Μετά από 21 χρόνια στην Κίνα έφτασε η ώρα για τον βραβευμένο δημοσιογράφο Τζαμίλ Αντερλίνι να μετακομίσει εκεί που «χτυπά η καρδιά» της Ευρώπης, στις Βρυξέλλες, και να γίνει ηγετικό μέλος του δημοσιογραφικού οργανισμού Politico που αναταράσσει τα πράγματα τόσο στην βελγική πρωτεύουσα, όσο και την Γηραία ήπειρο.
Το φθινόπωρο βρήκε τον Αντερλίνι σε έναν νέο τόπο, σε έναν νέο δημοσιογραφικό χώρο, σε μια «ροκ μπάντα», όπως λέει ο ίδιος γλαφυρά θέλοντας να συγκρίνει το Politico με τους FT, καθώς πλέον είναι ο νέος editor-in-chief της ευρωπαϊκής έκδοσής του. Λίγους μήνες μετά τον αιφνίδιο θάνατο από ανακοπή καρδιάς του αρχισυντάκτη Στίβεν Μπράουν, ο δημοσιογραφικός οργανισμός ανακοίνωσε ότι ο Τζαμίλ Αντερλίνι αναλαμβάνει επικεφαλής μιας 100μελούς συντακτικής ομάδας.
«Αισθάνομαι μεγάλη συγκίνηση που συνεργάζομαι με αυτήν την ομάδα εξαιρετικά ταλαντούχων δημοσιογράφων και είμαι ενθουσιασμένος από την ευκαιρία να βοηθήσω μαζί τους να μεγαλώσει αυτή η έκδοση», είχε δηλώσει τον Ιούλιο, όταν o Τζον Χάρις, ένας εκ των εμπνευστών του Politico απέστειλε ενημερωτικό σημείωμα σε όλο το προσωπικό ανακοινώνοντας το προσωπικό τον νέο επικεφαλής.
«Εχει αποδείξει ότι βοηθά τους ανθρώπους να διευρύνουν τους ορίζοντές τους και να εκπληρώσουν τις προσδοκίες τους. Υποστηρίζει τους δημοσιογράφους του και κερδίζει την αφοσίωσή τους. Πιστεύει ότι η δημοσιογραφική αριστεία και η ποικιλία των newsrooms αλληλοενισχύονται», είχε γράψει ο Χάρις, σκιαγραφώντας τον Τζαμίλ Αντερλίνι. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που «έπρεπε τακτικά να μένει ανυποχώρητος απέναντι στις κινεζικές αρχές που προσπαθούν να εκφοβίσουν αυτόν ή άλλους δημοσιογράφους των FT».
Τζαμίλ Αντερλίνι: Ενας Ιταλοαμερικανός, Νεοζηλανδός που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής της στην Κίνα
Ο Τζαμίλ Αντερλίνι είναι υπήκοος ΗΠΑ και Νέας Ζηλανδίας και μιλάει άπταιστα μανταρινικά. Ο ίδιος, πάντως, είχε συστηθεί σε παλιότερο άρθρο τους στους FT, ως Ιταλοαμερικανός, Νεοζηλανδός που γεννήθηκε στο Κουβέιτ και έχει ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του στην Κίνα.
Μετακόμισε για πρώτη φορά στην Κίνα το 2000 και ξεκίνησε την καριέρα του ως ξένος ανταποκριτής. Τα τελευταία 14 χρόνια εργαζόταν στους Financial Times ως ανταποκριτής τους στην Ασία και τελευταίος του σταθμός ήταν το Χονγκ Κονγκ. Υπήρξε επικεφαλής του γραφείου των FT στο Πεκίνο και πριν από αυτό ανταποκριτής για τη για τη South China Morning Post και ο αρχισυντάκτης της China Economic Review.
Περιγράφοντας τη ζωή του στην κινεζική πρωτεύουσα, σε άρθρο του το 2017, είχε γράψει χαρακτηριστικά: «Στο Πεκίνο, το πρώτο πράγμα που έκανα κάθε πρωί ήταν να ελέγξω τις εφαρμογές στο κινητό μου που μου έλεγαν ποιο ήταν το επίπεδο ρύπανσης εκείνη την ημέρα. Με βάση αυτή, θα αποφάσιζα αν τα παιδιά μου και εγώ πρέπει να φοράμε μάσκες και πόσο ψηλά χρειαζόταν να γυρίσω τις μηχανές φίλτρου αέρα στο διαμέρισμά μας και στο γραφείο».
Ο Αντερλίνι είναι ένας βραβευμένος δημοσιογράφος. Το 2013, ανακηρύχθηκε Young Global Leader από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και βρέθηκε στη λίστα επικρατέστερων τόσο για τον «Ξένο Ρεπόρτερ της χρονιάς» στα βραβεία Τύπου στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο και για το βραβείο Όργουελ, το πιο διάσημο βραβείο του Ηνωμένου Βασιλείου για πολιτική γραφή. Το 2012, ο έγραψε το e-book «The Bo Xilai Scandal» που εκδόθηκε από τους Penguin και FT.
Θεωρείται ένας από τους πιο πολλά υποσχόμενους ηγέτες των μίντια της γενιάς του, οπότε η ανάληψη καθηκόντων editor in chief του Politico, του πιο επιτυχημένου μέσου της ευρωπαϊκής ειδησεογραφίας, αποτελεί έναν εκρηκτικό συνδυασμό.
Οταν ο Αντερλίνι συστήθηκε στους αναγνώστες του Politico
Το πρωί της Δευτέρας, ο Τζαμίλ Αντερλίνι συστήθηκε στους αναγνώστες του Politico. Σε ένα εκτενές κείμενο ο αρχισυντάκτης της ευρωπαϊκής έκδοσης του ειδησεογραφικού οργανισμού μίλησε για το νέο του βήμα, κάνοντας αναφορά φυσικά στην Κίνα όπου έζησε τις δύο τελευταίες της ζωής του. Σε αυτό το σημείο στάθηκε ιδιαίτερα στη δυσκολία που αντιμετωπίζει ένας δημοσιογράφος, ο οποίος δρα και ενεργεί σε μία χώρα, όπως η Κίνα, όπου το «Κομμουνιστικό Κόμμα γίνεται όλο και πιο ολοκληρωτικό στο εσωτερικό και όλο και πιο πολεμικό στο εξωτερικό» και την πλήρη αντίθεση με την κατάσταση στην Ευρώπη, έναν τόπο που δεν χρειάζεται να ανησυχείς για αντίποινα από το καθεστώς.
«Ονομάζομαι Τζαμίλ Αντερλίνι και από σήμερα ενσωματώνομαι στο POLITICO Europe ως αρχισυντάκτης. Θέλω πρώτα να αποτίσω φόρο τιμής στον προκάτοχό μου, Στίβεν Μπράουν, ο οποίος πέθανε τραγικά τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους. Δεν γνώριζα τον Στίβεν προσωπικά, αλλά ξέρω ότι λείπει πολύ και ότι ο ιδεαλισμός και η προσήλωσή του στη μεγάλη δημοσιογραφία είναι «παρών» στο νέο μου σπίτι.
Μόλις μετακόμισα στις Βρυξέλλες από το Χονγκ Κονγκ, όπου ήμουν Asia Editor των Financial Times, μιας έκδοσης 133 ετών. Η αποχώρηση από τους FT για να ενταχθώ στο POLITICO Europe (ιδρύθηκε το 2015) μοιάζει λίγο σαν να εγκαταλείπεις μια συμφωνική ορχήστρα για να ενταχθείς σε μια ροκ μπάντα. Η αναχώρηση από την Κίνα, όπου εργάστηκα ως δημοσιογράφος και επικεφαλής της εφημερίδας τις τελευταίες δύο δεκαετίες, με γεμίζει με ένα μείγμα θλίψης και ανακούφισης. Μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής μου έχει αφιερωθεί στην κατανόηση, την ερμηνεία και την εξήγηση αυτής της απίστευτης χώρας. Αλλά είναι όλο και πιο δύσκολο να λειτουργείς ως δημοσιογράφος καθώς το Κομμουνιστικό Κόμμα γίνεται όλο και πιο ολοκληρωτικό στο εσωτερικό και όλο και πιο πολεμικό στο εξωτερικό.
