Οι Ρώσοι έχουν απαγάγει και κρατούν παράνομα 19.393 παιδιά από την Ουκρανία. Οι χαροκαμένοι γονείς που ψάχνουν τρόπο να σώσουν τα παιδιά τους απευθύνονται στον Συνήγορο του Πολίτη και με δάκρυα στα μάτια τον παρακαλάνε να βοηθήσει.
Συνήγορος του Πολίτη είναι ο Ντμιτρό Λουμπινέτς, βουλευτής του ουκρανικού κοινοβουλίου και επικεφαλής της Επιτροπής της Ουκρανικής Βουλής για για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ο Λουμπινέτς είναι ελληνικής καταγωγής και μάχιμο στέλεχος της ελληνικής κοινότητας της Ουκρανίας. Του ανατέθηκε αυτό το ευαίσθητο πόστο, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος δεν ανήκει στο κυβερνών κόμμα, καθώς είναι γνωστή η σχολαστικότητα με την οποία διεκπεραιώνει το έργο του.
Όπως λέει, η ίδια η πορεία του αλλά και πλήθος ακόμα αντικειμενικών στοιχείων αποδεικνύουν ότι στην Ουκρανία δεν υπήρχε και δεν υπάρχει κανενός είδους καταπίεση μειονοτήτων και πως αυτό είναι ένα εφεύρημα των Ρώσων προκειμένου να μπορούν ανενόχλητοι να εισβάλλουν σε ξένο έδαφος, να απαγάγουν και να σκοτώνουν ανθρώπους, να διαλύουν πόλεις και να σβήνουν από τον χάρτη ολόκληρους λαούς.
Ο Λουμπινέτς μίλησε αποκλειστικά στο iefimerida.gr.
-Πόσα παιδιά έχουν απαγάγει οι Ρώσοι στην Ουκρανία;
«Τη στιγμή της ρωσικής εισβολής στις περιοχές που κατέλαβαν παράνομα οι Ρώσοι ζούσαν περίπου πέντε εκατομμύρια Ουκρανοί πολίτες. Εξ αυτών 700.000 παιδιά. Που είναι τώρα και σε ποιά κατάσταση είναι πολύ δύσκολο να ξέρουμε. Διότι η Ρωσική Ομοσπονδία δεν μας παρέχει κανένα στοιχείο σχετικά με τα παιδιά μας. Το πόσοι από αυτούς παραμένουν στα προσωρινά κατεχόμενα εδάφη και πόσοι έχουν απελαθεί - απομακρυνθεί στο έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας ούτε αυτό το ξέρουμε. Αλλά από πρώτα στοιχεία, που καταφέραμε να επιβεβαιώσουμε, μπορούμε να μιλάμε για περίπου 20.000 ουκρανικά παιδιά, τα οποία έχουν απομακρυνθεί παράνομα στο έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας».
-Αυτά είναι ορφανά παιδιά ή έχουν γονείς;
«Ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά υπάρχουν εκείνα που τα ψάχνουν συγγενείς τους, υπάρχουν παιδιά που τα αναζητούν οι γονείς τους, υπάρχουν ορφανά - από τα διάφορα ιδρύματα που υπήρχαν εκεί, στη Μαριούπολη και αλλού.
-Γιατί το κάνουν αυτό οι Ρώσοι; Γιατί απαγάγουν παιδιά των άλλων;
«Η Ρωσική Ομοσπονδία ίσως να κάνει αυτή τη διαδικασία -κατά την άποψή μου- για να λύσει το δημογραφικό της πρόβλημα. Προσπαθούν στο μέγιστο να απομακρύνουν τα ουκρανόπουλα. Το πρώτο που κάνουν είναι ότι τους παίρνουν τα ουκρανικά έγγραφα, δίνουν ρωσικά, κυρίως πιστοποιητικά γέννησης. Ορισμένες φορές αλλάζουν τα στοιχεία μέσα σε αυτά τα έγγραφα ώστε να δυσκολέψουν στο μέγιστο τη μελλοντική διαδικασία επιστροφής αυτών των παιδιών».
