Αστήριχτες και νομικά αβάσιμες είναι οι δικαιολογίες που χρησιμοποιούνται από τη Γερμανία με σκοπό την απόδοση των χρεών της απέναντι στην Ελλάδα για το Κατοχικό Δάνειο, σύμφωνα με το Νίκο Χριστοδουλάκη. Οπως σημειώνει, η χώρα μας έχει κάθε δικαίωμα να διεκδικήσει διεκδικήσει την αποπληρωμή του Δανείου, ανεξάρτητα από τη χρηματοδότηση των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης που λαμβάνει.
Ο Νίκος Χριστοδουλάκης, καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο και πρώην υπουργός, σε άρθρο που δημοσιεύεται στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, παραθέτει τους λόγους που η Ελλάδα δικαιούται την αποπληρωμή του Κατοχικού Δανείου.
Ανοιχτή εκταμίευση από την Τράπεζα Ελλαδος
Σύμφωνα με τον κ. Χριστοδουλάκη, όλα τα σχετικά έγγραφα και οι μαρτυρίες τεκμηριώνουν ότι η χρηματοδότηση των αυξημένων δαπανών του Αξονα την περίοδο 1942-44 γινόταν με ανοιχτή αποταμίευση από την Τράπεζα της Ελλάδος.
Αυτό σημαίνει ότι «δεν είχε οριστεί κάποιο επιτόκιο για την προσαύξηση των δόσεων ή την υπερημερία καταβολής τους». Υστερα από καθυστερήσεις στην εξόφληση, «οι γερμανικές Αρχές δέχθηκαν να τιμαριθμοποιηθεί το ποσό με βάση την εξέλιξη των τιμών στα πιο βασικά προϊόντα όπως ελαιόλαδο, ψωμί κ.λπ», κάτι που σημαίνει ότι εκτός από το ρυθμό του πληθωρισμού «καμία άλλη επιβάρυνση δε θα επιβαλλόταν στην αναγκαστική εκταμίευση, πράγμα που είναι συμβατό μόνο με δανειακές διευκολύνσεις πολύ μικρής διάρκειας», αναφέρει ο κ. Χριστοδουλάκης.
Καμία εμπράγματη εγγύηση - Κανένα ομόλογο
Οπως τονίζει, η Γερμανία και η Ιταλία, όχι μόνο δεν έχουν προσφέρει καμία εμπράγματη εγγύηση, αλλά ούτε είχαν χορηγήσει και ομόλογα των χωρών τους, όπως θα συνέβαινε στην περίπτωση κανονικού δάνειου.
Πρόκειται για ένα «ακάλυπτο δάνειο», όχι για κανονική δανειακή σύμβαση
Ο κ. Χριστοδουλάκης σημειώνει πως ό,τι πέρναγε από το χέρι της έκανε η Γερμανία για να μην χαρακτηριστεί ως δάνειο η οφειλή. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, «επιχείρησε να μετονομάσει τον σκοπό της από Εξοδα Κατοχής (Besatzungskosten) σε δαπάνες κοινωφελών υποδομών (Aufbaukosten), οι οποίες τάχα θα εξυπηρετούσαν την Ελλάδα, άρα δεν υπήρχε λόγος να αποπληρωθούν στο Ελληνικό Δημόσιο».
Οι πιο αξιόπιστες πηγές, σύμφωνα με τον κ. Χριστοδουλάκη, υποστηρίζουν ότι «μόλις το ένα εκατοστό της δαπάνης αφορούσε κατασκευή δρόμων, υδραγωγείων, καθώς και υγειονομικά έργα».
Οι σαθρές δικαιολογίες της Γερμανίας
«Κανένα διεθνές όργανο δεν έχει αρνηθεί τη βασιμότητα της ελληνικής διεκδίκησης». Παρόλα αυτά, η Γερμανία είναι ανένδοτη και υποστηρίζει, επιπλέον, ότι «οι απαιτήσεις αποζημιώσεων είναι εκ του περισσού, καθόσον το γερμανικό κράτος είναι ο μείζων χρηματοδότης των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης που λαμβάνει η Ελλάδα».
Ο κ. Χριστοδουλάκης παραθέτει τρεις λόγους που το επιχείρημα της Γερμανίας δεν μπορεί να υφίσταται νομικά και λογικά:
«Είναι νομικά αβάσιμο, καθώς τα κεφάλαια του ΚΠΣ κατευθύνονται σε Περιφέρειες και όχι σε χώρες»
«Είναι άσχετο, διότι πολλές ευρωπαϊκές περιφέρειες που τα λαμβάνουν δεν είχαν την παραμικρή πολεμική εμπλοκή με τη Γερμανία»
«Είναι παράδοξο, καθώς αν υποτεθεί ότι τα κεφάλαια του ΚΠΣ στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος είναι τόσα πολλά που μπορούν να εκληφθούν ως οικονομικό αντιστάθμισμα για τη σφαγή των Καλαβρύτων, τότε πώς θα εκληφθούν για την Περιφέρεια Πομερανίας, εφόσον αυτή βρίσκεται στην επικράτεια της Γερμανίας που τότε ήταν ο αυτουργός των ακροτήτων»
Τέλος, ο Νίκος Χριστοδουλάκης ανέφερε ότι έχει έρθει πλέον η ώρα να διευθετηθεί αυτό το καίριο ζήτημα που «εξακολουθεί να φορτίζει τις σχέσεις των δυο χωρών».