Την τελευταία μου μέρα στο Χονγκ Κονγκ, κάθισα στο κατάστρωμα του σκάφους ενός φίλου μου που ήταν σταθμευμένο μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα από τη διαβόητη φυλακή Stanley. Μέσα στους τοίχους του, δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι, μερικοί από τους οποίους είναι φίλοι και γνωστοί, εκτίουν μακροχρόνιες ποινές ή περιμένουν τη δίκη με ψεύτικες κατηγορίες.
Το να προσγειωθείς στην καρδιά της δημοκρατικής Ευρώπης και να μην ανησυχείς για αντίποινα από μια καταπιεστική κυβέρνηση για τη διάπραξη δημοσιογραφικών πράξεων δεν είναι μια μικρή ανακούφιση.
Ωστόσο, ο πιο σημαντικός λόγος που έκανα αυτήν την κίνηση είναι η δύναμη και οι δυνατότητες που βλέπω στο POLITICO.
Αυτός ο ψηφιακός οργανισμός ειδήσεων αναταράσσει τα πράγματα στις Βρυξέλλες και σε όλη την Ευρώπη. Αυξάνει το ενδιαφέρον και τη συμμετοχή στη δημοκρατική διαδικασία σε μέρη όπου η Δημοκρατία θεωρείται μερικές φορές δεδομένη. Θέλω να είμαι μέρος αυτού.
Σήμερα, η Δημοκρατία βρίσκεται σε παρακμή και απειλείται σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των σημαντικότερων προπυργίων της σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική. Οι νέες Δημοκρατίες στην Ανατολική Ευρώπη προχωρούν προς την απολυταρχία. Αλλά ακόμη πιο θεμελιωμένα συστήματα μπορούν να γλιστρήσουν σε εφησυχασμό και διαφθορά εάν δεν αμφισβητηθούν από έναν ισχυρό, μη κομματικό, βασισμένο στα γεγονότα ελεύθερο Τύπο.
Κανένας οργανισμός στην Ευρώπη δεν ενσωματώνει σήμερα αυτό το πνεύμα καλύτερα από το POLITICO και τον νέο ιδιοκτήτη του, Axel Springer.
Λίγο καιρό μετά από την ίδρυση του POLITICO στην Ουάσινγκτον, ο ιδρυτής μας John Harris εξήγησε γιατί η έκδοση δεν έχει παραδοσιακή σελίδα σύνταξης. Μίλησε για τη διαφορά μεταξύ φωνής και συνηγορίας και για το πόσο σημαντικό ήταν “να επιμείνουμε στην υπεροχή των γεγονότων έναντι της ιδεολογίας” στη δημοσιογραφία. “Ένα από τα πιο οδυνηρά χαρακτηριστικά της δημόσιας ζωής ήταν ο θάνατος των γεγονότων”, είπε. Τα πράγματα χειροτέρεψαν από τότε που το έγραψε αυτό το 2007, την εποχή που εφευρέθηκε το Twitter και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το iPhone.
Όπως ο Τζον και όλοι οι νέοι συνάδελφοί μου, πιστεύω ακράδαντα στη δημοσιογραφία που είναι ηθική, αλλά όχι ιδεολογική, θαρραλέα αλλά δίκαιη. Για να παραθέσω τον Κινέζο δικτάτορα Μάο Τσε Τουνγκ: Θέλω να δω “εκατό λουλούδια να ανθίζουν, εκατό σχολεία σκέψης να διεκδικούν” - φυσικά χωρίς τους φαύλους καθαρισμούς που ακολούθησαν στην περίπτωση της Κίνας του Μάο.