«Αυτό από μόνο του μπορεί να χαρακτηριστεί ως γενοκτονία»
«Αυτές οι ενέργειες πράγματι εμπίπτουν άμεσα στον χαρακτηρισμό της γενοκτονίας. Η γενοκτονία ως έγκλημα πολέμου έχει πέντε κριτήρια, ενδείξεις, το ένα εξ αυτών είναι η αναγκαστική μετακίνηση παιδιών από μια εθνοτική ομάδα σε άλλη. Έχουν πάρει τα ουκρανικά παιδιά, με εξαναγκασμό τα μετέφεραν στο έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, τους λένε ότι δεν είναι Ουκρανοί αλλά Ρώσοι, τους αναγκάζουν να μιλάνε μόνο ρωσικά, αλλάζουν τα έγγραφά τους. Δημιούργησαν μάλιστα και ειδικά στρατόπεδα για να τους αλλάξουν τη συνείδηση. Αυτά δεν είναι μόνο δικά μας δεδομένα αλλά δεδομένα που έχουν και άλλοι φορείς. Για παράδειγμα η Σχολή του Γέιλ (Yale Law School) κατέγραψε τη δημιουργία στο έδαφος της ρωσικής Ομοσπονδίας 43ων τέτοιων στρατοπέδων για την αλλαγή της συνείδησης στα ουκρανικά παιδιά. Και κατά την άποψή μου, με αυτά το έγκλημα της γενοκτονίας θεωρείται συντελεσμένο».
-Ποιος καταγράφει τα εγκλήματα πολέμου που κάνουν οι Ρώσοι;
Η καταγραφή των εγκλημάτων πολέμου γίνεται από το γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα της Ουκρανίας. Ετοιμάζουν τις υποθέσεις, τις μεταβιβάζουν στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
-Έχετε κάποια συνεργασία με την απέναντι πλευρά;
Ο μοναδικός δίαυλος επικοινωνίας σήμερα ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία είναι μεταξύ εμού και της Μοσκαλκόβα (σ.σ. Επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της Ρωσίας). Στέλνουμε στοιχεία (στους Ρώσους) σχετικά με τα παιδιά. Δυστυχώς λαμβάνουμε ελάχιστες πληροφορίες ως απάντηση. Δεν μπορώ να το ονομάσω συνεργασία αλλά όσον αφορά μερικές επιστροφές παιδιών της Ουκρανίας μας έδιναν πληροφορίες και μπορέσαμε να φέρουμε πίσω αυτά τα παιδιά.
-Καταφέρνετε να επιστρέφετε παιδιά πίσω;
Πριν από λίγες ημέρες καταφέραμε να φέρουμε πίσω ένα κορίτσι 14 ετών αφότου είχε απευθυνθεί σε εμάς η μητέρα του. Ζούσε σε περιοχή που βρέθηκε υπό προσωρινή κατοχή, ήταν περιφέρεια του Χαρκόβου. Η μαμά βρισκόταν εκείνη την στιγμή σε άλλο σημείο της Ουκρανίας, η περιοχή κατελήφθη από τους Ρώσους και το κορίτσι το αρπάξαν και το έβγαλαν στη Ρωσία. Την έβαλαν σε ειδικό ίδρυμα και σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε την ετοίμαζαν για υιοθεσία. Έχουμε αρκετές τέτοιες περιπτώσεις. Η Ουκρανία κατάφερε να φέρει πίσω 365 παιδιά μέχρι στιγμής.
-Με ποιον τρόπο δρουν οι Ρώσοι στις περιοχές που καταλαμβάνουν;
«Η Ρωσία όταν καταλαμβάνει κάποια περιοχή έχει συγκεκριμένο σχέδιο. Πρώτον δημιουργεί στρατιωτική διοίκηση και πάντα εκεί κοντά φτιάχνουν και αίθουσα βασανιστηρίων. Έπειτα ξεκινάνε τη λειτουργία της πολιτικής διοίκησης - ορίζουν “δήμαρχο” ή κάτι τέτοιο. Έπειτα απομακρύνουν τα πάντα που μπορεί να θυμίζουν την Ουκρανία. Αλλάζουν τις ονομασίες των οδών, καταστρέφουν μνημεία πολιτισμού και αρχιτεκτονικής. Έπειτα ανοίγουν τις κοινωνικές υπηρεσίες, ταμείο συντάξεων κ.ά. Το επόμενο στάδιο είναι η έναρξης της εκπαιδευτικής διαδικασίας - για αυτούς είναι πολύ σημαντικό για να περνάνε στα παιδιά τη ρωσική συνείδηση. Ακόμα και αν η πόλη είναι εντελώς κατεστραμμένη θέλουν να λειτουργήσει έστω και ένα σχολείο, το είδα για παράδειγμα στη Βολνοβάχα, όπου δεν έκαναν τίποτα άλλο στην πόλη αλλά ήθελαν να ξεκινήσει το σχολείο. Στα “ρεπορτάζ” που δείξανε, οι “δημοσιογράφοι” δίπλα στους μαθητές φορούσαν αλεξίσφαιρα γιλέκα και κράνη.
