Ισχύει και κυριολεκτικά, και μεταφορικά. Σε μεγάλο βαθμό πολλά και πολλοί κρίνονται από την τηλεθέαση.
Από το πόσος κόσμος βλέπει. Ισχύει για παρουσιαστές, ηθοποιούς, δημοσιογράφους και πολιτικούς. Από το ποσοστό τηλεθέασης εξαρτάται και ο βαθμός αναπαραγωγής θεμάτων, δηλώσεων και τοποθετήσεων από τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, από τα sites και βέβαια από τις εφημερίδες. Όσο πιο αποκαλυπτική μια προσωπική ιστορία, όσο πιο ακραία μια πολιτική τοποθέτηση, τόσο μεγαλύτερη η προβολή τους.
Οι υπεύθυνοι καλεσμένων των τηλεοπτικών εκπομπών θέλουν καλεσμένους που ταράζουν τα νερά, καλεσμένους οι οποίοι με τις δηλώσεις τους θα προκαλέσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αναπαραγωγή στα media. Αυτό συνέβαινε από τις πρώτες μέρες της ιδιωτικής τηλεόρασης, όχι όμως στον βαθμό που συμβαίνει την τελευταία δεκαετία. Η έκρηξη των Κοινωνικών Μέσων και οι χιλιάδες ιστοσελίδες οι οποίες αναζητούν «τροφή» από όπου και αν αυτή προέρχεται, προκαλέσει τις ιδιαίτερες προσωπικές εξομολογήσεις και τις ακραίες απόψεις. Δημιούργησε μια νέα γενιά καλεσμένων οι οποίοι έχοντας διαγνώσει το πως παίζεται το παιχνίδι, εκμεταλλεύτηκαν, και εξακολουθούν να το κάνουν, περιφερόμενοι από εκπομπή σε εκπομπή με σκοπό να προκαλέσουν την αναπαραγωγή.
Με την ευρύτερη έννοια η τηλεθέαση δεν περιορίζεται στην τηλεόραση. Όποιος ή όποια θέλει να ξεχωρίσει κάνει μια ακραία ανάρτηση στο Facebook και σχεδόν αυτόματα εξασφαλίζει πρόσκληση σε εκπομπές. Μετά οι εκπομπές αναπαράγονται στα λοιπά μέσα, ο κύκλος αέναος. Υπάρχουν οι μαέστροι αυτού του τύπου της επικοινωνίας, υπάρχουν όμως και οι λιγότερο έμπειροι, οι πιο αφελείς. Έχουμε παραδείγματα πολιτικών που σχεδόν μονπωλουν το air time των πολίτικων εκπομπών οι οποίοι, όχι μόνον έχουν βγει αλώβητοι από την έκθεση τους, αλλά έχουν ενισχύσει σημαντικά το προφίλ και την αναγνωρισιμότητα τους. Άρα και την εκλεξιμότητα τους.
Για να μπορέσει ένας νεότερος, λιγότερο έμπειρος πολιτικός να διεκδικήσει μερίδιο στην προβολή, για να εξασφαλίσει προσκλήσεις σε εκπομπές, αναγκαστικά πρέπει να καταφύγει σε προσωπικές ιστορίες, ανέκδοτες οικογενειακές στιγμές, αλλά ενίοτε και σε ακραίες θέσεις σε θέματα που απασχολούν την επικαιρότητα. Επειδή όμως τα τρικ αυτά πρέπει να μεταχειρίζονται με προσοχή και μέτρο, πολλές φορές γυρίζουν μπούμερανγκ. Χρειάζεται μαεστρία και αίσθηση χρόνου (timing) στην χρήση τους. Ειδικά οι λιγότερο έμπειροι, νεότεροι πολιτικοί, η παγίδα στην οποία συχνά πέφτουν, είναι ότι δεν ξέρουν που και πότε να σταματήσουν.
Ένας από αυτούς που έπεσαν στην παγίδα είναι ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος. Στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ παρόλο ότι ήταν πολλά υποσχόμενος, αντί να κάνει υπομονή και να κερδίσει την θέση του στην γραμμή των παρουσιαστών σε βάθος χρόνου, βιάστηκε. Είδε ότι οι λιγότερο politically correct τοποθετήσεις τύγχαναν προβολής και το παρατράβηξε με αποτέλεσμα μια πολλά υποσχόμενη καριέρα να λάβει πρόωρο τέλος. Δημιούργησε πρόβλημα στο κανάλι και στα διευθυντικά στελέχη του και αποβλήθηκε. Το λάθος του ήταν, πάντα κατά την γνώμη μου, ότι μετέφερε κουβέντες καφενειακού τύπου, θέματα τα οποία πιθανώς συζητούσε με το περιβάλλον του σε τηλεοπτική εκπομπή. Δεν ξεχώρισε ιδιωτικές συζητήσεις από τον δημόσιο λόγο.
Παρακολουθώντας την επίμαχη τοποθέτηση του στην Βουλή, αποκόμισα την εντύπωση ότι επανέλαβε και εκεί το προ ετών λάθος του. Του έλειψε και η μαεστρία λόγου και επιπλέον διάλεξε το χειρότερο δυνατό timing. Χωρίς κανένα λόγο, χρησιμοποίησε το βήμα της βουλής για να μεταφέρει ακραίου καφενειακού τύπου αντικομουνιστικές τοποθετήσεις την ήμερα που συζητιόταν η συμφωνία με την Γαλλία για τις φρεγάτες. Και ετέθη εκτός ΚΟ της ΝΔ με εντολή πρωθυπουργού ενώ προηγουμένως τον είχε «καταχεριάσει» ο Ν. Δένδιας. Σωστά. Μέχρι την ημέρα αυτή ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος είχε βρει ένα δικό του niche χτίζοντας μέσω Social Media και τηλεόρασης ένα, δεξιότερα του δεξιού, προφίλ το οποίο του έδινε δημοσιότητα και βήμα στα μέσα. Με εξαίρεση το faux pas της δημοσιοποίησης της λίστας με τα ονόματα των παιδιών του νηπιαγωγείου, ο Μπογδάνος είχε κάνει εξαιρετική δουλειά στο επικοινωνιακό χτίσιμο του προφίλ του.
Ανεξαρτήτως του αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με τις θέσεις του άλλα και με δεδομένο ότι το κύριο μέλημα ενός πολιτικού είναι να επανεκλέγει, η στρατηγική του Μπογδάνου, μέχρι την Δευτέρα 5 Οκτωβρίου, ήταν άριστη. Το πρόβλημα του είναι ότι παρατράβηξε το σχοινί. Δεν κατάλαβε, και στο κανάλι τότε, αλλά και στην Βουλή τώρα, πότε πρέπει να ξεχωρίσει τις παρεΐστικες κουβέντες από τον δημοσιογραφικό και πολιτικό λόγο.
Σε μεγάλο βαθμό στο twitter οι τοποθετήσεις του στην Βουλή επικροτήθηκαν από τους ακολούθους του και η αποπομπή του από την ΝΔ προκάλεσε διαμαρτυρίες. Καλώς ή κακώς ο Μπογδάνος έχει αποκτήσει «ειδικό» πολιτικό βάρος. Κουβαλάει κόσμο, κόσμο απαραίτητο για κόμμα εξουσίας. Από τις δηλώσεις του κ. Γεραπετρίτη προκύπτει ότι είναι στο χέρι του να ξαναμπεί στο μαντρί. Από αυτόν εξαρτάται να εκτιμήσει και να εκμεταλλευτεί σωστά τα καλά της τηλεθέασης.