Κανείς σε αυτήν τη ζωή δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια το μέλλον, αλλά είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος ότι θα βγει κάποτε αληθινή η πρόβλεψη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, πως «κάποια μέρα θα μου στήσουν μνημείο στην Ελλάδα, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις μεταρρυθμίσεις που αναγκάστηκαν να κάνουν».
Η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες όντως αναγκάστηκαν να κάνουν τις μεταρρυθμίσεις που επέβαλε ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ελάχιστοι όμως είναι στη χώρα εκείνοι που θεωρούν ότι αυτές οι μεταρρυθμίσεις ήταν δίκαιες, αναγκαίες και αποτελεσματικές.
Η κρίσιμη αφετηρία της τραυματικής -και παρ' ολίγον μοιραίας- σχέσης του Σόιμπλε με την Ελλάδα ήταν ο Οκτώβριος του 2009. Στην Ελλάδα έχουμε πολιτική αλλαγή με τη νίκη του ΠΑΣΟΚ και του Γιώργου Παπανδρέου, ενώ στη Γερμανία έχουμε επανεκλογή της Άνγκελα Μέρκελ αλλά με έξοδο των Σοσιαλδημοκρατών από τον μεγάλο συνασπισμό και μεταπήδηση του βετεράνου Γερμανού πολιτικού από το υπουργείο Εσωτερικών στο Οικονομικών.
Στις 22 Οκτωβρίου 2009, που ανακοινώθηκε η νέα σύνθεση της γερμανικής κυβέρνησης, τα σύννεφα είχαν ήδη αρχίσει να μαζεύονται πάνω από την Ελλάδα. Λίγες ημέρες πριν, στο Eurogroup, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ είχε πει το περίφημο «The game is over», αναφορικά με τα Greek statistics.
Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ως διπλωματούχος οικονομικός ελεγκτής, είχε αναλάβει από την πλευρά της Γερμανίας να περιορίσει με κάθε τρόπο τον «ελληνικό κίνδυνο». Η αρχή έγινε με την «αποεπένδυση» των ελληνικών ομολόγων από τις γερμανικές τράπεζες και η συνέχεια ήρθε με την επιμονή στη συμπερίληψη του Διεθνούς Οικονομικού Ταμείου στο πρόγραμμα «σταθεροποίησης» της ελληνικής οικονομίας. Εκεί αρχίζει να φαίνεται ξεκάθαρα η αρχή της σύγκρουσης, η οποία ήταν έως και προδιαγεγραμμένη.
Ο Σόιμπλε, πιστός στις αρχές του ορθομονεταρισμού, διαφωνούσε κάθετα με το σκεπτικό της διάσωσης κρατών-μελών της Ευρωζώνης από τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης. Θεωρούσε ότι αρμόδιο για τις δημοσιονομικές και νομισματικές διασώσεις κρατών είναι αποκλειστικά το ΔΝΤ και πως οι διασώσεις εντός της Ευρωζώνης αποτελούν τον ύψιστο «ηθικό κίνδυνο», αφού θα έδιναν έτσι «συγχωροχάρτια» στις εθνικές κυβερνήσεις που ξετινάζουν τα ελλείμματα. Ο Γερμανός πολιτικός κλήθηκε έτσι στην πράξη να επιβάλλει μνημόνια, των οποίων την πολιτική νομιμότητα ο ίδιος δεν πίστευε.
Αυτό υπήρξε και το βασικό πολιτικό και ιδεολογικό λάθος του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, το οποίο έπεσε πάνω στις πλάτες της Ελλάδας. Ότι δηλαδή θεωρούσε την Ευρωζώνη και την ΟΝΕ απλά έναν οικονομικό και νομισματικό συνεταιρισμό, που σκοπό έχει να υποστηρίζει την Ενιαία Αγορά.
Ο Γερμανός γερόλυκος δεν πίστεψε ποτέ πραγματικά ότι η Ευρωζώνη και η ΟΝΕ είναι κυρίως και πρωτίστως μια πολιτική ένωση, και προφανώς και μια οικονομική και νομισματική ένωση. Μια πολιτική ένωση δεν μπορεί να ακρωτηριαστεί με μια αποζημίωση ύψους 50 δισεκατομμυρίων ευρώ, την οποία ο Γερμανός υπουργός πρότεινε στον Ευάγγελο Βενιζέλο εκείνο το δραματικό βράδυ του Σεπτεμβρίου 2011, στο 2ο υπόγειο του ξενοδοχείου Monopol, στο Βρότσλαβ της Πολωνίας.
Ένας οικονομικός συνεταιρισμός προφανώς και μπορεί να διαλυθεί με μια αποζημίωση αποχώρησης. Μια πολιτική ένωση όμως όχι. Αυτό -ευτυχώς για την Ελλάδα- το κατάλαβε εν τέλει η Μέρκελ, έστω και με παρέμβαση τρίτων παραγόντων, όπως ο Ολάντ και ο Γιούνκερ. Το δόγμα Σόιμπλε, όμως, για το τι είναι η Ευρωζώνη ελάχιστοι το είχαν αντιληφθεί στην Ελλάδα.
Στην πράξη, και στη διάρκεια των δραματικών ετών 2010-2015, η σχέση του Γερμανού πολιτικού με την Ελλάδα εν συνόλω κατέληξε ιδιαίτερα τραυματική.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έγινε ο πιο μισητός άνθρωπος. Έγινε η προσωποποίηση του απόλυτου κακού. Του ανθρώπου που ήθελε, σύμφωνα με την κρατούσα αντίληψη, να φτωχοποιήσει σαδιστικά τους Έλληνες. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την απεικόνισή του σε δεκάδες χυδαίες «γελοιογραφίες» και σε ομοιώματα στις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων»;
Αν ανατρέξει όμως κάποιος στις δηλώσεις του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στα χρόνια της σύγκρουσης, δύσκολα θα βρει κάτι πραγματικά προσβλητικό για τους Έλληνες. Όταν όμως ένας πολιτικός μιας μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας αναφέρεται με όντως ωμό και έως και κυνικό τρόπο στις αιτίες οι οποίες οδήγησαν στην ελληνική χρεοκοπία, είναι απολύτως αναμενόμενο ότι θα γίνει το μαύρο πρόβατο. Ήταν ένας ρόλος που ο Σόιμπλε αποδέχθηκε ίσως και ασμένως, και ο οποίος βόλεψε βέβαια και αρκετούς Έλληνες πολιτικούς, που το μόνο που ήθελαν ήταν να μη μείνουν με τον μουντζούρη της χρεοκοπίας στα χέρια.