«Αφαιρούν τα ουκρανικά εγχειρίδια διδασκαλίας και ξεκινάνε με τα δικά τους βιβλία όπως “η ιστορία της πατρίδας”, όπου γράφει ότι η Ουκρανία δεν υπήρχε ποτέ, ότι όλοι αυτοί οι μαθητές είναι Ρώσοι κ.λπ. Έχουμε διαπιστωμένα περιστατικά όπου αυτοί βγάζουν τα ουκρανικά βιβλία έξω από τα σχολεία και τα καίνε».
«Επόμενο στάδιο η απόδοση ρωσικών διαβατηρίων. Δεν μπορεί κάποιος να φύγει, να λάβει κάποια βοήθεια, να βάλει το παιδί στο σχολείο ή στον παιδικό σταθμό ή ακόμα και να πάει στο νοσοκομείο αν δεν έχει ρωσικό διαβατήριο.»
«Και το τελευταίο στάδιο είναι η επιστράτευση. Και αν στις περιοχές που είχαν καταλάβει παράνομα οι Ρώσοι νωρίτερα η διαδικασία της επιστράτευσης έπαιρνε χρόνια - στις περιοχές που κατέλαβαν πρόσφατα αυτή η διαδικασία γίνεται σε λίγους μήνες.»
«Και σε όλες τις περιοχές έχουν αίθουσες βασανιστηρίων όπου βασανίζουν ανθρώπους ψάχνοντας ουκρανούς ακτιβιστές, εθελοντές, πρώην στρατιωτικούς, δικαστές, αστυνομικούς.»
-Είναι αυτό το γνωστό «φιλτράρισμα» που κάνουν σε όλους;
«Όσον αφορά το λεγόμενο “φιλτράρισμα”: Βάζουν σημεία ελέγχου σε όλη την πόλη, και προκειμένου να πας εκεί που θες σου ζητάνε ένα χαρτί, για να το πάρεις σε στέλνουν στο κτίριο της διοίκησης. Στέλνουν αναγκαστικά ολόκληρη την οικογένεια. Εκεί διαχωρίζουν την οικογένεια, ξεχωριστά τους άντρες από τις γυναίκες και τα παιδιά χώρια. Και αρχίσουν να ρωτάνε τα παιδιά, χωρίς την παρουσία των γονιών, τι κάνουν οι γονείς τους, αν τραγουδούσαν τον ύμνο της Ουκρανίας στο σπίτι, αν έχουν βισιβάνκα (παραδοσιακό ουκρανικό ρούχο). Τι θα απαντήσει ένα ουκρανόπουλο; Φυσικά ότι ξέρει τον ύμνο και ότι έχει βισιβάνκα. Και μετά από αυτές τις απαντήσεις συχνά οι γονείς στέλνονται στη φυλακή και τα παιδιά απομακρύνονται προς άγνωστη κατεύθυνση. Ορισμένους τους βασανίζουν επιτόπου σε αυτές τις αίθουσες βασανιστηρίων προκειμένου να αποκαλύψουν και άλλα».
