Και ενώ στην Ελλάδα κάνουμε αθέλητα μακροβούτια μεταξύ της αισθητικής εκδοτών που φωτογραφίζουν τα πρόστυχα μαγιό των Απόλυτων Τίποτα της ελληνικιάς showbiz (ποιας;), και το κούνημα του δάχτυλου σοφιστικέ free press που μας υπνοθεραπεύουν στον ρυθμό μιας πόλης της οποίας νιώθουν βασιλιάδες, στην Ουγγαρία φτιάχνουν περιοδικά.
Και ενώ στην Ελλάδα κοινός τόπος αναρριχόμενων κοινωνικά εκδοτών και μεσσιανικών μπον βιβέρ του Εναλλακτικού, του Θεράποντος της παραγνωρισμένης Τέχνης, Τύπου, είναι οι απλήρωτοι συντάκτες, στην Ουγγαρία δημιουργούν βιώσιμα έντυπα που ζηλεύεις.
Το LACK το κουβαλάς σε ειδική τσάντα γιατί κάποιος Ούγγρος fashionista, με ετήσιο εισόδημα μισό από αυτό του αντίστοιχου Έλληνα, παρατήρησε ότι οι γυναίκες αναγκάζονται να διπλώνουν ρολό τα περιοδικά μόδας, πράγμα που τσαλάκωνε τα editorial και κατέστρεφε την καλύτερη – και φθηνότερη – διαφήμιση: το να κουβαλάει μια καλοντυμένη γυναίκα στον δρόμο έναν ευανάγνωστο τίτλο. Η σακουλίτσα του όπως βλέπεις είναι ένα απαύγασμα κροκό κομψότητας.
Όσο για το περιεχόμενό του, εξ’ ολοκλήρου στα ουγγρικά (υπογραμμίζω τα αυτονόητα γιατί και εγώ σήκωσα φρύδι όταν κατάλαβα ότι κοτζάμ εκτυπωτική υπερπαραγωγή απευθύνεται μόνο σε Ούγγρους), βλέπεις και μόνος σου σε τι είδους παρακαταθήκες γούστου έχει βασιστεί.
Με τόση δουλειά που έχει πέσει, το μόνο που ελπίζω είναι συντάκτες και ατελιέ να πληρώνται τουλάχιστον. Αν και κάτι μου λέει πως στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, τις πτωχές και ακούλτουρες, οι εργοδότες δεν ασχολούνται μόνο με τη λεύκανση οδοντοστοιχιών και τα βιτριολικά υπονοούμενα.
Πηγή: fashionism