Καραμπινάτο κακέκτυπο της υπερδημοφιλούς σειράς με τα βαμπίρια και τις εν κινδύνω δεσποσύνες, ετούτο το ρομάντζο τέρατος και παραμελημένης πεντάμορφης, έρχεται με ένα χρόνο καθυστέρηση στις μεγάλες οθόνες, αντί να σου συστηθεί κατευθείαν απ’ τη μεσημεριανή τηλεοπτική ζώνη Σαββατοκύριακου που του αρμόζει. Στις αίθουσες την Πέμπτη 23 Ιούνη.
Φανερά στοχευμένο στο κοινό που έκανε το Twilight ένα απ’ τα μεγαλύτερα franchise της παγκόσμιας κινηματογραφικής Ιστορίας, το Beastly προσπαθεί να περάσει το παραμύθι της Πεντάμορφης και του Τέρατος στη σύγχρονη εποχή των Blackberry και του γενικευμένου ADD, βρίσκοντας στον διαχρονικά αδυσώπητο μικρόκοσμο του αμερικανικού Λυκείου τον αηδιαστικά όμορφο και καρικατουρίστικα ωραιοπαθή πρίγκιπα που μεταμορφώνεται σε αποκρουστικό τέρας απ’ την γκοθού μάγισσα που θέλει να τον βάλει στη θέση του, ξεκαθαρίζοντάς του ότι θα παραμείνει έτσι, αν δεν βρει κάποια να τον αγαπήσει μέσα σε δώδεκα μήνες. Εκεί μπαίνει η αλαφροΐσκιωτη φιλότιμη περιθωριακιά που κρύβει καλλονή πίσω απ’ την ατημέλητη περούκα και τα χοντροκομμένα συνολάκια, και το παιχνίδι της αποπλάνησης παίρνει μπροστά.
Πακετάροντας σε υστερικά hip και ενοχλητικά ψευτομοντερνίστικη συσκευασία όλα τα κλισέ των εφηβικών ρομάντζων σε σχολικούς διαδρόμους, που καθιέρωσαν τα teen flicks ως τις βόμβες υπεργλυκαιμικού σοκ και νερόβραστης ρομαντουλίασης που όλοι ξέρουμε, τα ξανασερβίρει σα χιλιομασημένη τσιχλόφουσκα με αιώνια ξεθυμασμένη γεύση φράουλας, που η ανθρωπότητα φαίνεται να είναι καταδικασμένη να παραδίδει απ’ τη μια στην επόμενη βαρεμένη γενιά θεατών, απ’ αυτούς που περνάνε περισσότερη ώρα κοιτώντας την οθόνη των κινητών τους στην αίθουσα, παρά κοιτώντας την οθόνη της αίθουσας που έτυχε και μπήκαν μέσα.
Η Vanessa Hudgens και ο Alex Pettyfer δίνουν στην ταινία το ερμηνευτικό pedigree απόπατου, που αρκεί για να την σημειώσεις ως κίνδυνο-θάνατο για όποιον δεν είναι κάτω των 16 και γένους θηλυκού, κι ο Daniel Barnz στη σκηνοθεσία και το σενάριο – μεταγραφή του βιβλίου της Alex Finn, συνθέτει όμορφες γυαλιστερές εικόνες για συρραφή σε εκκωφαντικά προφανή τραγούδια που συλλαβίζουν από μόνα τους την πλοκή, έτσι για να νιώθεις σίγουρος πως δεν θα χάσεις τίποτα απ’ το πανηγύρι επιφανειακότητας που θα ξετυλιχθεί μπροστά στα μάτια σου, ακόμα κι αν δεν τα σηκώσεις να το κοιτάξεις καν.