Έχουν ακουστεί διάφορες εκτιμήσεις για τη Μαριούπολη. Εσείς μπορείτε να μας πείτε πόσοι σκοτώθηκαν εκεί;
«Όταν ξαναπάρουμε τη Μαριούπολη θα βρεθούμε μπροστά σε μια τεράστια τραγωδία. Εκτιμάται ότι από 20.000 μέχρι 100.000 άνθρωποι έχασαν εκεί τη ζωή τους. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά το πόσοι ακριβώς. Για ποιον λόγο κατεδαφίζουν μαζικά κτίρια στη Μαριούπολη οι Ρώσοι; Προκειμενου να σβήσουν τις αποδείξεις των εγκλημάτων τους. Ισοπέδωσαν την πόλη με βόμβες. Απλώς πετούσαν ανεξέλεγκτα βόμβες των 500ων κιλών, του ενός τόνου, ενάμιση τόνου και ακόμα και τριών τόνων. Ας πάρουμε για παράδειγμα το Θέατρο Δράματος, ακούγονται διάφοροι αριθμοί (νεκρών). Βάση δικών μας στοιχείων σε αυτό το κτίριο μπορεί να είχαν βρει καταφύγιο μέχρι ενάμιση χιλιάδες άτομα. Εκεί ήταν ένα από τα μεγαλύτερα καταφύγια. Μπροστά στο κτίριο είχαν γράψει με τεράστια γράμματα “παιδιά” - φαινόταν από ψηλά. Και ξέρουμε ότι όταν οι Ρώσοι βομβάρδισαν το συγκεκριμένο κτίριο επέζησαν περίπου 300 άτομα. Οπότε εκτιμάται ότι περισσότερα από 1.000 άτομα έχασαν τη ζωή τους εκεί. Και ήταν κυρίως γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι. Για αυτό οι Ρώσοι, για να καλύψουν τα εγκληματικά τους ίχνη, αποσυναρμολόγησαν εντελώς το θέατρο δράματος, το έσκαψαν και το γέμισαν με μπετόν».
Οι Ρώσοι λένε ότι υπήρχε κάποιου είδους καταπίεση μειονοτήτων στην Ουκρανία. Ποιά είναι η δική σας άποψη;
«Είμαι πολίτης της Ουκρανίας με ελληνικές ρίζες. Στο σπίτι μας μέχρι το 2014 μιλούσαμε κυρίως ρωσικά. Πάντα λέω ότι οι ρωσόφωνοι πολίτες της Ουκρανίας απέκτησαν προβλήματα όταν η Ρωσία ξαφνικά αποφάσισε να τους υπερασπιστεί. Δυστυχώς, οι περιοχές που έμεναν οι Έλληνες της Ουκρανίας είναι ακριβώς οι περιοχές που βρέθηκαν υπό ρωσική κατοχή σήμερα. Είναι οι περιοχές όπου κατέφυγαν οι Έλληνες όταν η Ρωσική Αυτοκρατορία έδιωξε τους προγόνους μας από την Κριμαία.»
«Ποτέ δεν είχαμε κανένα πρόβλημα με το ουκρανικό κράτος, ποτέ κανένας δεν καταπίεζε καμία από τις περισσότερες από 130 εθνότητες ζουν στην Ουκρανία. Αν μιλήσουμε ειδικά για τους Έλληνες, κάθε δύο χρόνια κάναμε τη Μέγα Γιορτη, που είναι η μεγάλη γιορτή των Ελλήνων της Ουκρανίας. Και μεγάλος αριθμός επισκεπτών ερχόταν αυτή τη γιορτή, μεταξύ άλλων και από την Ελλάδα. Στις περιοχές που έμεναν οι Έλληνες διδάσκονταν η νεοελληνική γλώσσα, ακόμα και στα χωριά. Τυπώνονταν εγχειρίδια διδασκαλίας ελληνικών. Στο πανεπιστήμιο Μαριούπολης είχε δημιουργηθεί τμήμα Νεοελληνικής Γλώσσας. Και για ποια καταπίεση μπορούμε να μιλάμε όταν η Ουκρανία όχι μόνον στήριζε όλα αυτά αλλά και τα χρηματοδοτούσε κιόλας.»
«Το 2014 έγινα βουλευτής εκπροσωπόντας ακριβώς αυτή την περιοχή, όλοι ήξεραν ότι είμαι Έλληνας. Το 2019 με εξέλεξαν ξανά και ξέροντας την εμμονή μου στο θέμα των εθνικών μειονοτήτων έγινα επικεφαλής της επιτροπής του κοινοβουλίου, αρμόδιας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, εθνικές μειονότητες και τις δι-εθνοτικές σχέσεις. Ήταν δείγμα για το πως το αντιμετωπίζει το κράτος, ότι σε μια τέτοια θέση τοποθέτησαν εμένα. Και δεν ήμουν καν βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος.»
