Απόγευμα στα γραφεία της εφημερίδας «Εξουσία» στους Αμπελοκήπους, κάπου εκεί στα 1997. Περιμέναμε να έρθει ο νέος «υλατζής». Και έσκασε μύτη, ο Ρίζος Ψύλλος .
Ενας χοντρούλης («σωματικά ευκατάστατος!» με διόρθωνες) ψιλοαξύριστος («αποψάτος» έλεγες) με άσπρα μαλλιά και γένια, με γυαλιά. «Τι είν’ αυτός; Ακου Ρίζος...» είπα μέσα μου.
Δεν ξεκινήσαμε καλά. Ησουν βάζελος, είχες τουπέ, ήσουν ξερόλας, ήξερες να διηγείσαι ιστορίες για το παραμικρό. Κι όμως, στην πορεία κολλήσαμε. Ημουν αρχισυντάκης και καθόμασταν ώρες μαζί να στήσουμε τη σελίδα των παραπολιτικών ή τις συνεντεύξεις. Διόρθωνες λάθη που δεν πιάναμε εμείς οι υπόλοιποι με τη μία.
Τσακωνόμασταν συχνά - ήσουν και αγύριστο κεφάλι γούσταρες και τον σαματά, καθότι ροκάς και εσύ.
Ησουν εφημεριδάς, κλασικός. Αγαπούσες τη δουλειά σου, όπως όλοι μας, έλιωνες στο γραφείο νυχθημερόν, σχεδίαζες αυτόματα τα κασέ στο κεφάλι του. Δεν γούσταρες τους κλισέ τίτλους. Ηθελες πρωτοτυπία.
Και είχες χιούμορ. Οχι πάντα πετυχημένο, αλλά πλούσιο, γάργαρο χιούμορ. Και πειραχτήρι τεράστιο. Με ένα μόνιμο χαμόγελο, που ξαφνικά μετατρέπονταν σε καταιγίδα όταν έβλεπες τεμπελιά ή λάθη.
Μερικά χρόνια μετά, εκεί στο 2000, η «Εξουσία» έκλεισε. Επί ένα μήνα και, σχεδιάζαμε το νέο εγχείρημα, την «Ανατροπή». Με τον (άλλο μακαρίτη, δυστυχώς) Τριαντάφυλλο, με τον Καρτερό, με τον Βαγγέλη τον Κρητικό -τον «σελιδοβοσκό», όπως τον αποκαλούσες - με τον Νίκο. Εκείνες τις δημιουργικές στιγμές, που περνούσαμε 18ωρα και 20ωρα στο γραφείο με μαθαίνατε και πόκα. Γέλια, στιγμές, πλάκες. Τα θυμάμαι, σε θυμάμαι, ρε Ρίζο.
«Πού πας βρε γίδι;» φώναζες όταν έβλεπες κανέναν να την κάνει για το σπίτι του, κουρασμένος. Εκεί ήταν η ζωή σου – και η ζωή μας – στο γραφείο, στη δουλειά.
Σε συνάντησα πολλά χρόνια μετά στην εφημερίδα VETO. Και μετά, εδώ, στο iefimerida.gr που ήσουν διορθωτής κειμένων. Διορθωτής με μάτι και γνώση γραμματικής, όσο λίγοι. Μιλήσαμε, γελάσαμε, θυμηθήκαμε τα παλιά, είπαμε για τα άγχη της καθημερινότητας και μείναμε με την υπόσχεση να τα ξαναπούμε όπως τότε. Για ένα ποτάκι.
Η καθημερινότητα μας πήρε από κάτω και χαθήκαμε. Μέχρι που χθες, Μεγάλη Πέμπτη, έμαθα το συνταρακτικό νέο, ότι μας την έκανες για άλλες πολιτείες. Δεν μπορεί, κάπου θα σχεδιάζεις μια νέα εφημερίδα.
Εβαλα τον ξύλινο, κλισέ τίτλο: «Θρήνος στον δημοσιογραφικό κόσμο: Εφυγε ξαφνικά από τη ζωή ο Ρίζος Ψύλλος» για σένα, ρε Ρίζο!
Καλή αντάμωση, μόρτη.