Ο σκηνοθέτης του Blue Valentine, που σόκαρε το κοινό με την ωμότητα των συναισθημάτων των ηρώων και το ρεαλισμό που απεικόνιζε τη σχέση ενός σύγχρονου ζευγαριού σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη που έδωσε στο Huffington Post δήλωσε ότι εμπνεύστηκε την ταινία από το διαζύγιο των γονιών του όταν ήταν 20 χρονών. Ο Derek Cianfrance που μοιάζει εκπληκτικά με τον πρωταγωνιστή της ταινίας του Ryan Gosling - στο πιο κοντό του –μεταξύ άλλων είπε:
Για τις παιδικές φοβίες του: “Όταν ήμουν παιδί είχα δύο εφιάλτες: τον πυρηνικό πόλεμο και τους γονείς μου να παίρνουν διαζύγιο. Στα 20 μου χώρισαν και ήταν τόσο μπερδεμένη και άγρια περίοδος που ένιωθα πως έπρεπε να αντιμετωπίσω όλα τα πράγματα που με τρόμαζαν επειδή όταν έμπαινα στην εφηβεία ήθελα σαν ενήλικας να έχω μια σχέση που να μην αναγκαστώ να επαναλάβω κάποιες εμπειρίες που είχα ζήσει ως παιδί.”
Για τους γονείς του: “Σίγουρα, δεν θέλω να ζωγραφίσω ένα αρνητικό προφίλ για τον πατέρα και τη μητέρα μου. Ήταν υπέροχοι γονείς αλλά όχι τόσο υπέροχοι όταν ήταν μαζί. Δεν ξέρω. Η ταινία μου φαίνεται κάπως περίεργη τώρα επειδή μια προσωπική αντίδραση στο διαζύγιο των γονιών μου τη δημιούργησε.”
Για τη σχέση του με τη γυναίκα του: “Είμαι παντρεμένος εδώ και 7 χρόνια με μια υπέροχη γυναίκα που αποτελεί την κύρια έμπνευση στη ζωή μου. Έχουμε δύο υπέροχα παιδιά και απαιτεί σκληρή δουλειά καθημερινά”.
Για την ταινία: “Για μένα η ταινία αναφέρεται στο πώς αντιλαμβάνομαι το χρόνο. Είμαι συνεχώς παρών σε μια καθημερινότητα και στο προσωπικό μου σύμπαν υπάρχουν λίγες ελλείψεις χρόνου. Κάθε απόφαση που κάνω γίνεται με βάση τις εμπειρίες μου από το παρελθόν και αυτή είναι η ιστορία του Blue Valentine. Έχω ζήσει το χωρισμό και πάντοτε θυμόμουν πώς ήταν όταν ερωτευόμουν για πρώτη φορά. Γύριζα πίσω το χρόνο και πάντα έψαχνα για στοιχεία του πώς καταλήξαμε έτσι. Ήθελα να κάνω μια ταινία γι' αυτό, μια ταινία για μια αλήθεια. Όχι μια πνευματική αλήθεια αλλά για αναμνήσεις που σου έχουν αφήσει συναισθήματα στο παρελθόν”.
Για το ρεαλισμό της ταινίας: “Όταν χώρισαν οι γονείς μου, άρχισα να αισθάνομαι προδομένος από τον κινηματογράφο. Όχι από όλες τις ταινίες. Οι περισσότερες όμως που έβλεπα όταν μεγάλωνα μιλούσαν για ανθρώπους που δεν είχαν καμιά σχέση με μένα. Ήταν τέλειοι, μιλούσαν με τέλειες προτάσεις, τα δόντια τους ήταν τέλεια, μπορούσαν να εκφραστούν ξεκάθαρα και τους συνέβαιναν πάντα συναρπαστικά γεγονότα στις ζωές τους και στο τέλος έρχονταν η κάθαρση. Θυμάμαι σκεφτόμουν γιατί “η ζωή μου να μην είναι έτσι;”. Καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι χρειάζονται τη φαντασία και αυτό ισχύει και για μένα αλλά πιστεύω ότι οι άνθρωποι δικαιούνται την αλήθεια και όχι μόνο ψέμματα και ότι μερικές φορές η φαντασία μπορεί να γίνει πιο επικίνδυνη από ότι η πραγματικότητα.”
Ολόκληρη η συνέντευξη στα αγγλικά εδώ.