Υπάρχει ένα υδάτινο σώμα στη Γη που δεν αγγίζει στεριά. Η περιοχή, που βρίσκεται στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό, ονομάζεται Θάλασσα των Σαργασσών και χαρακτηρίζεται από τα μοναδικά της όρια.
Αντί για στεριά, περιβάλλεται από ωκεάνια ρεύματα, οπότε δεν υπάρχει «παραλία Σαργασσών», καθώς το υδάτινο σώμα περιστοιχίζεται από θαλάσσια ρεύματα.
Όχι πως μια τέτοια παραλία θα προσέλκυε τουρισμό: η θάλασσα είναι καλυμμένη με ένα βρωμερό, καφέ-κίτρινο φύκι (που ονομάζεται Sargassum [Σάργασο]) και φιλοξενεί ένα τεχνητό νησί-σκουπιδότοπο, που ονομάστηκε Northsa Atlantic Garbage Patch, σύμφωνα με το indy100.
Η σημασία της Θάλασσας των Σαργασσών
Η Θάλασσα των Σαργασσών παραμένει μια τοποθεσία με οικολογική, ιστορική και ακόμη και πολιτιστική σημασία.
Ένας ειδικός οργανισμός που δημιουργήθηκε για την προστασία της εξαιρετικής αυτής θάλασσας τη χαιρετίζει ως «καταφύγιο βιοποικιλότητας», το οποίο διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στο ευρύτερο οικοσύστημα του Βόρειου Ατλαντικού.
Η Επιτροπή για τη Θάλασσα των Σαργασσών σημειώνει ότι απειλούμενα είδη χελιών πηγαίνουν στη θάλασσα για να αναπαραχθούν, ενώ οι φάλαινες -κυρίως οι σπερματοφάλαινες και οι μεγάπτερες- μεταναστεύουν μέσω αυτής, όπως και οι τόνοι και άλλα είδη ψαριών.
Είναι επίσης βασικό στοιχείο για τη στήριξη του κύκλου ζωής πολλών απειλούμενων ειδών, όπως ο καρχαρίας Porbeagle και διάφορα είδη χελωνών.
Όπως είχε πει η θαλάσσια βιολόγος Dr Sylvia Earle, πρόκειται για ένα «χρυσό πλωτό τροπικό δάσος».
Τι κατέγραψε ο Χριστόφορος Κολόμβος
Η Θάλασσα των Σαργασσών δεν είναι θρυλική μόνο στα μάτια των ωκεανογράφων, αλλά και στη λαογραφία.
Ο Χριστόφορος Κολόμβος κατέγραψε για πρώτη φορά τις συναντήσεις του με τα παράξενα στρώματα Sargassum στα ημερολόγια της αποστολής του, το 1492.
Έγραψε για τους φόβους των ναυτικών του ότι τα φύκια θα τους παγίδευαν και θα τους έσερναν στον πυθμένα του ωκεανού.
Η Θάλασσα των Σαργασσών είναι επίσης γνωστή για το φαινόμενο της μεγάλης διάρκειας νηνεμίας (άπνοια), κατά τη διάρκεια του οποίου τεράστιες ποσότητες φυκιών συγκεντρώνονται στην έκτασή της.
Τα παλιά χρόνια αποτελούσε φόβητρο των ναυτικών και των ιστιοφόρων πλοίων, καθώς δεν διέθεταν μηχανές ώστε να μπορούν να συνεχίσουν το ταξίδι τους και συχνά τα κολλημένα στα φύκια πλοία μετατρέπονταν σε υγρούς τάφους για το πλήρωμα, δεδομένου ότι τότε ήταν πολύ δύσκολος ο έγκαιρος εντοπισμός ενός ναυαγίου.
Στη σημερινή εποχή πολλά μικρά σκάφη κινδυνεύουν εάν βρεθούν εκεί, καθώς τα φύκια κολλάνε στις μικρές προπέλες και μπορούν πολύ εύκολα να τα ακινητοποιήσουν.
Το Τρίγωνο των Βερμούδων
Τέτοιοι φόβοι έγιναν μέρος της παράδοσης της Θάλασσας των Σαργασσών για αιώνες, ενώ η φήμη της ενισχύθηκε περαιτέρω από τη σύνδεσή της με το διαβόητο Τρίγωνο των Βερμούδων. Το τρίγωνο -γνωστό ως περιοχή όπου αεροπλάνα και πλοία εξαφανίζονταν ξαφνικά χωρίς λόγο- βρίσκεται στη νοτιοδυτική περιοχή των Σαργασσών, μεταξύ των Βερμούδων, της Φλόριντα και του Πουέρτο Ρίκο.
Πώς σχηματίζεται η Θάλασσα των Σαργασσών
Η θάλασσα υπάρχει χάρη σε τέσσερα ρεύματα: το ρεύμα του Βόρειου Ατλαντικού στα βόρεια, το Κανάριο ρεύμα στα ανατολικά, το Ισημερινό ρεύμα του Βόρειου Ατλαντικού στα νότια και το ρεύμα του Κόλπου στα δυτικά.
Αυτά τα κυκλικά ρεύματα παγιδεύουν αποτελεσματικά το υδάτινο σώμα στο εσωτερικό τους, με αποτέλεσμα αυτό που ο Ιούλιος Βερν περιέγραψε στο βιβλίο του «Είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα» ως «μια τέλεια λίμνη στον ανοιχτό Ατλαντικό».
Γιατί κινδυνεύει
Στις μέρες μας, απειλείται πλέον πραγματικά από τη ναυτιλία, λόγω του υποβρύχιου θορύβου, της καταστροφής των στρωμάτων Sargassum και της απελευθέρωσης χημικών ουσιών, της υπεραλίευσης, της ρύπανσης από τα επιπλέοντα συντρίμμια και, φυσικά, της κλιματικής αλλαγής.
Λόγω των κυκλικών κινήσεων των ωκεάνιων κυκλώνων, τα πλαστικά στροβιλίζονται στη θάλασσα, εντασσόμενα στον σκουπιδότοπο που έχει σχηματιστεί εκεί -εκτιμάται ότι εκτείνεται σε εκατοντάδες χιλιόμετρα και έχει πυκνότητα 200.000 σκουπίδια ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο.
Και τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα.
Μια νέα μελέτη, που δημοσιεύθηκε στις 8 Δεκεμβρίου, διαπίστωσε ότι η θάλασσα είναι πιο ζεστή, πιο αλμυρή και πιο όξινη από ό,τι ήταν ποτέ από τότε που άρχισαν οι καταγραφές, το 1954, και ότι αυτό θα μπορούσε να έχει σοβαρές και εκτεταμένες επιπτώσεις σε άλλα ωκεάνια συστήματα.
Ο επικεφαλής συγγραφέας της έκθεσης, χημικός ωκεανογράφος Nicholas Bates, προειδοποίησε ότι ο ωκεανός είναι στο θερμότερο σημείο του εδώ και «πολλά εκατομμύρια χρόνια», γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε σοβαρές αλλαγές στην τοπική θαλάσσια ζωή και στον παγκόσμιο κύκλο του νερού.
Μιλώντας στο LiveScience, ο καθηγητής Bates παραδέχτηκε ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη μπορεί να έχει φτάσει σε ένα σημείο από το οποίο ενδεχομένως δεν υπάρχει επιστροφή «για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα».