Με τίτλο «Σακί άδειο ξανά» ο άνεργος στο ομώνυμο μπλογκ του γράφει: «Εφυγα. Κρατώντας την ανάσα μου, σφίγγοντας τα δόντια να μη χαθεί η αξιοπρέπεια».
Οταν το δάπεδο που πάνω του είχα απλώσει δυο τρεις ασφαλιστικές δικλείδες έγινε καταπακτή, γύρισα πίσω εκεί που σχεδόν ποτέ δεν είχα υπάρξει. Να γλιτώσω νοίκια και κοινόχρηστα, να μαζέψω τα έξοδα, να κόψω, να κόψω. Μα τούτοι εδώ σου ζητούν να κόψεις τον εαυτό σου, να τον πετάξεις στα σκυλιά τους, να εξαφανιστείς.
Αλμα από την Αθήνα στην επαρχία, στον γενέθλιο τόπο. Αντε βρες ρίζα ν΄ ανθίσεις. Η Αθηναία, η ξένη, και τα δόντια ακονίζονταν πίσω από τα σφιχτά χαμόγελα. Ο καθένας στο κλουβί του, στα δικά του, στην πλήξη που θα υφάνει ιστούς κακεντρέχειας. Η επαρχία είναι άγρια, δεν αφομοιώνει ό,τι δεν ταυτίζεται με τους όρους της. Για δουλειά ούτε λόγος. Εφτασα 43 να με δω σε interview για να δουλέψω στα χωράφια, και φυσικά ως άνθρωπος γραφείου για πάνω από μια εικοσαετία, δεν είχα τα προσόντα! Δεν θα ήξερα πώς να φερθώ στην ντομάτα μάλλον.
Πτυχία, προϋπηρεσία, ακυρώνονται. Πέτυχα προχτές αγγελία για γραμματειακή θέση. Βασικότατες προϋποθέσεις: Καλλίγραμμη νέα έως 27. Σε κάθε κουβέντα για δουλειά μια ελπίδα φουντώνει, και ξεφουσκώνει πάλι μετά από λίγο.
Σακί άδειο ξανά. Βρες τα κουράγια να συνεχίσεις, να μη σε πάρει από κάτω, να πιστέψεις πως δεν μπορεί, κάπου θα είναι αυτός ο πάτος του βαρελιού. Εχεις να αντιμετωπίσεις κι αυτή την τάση της θετικότητας με το ζόρι, ενώ τραβάς τα ζόρια σου. Παντού τσιτάτα από Κομφούκιο μέχρι Lennon. Αρχίζεις να νιώθεις στιγματισμένος. Κάποια βλέμματα πέφτουν πάνω σου περίεργα, μπαίνεις στο τριπάκι της αυτοαμφισβήτησης των ικανοτήτων που έχεις πολλάκις αποδείξει πως έχεις. Σε ηλικία που η δημιουργικότητα χτυπάει κόκκινο, κάποιοι σε θέλουν ξοφλημένο.
Υπάρχουν βράδια που δεν κλείνω μάτι. Τις περισσότερες μέρες δεν βγαίνω απ' το σπίτι, ειδικά το χειμώνα. Σκέφτομαι πως σε λίγο θ' αρχίσουν να μαζεύονται χρέη, ότι εκλείπει η δυνατότητα για τα ελάχιστα - εφιάλτες. Η ανεργία, σε ένα σύστημα που μας έχει μάθει πως η χρησιμότητά μας είναι η δουλειά, αρχίζει και σου ρουφά τη διάθεση ακόμα κι ενός περίπατου, σου καταστρέφει την κανονικότητα.
Κρατήθηκα ως εδώ με όσα ήταν πάντα σωσίβια λέμβος. Φίλοι, διαβάσματα, μουσικές, προσωπικές αντοχές. Να προσθέσω και την "καλωδίωση" στο internet. Κρατήθηκα δίνοντας σημασία σε πράγματα που άλλοτε ήταν δεδομένα. Μια ταινία στο σινεμά, μια έκθεση, ένας καφές γίνονται πηγές χαράς μέσα στη χαοτική μαυρίλα.
Κι οι αντοχές που σκάβω και βρίσκω μέσα μου, αυτό το ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΩ ΤΗ ΧΑΡΗ.