, συμβαδίζουν μοιραία με τη σήψη, την πτώση και το θάνατο. Η μόνη που επιβιώνει είναι η παρθένια, άσπιλη και αγνή ωραιότητα της Πανάγιας μητρός.
Πρόκειται για την πιο υπέροχη διαστροφή του Χριστιανισμού, για την πιο ενδιαφέρουσα επινόησή του (να συνδέσει την ομορφιά με την περατότητα, το θάνατο και την πτώση), τα υψηλά αισθητικά αποτελέσματα της οποίας τα έχουμε θαυμάσει και εξακολουθούμε να τα θαυμάζουμε στην τέχνη (παράδειγμα ο πίνακας του Ντελβό που κοσμεί την αρχή του άρθρου), τη μουσική (παράδειγμα τα διεστραμμένα θανατολαγνικά δημιουργήματα της μπαρόκ εποχής, αλλά και του ευρωπαϊκού ρομαντισμού) και εσχάτως (αν και στην πραγματικότητα είναι πολύ παλιά υπόθεση) στη μόδα.
Ακολουθούν μερικά δείγματα, τα οποία υπογραμμίζουν με μοναδικό τρόπο την ομολογημένη πλέον σαγήνη του θανάτου στην εποχή του ύστερου καπιταλισμού.