Περίπου 116.000 άνθρωποι διώχθηκαν την περίοδο της τέταρτης θητείας του Βλαντίμιρ Πούτιν (2018-2023), αναφέρεται στην έρευνα του ιστότοπου ερευνητικής δημοσιογραφίας proekt, που είναι αφιερωμένη στον Αλεξέι Ναβάλνι, επισημαίνοντας ότι διώχθηκαν για δηλώσεις τους περίπου 50.000 από αυτούς.
«Οι Ρώσοι συχνά επικρίνονται επειδή δεν αντιστέκονται στο καθεστώς. Όμως στην πραγματικότητα, ο αριθμός των ανθρώπων που καταδικάστηκαν για πολιτικούς λόγους μόνο κατά την τελευταία θητεία του Βλαντίμιρ Πούτιν ξεπέρασε τα ποσοστά της ΕΣΣΔ κατά την εποχή του Νικήτα Χρουστσόφ και του Λεονίντ Μπρέζνιεφ», γράφει ο ιστότοπος proekt.
Ο αριθμός των διωχθέντων κατά την περίοδο αυτή ξεπέρασε τον αριθμό των διωχθέντων των περιόδων διακυβέρνησης του Νικήτα Χρουστσόφ και του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, επισημαίνει η έρευνα, χαρακτηρίζοντάς το «κορυφή του παγόβουνου».
Ο αριθμός αυτός αφορά ανθρώπους που υπέστησαν ποινικές και διοικητικές διώξεις, βάσει άρθρων του ποινικού και διοικητικού κώδικα, χωρίς να υπολογίζονται εκείνοι που διώχθηκαν βάσει άρθρων περί προβολής αντίστασης στην αστυνομία ή για παραβιάσεις των περιορισμών που είχαν επιβληθεί σε σχέση με την Covid-19.
Πολιτικές διώξεις και διώξεις καταστολής επί Πούτιν
Το proekt χαρακτηρίζει τις διώξεις αυτές πολιτικές όπως και διώξεις καταστολής. Με τις κατηγορίες περί εξτρεμιστικής δραστηριότητας, δικαιολόγησης της τρομοκρατίας καθώς και για τις λεγόμενες ψευδείς ειδήσεις και δυσφήμιση του ρωσικού στρατού την περίοδο από το 2018 έως τον Φεβρουάριο του 2024, διώχθηκαν σύμφωνα με τους υπολογισμούς του proekt 5.613 άνθρωποι. «Εάν όμως στον αριθμό αυτό προστεθούν ακόμη όσοι αρνήθηκαν να πολεμήσουν στην Ουκρανία, καθώς και οι κατηγορηθέντες για προδοσία, κατασκοπεία κλπ., τότε ο αριθμός αυτός θα φτάσει τις 11.442», γράφει ο ιστότοπος. Περίπου 100.000 άνθρωποι διώχθηκαν για διοικητικές παραβάσεις, ιδιαίτερα επειδή συμμετείχαν σε διαδηλώσεις που δεν είχαν την έγκριση των αρχών.
Ο εν λόγω ιστότοπος επισημαίνει ότι κατά τις περιόδους διακυβέρνησης του Χρουστσόφ και του Μπρέζνιεφ, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, βάσει των άρθρων περί αντισοβιετικής προπαγάνδας και διάδοσης πληροφοριών που πλήττουν το σοβιετικό σύστημα, καταδικάστηκαν λιγότεροι άνθρωποι απ’ όσους καταδικάστηκαν την τελευταία εξαετή θητεία του Πούτιν.
Στην περίπτωση της διακυβέρνησης του Χρουστσόφ, οι δημοσιογράφοι που έκαναν την έρευνα επέλεξαν την εξαετή περίοδο από το 1956 έως το 1961, κατά την οποία διώχθηκαν 4.883 άνθρωποι. Για την περίοδο του Μπρέζνιεφ επελέγη η περίοδος 1968-1973, κατά την οποία σύμφωνα με το proekt διώχθηκαν 1.057 άνθρωποι.
Οι διαφωνούντες χάνουν τη δουλειά τους
Στην έρευνά του ο ιστότοπος proekt επισημαίνει ότι την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης τους περισσότερους τους παρακολουθούσαν προληπτικά, και ο αριθμός των ατόμων αυτών μπορεί να συγκριθεί με τον αριθμό των ατόμων που σήμερα τους επιβάλλουν πρόστιμο επειδή συμμετείχαν σε συγκεντρώσεις. «Οι διαφωνούντες, όπως και επί ΕΣΣΔ, εκδιώκονται από τα πανεπιστήμια, απολύονται από τις δουλειές τους, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα και όσοι δεν θέλουν να φύγουν αναγκάζονται να ζητήσουν δημόσια συγγνώμη και να ορκιστούν πίστη στις αρχές. Ωστόσο, είναι αδύνατο να υπολογιστεί πόσοι άνθρωποι έχουν περάσει από αυτού του είδους την καταστολή στην πράξη», αναφέρει το proekt.
Παράλληλα, η Σοβιετική Ένωση ήταν ένα κράτος με κυρίαρχη ιδεολογία στην οποία έπρεπε να υποταχθούν όλοι οι τομείς της κοινωνίας, ενώ η Ρωσία σύμφωνα με το ρωσικό Σύνταγμα είναι ένα δημοκρατικό κράτος που βασίζεται στο κράτος δικαίου και στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι συγγραφείς της έρευνας που είναι αφιερωμένη στον Αλεξέι Ναβάλνι, ο οποίος πέθανε στη φυλακή (το proekt αναφέρεται στον θάνατό του ως δολοφονία), παραδέχονται ότι σε σύγκριση με την τρομοκρατία που επικρατούσε την περίοδο του Στάλιν, τόσο η καταστολή στη μετασταλινινή σοβιετική περίοδο όσο και η καταστολή την περίοδο του Πούτιν είναι ηπιότερη, ενώ στη σύγχρονη Ρωσία, τουλάχιστον από νομικής απόψεως, δεν εφαρμόζεται η θανατική ποινή.