«Το κοινοβούλιο ψήφισε το αναθεωρημένο νόμο για τις εθνικές μειονότητες, αυτός νόμος συντάχθηκε μαζί με ειδικούς του Συμβουλίου της Ευρώπης, κάναμε άπειρες συναντήσεις, γυρίσαμε όλη την Ουκρανία και βρισκόμασταν με εκπροσώπους των εθνικών μειονοτήτων για να καταγράψουμε τις προτάσεις τους. Θεωρώ ότι η Ουκρανία είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα του πως πρέπει να συμπεριφέρεται ένα κράτος στις εθνικές μειονότητες.»
Κάτι που δεν μπορούμε να πούμε εύκολα για τη Ρωσία
«Η Ρωσία παίζει με τις εθνικές μειονότητες για όσο καιρό τη συμφέρει. Μόλις βρουν την ευκαιρία στρέφονται κατά των μειονοτήτων και των εκπροσώπων τους για να δείξουν ότι γενικά δεν υπάρχουν εθνικές μειονότητες, υπάρχει “ένας μεγάλος ρωσικός λαός”. Αυτό κάνουν και τώρα. Το κάνουν όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά και στην δική τους τη χώρα. Χαρτιά επιστράτευσης λαμβάνουν πρώτοι απ’ όλους εκπρόσωποι των μικρών και γηγενών εθνοτήτων. Δεν παίρνουν τους Ρώσους στο μέτωπο, που είναι η πλειοψηφία, παίρνουν από το Νταγκεστάν, την Τούβα, από τις απομακρυσμένες εθνότητες. Επιστρατεύουν μαζικά τους άντρες.»
«Και το επόμενο βήμα τους ποιο θα είναι; Θα ξαναγράψουν τα εγχειρίδια ιστορίας τους και θα λένε ότι τέτοιοι λαοί δεν υπήρχαν ποτέ αλλά αυτά ήταν “παραδοσιακά ρωσικές γαίες”. Τι κάνουν τώρα στην Κριμαία, τους Τατάρους της Κριμαίας τους διώχνουν όπως και άλλους ή τους καταπιέζουν ή τους δίνουν χαρτιά επιστράτευσης. Και την ίδια ώρα φέρνουν εκεί Ρώσους εποίκους. Και μετά αρχίζουν να αλλάζουν την ιστορία. Στα βιβλία της ιστορίας τους μπορείτε να βρείτε αναφορές μόνο για τη “ρωσική Κριμαία”. Ήδη έχουν αφαιρεθεί μερικές χιλιάδες χρόνια παρουσίας Ελλήνων. Τατάροι της Κριμαίας επίσης έχουν αφαιρεθεί. Διαβάζοντας το βιβλίο της ιστορίας τους σχηματίζεται η εντύπωση ότι η Κριμαία ήταν άδεια και ήρθε η Αικατερίνη Β’ και άρχισε να το γεμίζει με “καθαρόαιμους” Ρώσους. Απευθυνόμενος σε εκπροσώπους των εθνικών μειονοτήτων που κατοικούν στη Ρωσία θέλω να τους πω ότι θα έρθει η ώρα και είτε εσάς είτε τους απογόνους σας θα αρχίζουν να σας εξαφανίζουν ως φυσική παρουσία ώστε αργότερα να σβήσουν ακόμα και την αναφορά για την εθνότητά σας».
-Έχετε κάτι να προσθέσετε;
«Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό για την βοήθειά τους. Αυτός ο πόλεμος δεν είναι ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία. Είναι πόλεμος ανάμεσα στη δημοκρατία και τη δικτατορία. Η Ρωσία δεν είναι μόνη της, έχει στο πλευρό της τα δικτατορικά καθεστώτα. Έτσι και εμείς έχουμε στο πλευρό μας τις χώρες που επέλεξαν τη δημοκρατία. Τη δημοκρατία που ως έννοια είχε επινοηθεί στην Ελλάδα. Εμείς μαχόμαστε ώστε ο πολιτισμός να συνεχίσει να αναπτύσσεται στην κατεύθυνση που πήρε από την Ελλάδα. Και θα το κάνουμε και στη συνέχεια αλλά ζητάμε τη βοήθεια των άλλων χωρών. Μεταξύ άλλων και για να μπούμε στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ. Και όταν θα έρθει η νίκη θα είναι η κοινή μας νίκη, θα γιορτάζεται και στην Ουκρανία και στην Ελλάδα».