«Io e te». «Εγώ κι εσύ» είναι ο τίτλος της νέας, μετά από μία ολόκληρη δεκαετία σιωπής, ταινίας του μαιτρ Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, η οποία βραβεύτηκε ως ταινία της χρονιάς από τον παλαιότερο θεσμό στη γειτονική Ιταλία Nastri d'Argento.
Στο διάστημα μεταξύ του 1962, όταν πραγματοποίησε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με την ταινία «La commare secca», ένα θρίλερ στο ύφος του «Rashomon», το σενάριο του οποίου είχε γράψει ο μέντοράς του Πιερ-Πάολο Παζολίνι, μέχρι το 1990, χρονιά κατά την οποία γύρισε το αριστουργηματικό, αλλά υποτιμημένο «The sheltering sky», διασκευάζοντας το ομώνυμο μυθιστόρημα του Πολ Μπόουλς, ο Μπερτολούτσι υπήρξε υπεύθυνος για ορισμένες από τις πιο επιδραστικές ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
Έκτοτε, επιδίδεται στη δημιουργία ελαφριών δραμάτων, όπως το «Ονειροπόλοι» του 2003 (διασκευή του Les Enfants Terribles του Jean Cocteau) και, εσχάτως, το «Εγώ κι εσύ» του 2013, που είναι και η πρώτη ταινία την οποία σκηνοθέτησε από το αναπηρικό καροτσάκι στο οποίο τον «καταδίκασε» ένα εγκεφαλικό επεισόδιο.
Το «Εγώ κι εσύ» εγγράφεται στη γραμμή μιας ευρείας θεματολογίας με επίκεντρο το διφορούμενο και υπαινικτικό μοτίβο της «αιμομιξίας», την οποία ο δημιουργός εγκαινίασε στην ταινία του «La Luna» και επέκτεινε στο «Ονειροπόλοι».
Στο «Εγώ κι εσύ», η πλοκή περιστρέφεται γύρω από την ιστορία ενός εσωστρεφούς αγοριού ονόματι Λορένζο, το οποίο διάγει βίο λαθραίο στο πλάι της 25χρονης ναρκομανούς αδελφής του, Ολίβια, στο υπόγειο του σπιτιού της χωρισμένης μητέρας τους στη Ρώμη, η οποία πιστεύει ότι ο γιος της βρίσκεται σε διακοπές με τους συμμαθητές του...
Κάποιοι κριτικοί χαρακτήρισαν ειρωνικά το φιλμ ως μία δραματική εκδοχή του «Μόνος στο σπίτι»...
Ακόμη κι αν ισχύει, όμως, κάτι τέτοιο, η ταινία δεν παύει να φέρει τη σφραγίδα του μεγάλου δημιουργού, πράγμα που σημαίνει ότι αξίζει κανείς να τη δει έστω και για μια μονάχα σεκάνς.