Ενώ παραμένω επιμελώς ακομμάτιστος, θέλω το POLITICO Europe να υπερασπιστεί την ανοχή, την πολυφωνία και το άνοιγμα της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Θέλω να βοηθήσω το POLITICO να συνεχίσει να χτίζει ένα επιτυχημένο επιχειρηματικό μοντέλο για τη δημοσιογραφία που αξιοποιεί την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και την καινοτομία.
Και θέλω να διασκεδάσω πολύ, συμπεριλαμβανομένου του τρόπου που λέμε ιστορίες. Όπως συνηθίζει να λέει ο πρώτος συντάκτης του POLITICO Europe, Matt Kaminski: Θα σας πούμε για τι μιλούν όλοι, αλλά κανείς δεν τολμά να γράψει.
Υποσχόμαστε ότι θα καλούμε τους ισχυρούς να λογοδοτούν και αναμένουμε επίσης ότι θα τηρούμε τα υψηλότερα δημοσιογραφικά πρότυπα ακρίβειας και λογοδοσίας. Εάν πιστεύετε ότι κάναμε ένα πραγματικό σφάλμα, επικοινωνήστε στη διεύθυνση editorial@politico.eu
Σας υποσχόμαστε ότι θα ενημερώνεστ, θα διασκεδάσετε και, μερικές φορές, θα νιώσετε άβολα.
Σε αντίθεση με εκείνους στη φυλακή Stanley, πολύ λίγοι αναγνώστες του POLITICO βρίσκονται αντιμέτωποι με υπαρξιακές επιλογές για το πόσο εκτιμούμε την ελευθερία και τη δημοκρατία. Αλλά οι καθημερινές επιλογές που γίνονται σε αυτήν την πρωτεύουσα και σε άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης - σχετικά με το κλίμα, την τεχνολογία, την παγκόσμια συμμετοχή - διαμορφώνουν αθροιστικά την ιστορία για την ισορροπία αυτού του αιώνα.
Πιστεύουμε ότι φωτίζουμε μερικές από τις πιο σημαντικές ιστορίες στον κόσμο και ελπίζουμε ότι θα συμμετάσχετε μαζί μας - ως καταναλωτές της δημοσιογραφίας μας, ως πηγές και ως συνάδελφοι.
Τζαμίλ Αντερλίνι,Αρχισυντάκτης».
Πέθανε από ανακοπή ο αρχισυντάκτης του Politico, Στίβεν Μπράουν
Ηταν τον Μάρτιο του 2021, όταν ο Στίβεν Μπράουν, αρχισυντάκτης του Politico Europe και πρώην ανταποκριτής ειδήσεων που κάλυπτε ρεπορτάζ από την Ευρώπη και τη Νότια Αμερική για το Reuters για περισσότερο από 25 χρόνια, πέθανε στις Βρυξέλλες, μόλις στα 57 του χρόνια.
Ο θάνατος του Μπράουν, από καρδιακή προσβολή, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στο Politico. Η είδηση του θανάτου του ανακοινώθηκε στο προσωπικό κατά τη διάρκεια έκτακτης τηλεδιάσκεψης από τον διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας, Shéhérazade Semsar-de Boisséson. Μιλώντας με δάκρυα, τον περιέγραψε ως έναν ακούραστο και πολύ ενθουσιώδη συνεργάτη που πάντα ήθελε να φέρει σε πέρας τον επόμενο στόχο του και ο οποίος ήταν βαθιά αφοσιωμένος στη δημοσιογραφία του Politico και στην οικογένειά του.
Αλλοι συνάδελφοί του, κατά τη διάρκεια της τηλεδιάσκεψης, τον είχαν περιγράψει ως «την καρδιά που χτυπούσε στην εφημερίδα». Ηταν απίστευτα προστατευτικός για τους συντάκτες και τους δημοσιογράφους του και σταθερός υπερασπιστής του έργου τους. Είχαν μιλήσει, επίσης, για την ικανότητά του εντοπίζει τη γωνία που αξίζει να ακολουθήσει κάποιος σε μια είδηση, λέγοντας συχνά απότομα: «Αυτή είναι η ιστορία, έτσι δεν είναι;».