Το Μάρτιο του 2003, 75 αντιφρονούντες, πολλοί εκ των οποίων δημοσιογράφοι, συνελήφθησαν από την κυβέρνηση της Κούβας στην επονομαζόμενη από κάποιους ως "Μαύρη Άνοιξη." Μετά από μήνες διαπραγματεύσεων, με τη συμμετοχή της Καθολικής Εκκλησίας της Κούβας, όλα τα μέλη της "Ομάδας των 75″ αφέθηκαν ελεύθερα. Η αμερικανική ΜΚΟ Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων δημοσιεύει σειρά μαρτυριών αποφυλακισμένων δημοσιογράφων με τίτλο "Μετά τη Μαύρη Άνοιξη: Κουβανέζικες Ιστορίες Φυλακής κι Ελευθερίας".
Ο δημοσιογράφος Omar Ruiz Hernández αποφυλακίστηκε πρόσφατα κι εξορίστηκε στην Ισπανία. Ακολουθούν αποσπάσματα της μαρτυρίας του, που δημοσιεύτηκε από την Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων:
"Όταν ξύπνησα το πρωί της 8ης Ιουλίου του 2010, στην φυλακή Guamajal της Villa Clara, δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι μετά από πέντε μέρες θα προσγειωνόμουν στο Διεθνές Αεροδρόμιο Barajas της Ισπανίας, συνοδευόμενος από πέντε συντρόφους μου [...]
[...] Φτάσαμε στη Μαδρίτη το μεσημέρι της 13ης Ιουλίου, μέρα που δεν συστήνεται στους προληπτικούς για γάμο ή αεροπορικό ταξίδι. Παρ' ολα αυτά, για εκείνους από μας που μόλις είχαμε προσγειωθεί στο αεροδρόμιο Barajas, ήταν η καλύτερη μέρα των τελευταίων 2.684 της ζωής μας.
Είχαμε αφήσει πίσω τη γενέθλια γη, τους αγαπημένους φίλους που μας είχαν συντροφεύσει πνευματικά κατά τα επτά χρόνια αιχμαλωσίας, και τους οποίους, όπως και μέλη των οικογενειών μας, ίσως να μην ξαναβλέπαμε ποτέ. Παρ' ότι όμως βρισκόμασταν σε άλλη χώρα, ήμασταν ελεύθεροι άνθρωποι, κι είχαμε αφήσει πίσω μας επτά χρόνια σε νοτισμένα κελιά, οργή, ταπείνωση, υποσιτισμό, άυπνες νύχτες και απότομα τινάγματα' κάθε φρίκη της φυλακής, που γίνονταν χειρότερη από την έλλειψη λόγου για την κράτησή μας εκεί.
Ο Ruiz Hernández εξηγεί πόσο δύσκολη υπήρξε επίσης η ζωή στην εξορία:
Μας οδήγησαν σε ξενώνα προαστίου της Μαδρίτης, οπού, παρά την έλλειψη των κομφόρ ξενοδοχείου, αρχίσαμε να εξοικειωνόμαστε με τα τεχνολογικά επιτεύγματα της σύγχρονης ζωής, που προηγουμένως μας ήταν άγνωστα. Βρύσες με ζεστό και κρύο νερό στις ντουζιέρες και στους νιπτήρες, διάδρομοι με φώτα που ανάβουν μόλις τους περπατήσεις, αυτόματες μηχανές που σερβίρουν καφέ και αναψυκτικά, κινητά τηλέφωνα και το διαδίκτυο. Εν συντομία, όλα όσα μπορούν να επιτευχθούν όταν δεν υπάρχουν όρια στην ελεύθερη πρωτοβουλία του ατόμου.
Μετά από μιά εβδομάδα στον ξενώνα, όπου είχα την πρώτη μου ευκαιρία να μιλησω στον κόσμο για την πραγματικότητα του κουβανέζικου σωφρονιστικού συστήματος, η οικογένειά μου κι εγώ μεταφερθήκαμε στην επαρχία της Málaga, περίπου 500 χλμ στα νότια της Μαδρίτης, σε κέντρο υποδοχής προσφύγων της Ισπανικής Επιτροπής Αρωγής Προσφύγων. Ζούμε ακόμα εκεί, διπλα σε πρόσφυγες από άλλες χώρες, ιδίως εκείνες της αφρικανικής ηπείρου.
Η ζωή εδώ δεν είναι ολοσδιόλου εύκολη' ποτέ δεν είναι εύκολη η συμβίωση με άλλα ήθη κι έθιμα. Ακόμα όμως κι αν δεν χρειάζεται να μοιραστείς το σαλόνι ή το αίθριο, η εξορία σπάνια είναι εύκολη. Τουλάχιστον, δυσκολεύεσαι από την αβεβαιότητα και την ανησυχία που συνοδεύουν την βύθιση στο άγνωστο μιάς χώρας που δεν είναι δική σου.
Τέλος, ευχαριστεί το Θεό που κατάφερε να βρεθεί στην Ισπανία, κι εξαίρει την εκλογική δημοκρατία, που δέχθηκε επικρίσεις κατά τις πρόσφατες διαδηλώσεις στην Ισπανία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης:
Αυτή η εξορία μου έδωσε την ευκαιρία να βιώσω επί τόπου, πέρα από τις ανέσεις της σύγχρονης ζωής σε μιά χώρα του πρώτου κόσμου, και το πόσο δυναμική μπορεί να είναι μιά δημοκρατική χώρα, όπου οι απόψεις δεν ταξιδεύουν πάντα στην ίδια κατεύθυνση, κι όπου ο λαός, μέσω της κάλπης, έχει τον τελικό λόγο."
δείτε υπόλοιπες μαρτυρίες ΕΔΩ
πηγή: http://el.globalvoicesonline.org