Η βασιλική Σαγράδα Φαμίλια της Βαρκελώνης έχει νέα ημερομηνία ολοκλήρωσης το 2026, δηλαδή 144 χρόνια μετά την τοποθέτηση του πρώτου λίθου.
Ο πρόεδρος του οργανισμού που είναι επιφορτισμένος με την ολοκλήρωση του αριστουργήματος του Αντονι Γκαουντί ανακοίνωσε την ημερομηνία την περασμένη Τετάρτη, η οποία συμπίπτει με την εκατονταετηρίδα από τον θάνατο του αρχιτέκτονα του κτιρίου.
Ο Esteve Camps δήλωσε ότι έχουν βρεθεί τα χρήματα και τα υλικά για να ολοκληρώσουν το κτίριο, συμπεριλαμβανομένου του κεντρικού πύργου ύψους 172,5 μέτρων που είναι αφιερωμένος στον Ιησού Χριστό, καθιστώντας την Σαγράδα Φαμίλια το ψηλότερο κτίριο της Βαρκελώνης.
Αν και το κτίριο πρόκειται να ολοκληρωθεί το 2026, οι εργασίες για τα γλυπτά και τις διακοσμητικές λεπτομέρειες και, κυρίως, για την αμφιλεγόμενη σκάλα που οδηγεί στην κύρια είσοδο, αναμένεται να συνεχιστούν μέχρι το 2034, σημειώνει ο Guardian.
Oι εργασίες ξεκίνησαν το 1882
Όταν ξεκίνησαν οι εργασίες το 1882, η περιοχή ήταν γεωργική γη, αλλά στα χρόνια που μεσολάβησαν η πόλη αναπτύχθηκε γύρω από την εκκλησία. Η σκάλα, η οποία θα εκτεινόταν σε δύο μεγάλα οικοδομικά τετράγωνα, θα συνεπαγόταν την εκτόπιση περίπου 1.000 οικογενειών και επιχειρήσεων.
Ενώ ορισμένοι μελετητές του Γκαουντί το αμφισβητούν, ο Καμπς επιμένει ότι η σκάλα ήταν πάντα μέρος του σχεδίου του αρχιτέκτονα.
«Ακολουθούμε το σχέδιο του Γκαουντί κατά γράμμα», δήλωσε. «Είμαστε οι κληρονόμοι του και δεν μπορούμε να απαρνηθούμε το σχέδιό του. Το σχέδιο που παρουσιάστηκε στην τοπική αρχή το 1915, το οποίο υπογράφει ο Γκαουντί, περιλαμβάνει τη σκάλα». Πρόσθεσε ότι βρίσκονται σε συζητήσεις με τον δήμαρχο της Βαρκελώνης, Jaume Collboni, σχετικά με το σχέδιο, καθώς η τοπική αρχή έχει τον τελευταίο λόγο. «Δεν έχω κρυστάλλινη σφαίρα για να μου πει πότε θα πάρουν απόφαση», τόνισε.
Σχεδόν 5 εκατ. τουρίστες ετησίως
Από την ίδρυσή της, η Σαγράδα Φαμίλια έχει ταλαιπωρηθεί από την εγκατάλειψη και την έλλειψη χρηματοδότησης. Πιο πρόσφατα, η πανδημία Κόβιντ οδήγησε σε διετή παύση των εργασιών στον χώρο.
Πριν από την έλευση του μαζικού τουρισμού, οι εργασίες έπρεπε να χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από δωρεές μετανοημένων αμαρτωλών, γεγονός που καθιστούσε τις ταμειακές ροές απρόβλεπτες και πολλοί αμφέβαλλαν ότι το έργο θα ολοκληρωνόταν ποτέ. Ο ποιητής Joan Maragall περιέγραψε τη βασιλική ως «την ποίηση της αρχιτεκτονικής … έναν ναό που δεν θα τελειώσει ποτέ, που συνεχώς χτίζεται».
Εδώ και δεκαετίες, ο τουρισμός έχει εξασφαλίσει ένα σταθερό εισόδημα, με σχεδόν 5 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως να πληρώνουν 25-40 ευρώ την επίσκεψη. Λίγο περισσότερο από το ήμισυ των 125 εκατ. ευρώ που αποφέρει αυτό το εισόδημα πηγαίνει για την ολοκλήρωση των εργασιών. Το πώς ξοδεύονται τα υπόλοιπα παραμένει μυστήριο, καθώς η εκκλησία δεν είναι υποχρεωμένη να δημοσιεύει τους λογαριασμούς της.
Το 1936, στην αρχή του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, αναρχικοί έβαλαν φωτιά στην κρύπτη και κατέστρεψαν το εργαστήριο του Γκαουντί και τα γύψινα μοντέλα που έφτιαξε ως οδηγό για τους διαδόχους του για να ολοκληρώσουν το έργο. Ο αρχιτέκτονας Lluís Bonet i Garí διέσωσε τα θραύσματα και τα μοντέλα του Γκαουντί επανασυναρμολογήθηκαν με επιμέλεια. Πολλές από τις τεχνικές λεπτομέρειες για τον τρόπο υλοποίησης του σχεδίου του Γκαουντί διευθετήθηκαν αργότερα από τον Νεοζηλανδό αρχιτέκτονα Mark Burry με τη χρήση αεροναυτικού λογισμικού.