Στην «προσωπική χημεία» μεταξύ Βλαντίμιρ Πούτιν και Ταγίπ Ερντογάν αποδίδει Γαλλίδα αναλύτρια την καλή σχέση Ρωσίας-Τουρκίας, παρά τις διαφορές τους.
Στην «καλή προσωπική χημεία» μεταξύ των προέδρων της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν και της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αποδίδει σε μεγάλο βαθμό η Ιζαμπέλ Φασόν, αναπληρώτρια διευθύντρια του γαλλικού Ιδρύματος Στρατηγικών Ερευνών και συγγραφέας του βιβλίου «Ρωσία-Τουρκία. Μια πρόκληση στη Δύση», την προνομιακή σχέση που καταφέρνουν να διατηρούν Ρωσία και Τουρκία, παρά τις πολλαπλές διαφορές τους.
Πούτιν-Ερντογάν: Τα κοινά στοιχεία των δύο προέδρων
Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα «Le Figaro» θεωρεί κοινά στοιχεία των δύο προέδρων τη βάναυση μεταχείριση της αντιπολίτευσης καθώς και την εικόνα του ισχυρού άνδρα που προβάλλουν τόσο στο εσωτερικό των χωρών τους όσο και στη διεθνή σκηνή.
Επισημαίνει ακόμη την υποστήριξη του Πούτιν στον Eρντογάν, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, σε αντίθεση με τις δυτικές χώρες που, όπως σημειώνει, επέκριναν τη μαζική καταστολή που ακολούθησε στην Τουρκία.
Η στάση Πούτιν-Ερντογάν κατά της Δύσης
Σχετικά με τον ρόλο της Δύσης στην τρέχουσα σύγκλιση μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας, σημειώνει την άποψη των δύο χωρών περί αγνόησης εκ μέρους της Δύσης της επιθυμίας τους για προσέγγιση και ολοκλήρωση των συμφερόντων τους, όπως αυτές τα αντιλαμβάνονται -για παράδειγμα στο κουρδικό ζήτημα για την Τουρκία και στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ για τη Ρωσία.
«Αλλά η αντιδυτική στάση είναι σαφώς πιο "μαζική", πιο δομική στην περίπτωση της Ρωσίας (η οποία βλέπει τον εαυτό της ως παγκόσμια δύναμη), παρά σε αυτήν της Τουρκίας (η οποία θέλει να επεκτείνει την επιρροή της, αλλά σε διαφορετικές περιφερειακές κλίμακες)».
Έτσι, κατά τη Φασόν, «εάν για τη Ρωσία βρισκόμαστε σε ζητήματα αρχής, για την Τουρκία βρισκόμαστε σε κάτι που είναι μάλλον πιο συγκυριακό και πιο ρευστό, γιατί είναι πιο "διαπραγματεύσιμο". Αυτός είναι ίσως ο λόγος που οι Ρώσοι προσπάθησαν την τελευταία δεκαετία να εμπλέξουν την Τουρκία σε οικονομική συνεργασία με στρατηγική διάσταση, που δημιουργεί μακροπρόθεσμη εξάρτηση (πυρηνική, ενεργειακή κ.λπ.)», αναφέρει η Φασόν.
Σημειώνει επίσης ότι «στο πλαίσιο των εντάσεων με τους Ευρωπαίους στην ανατολική Μεσόγειο, η Τουρκία θεωρεί χρήσιμο να μπορεί να επιδείξει ικανότητα συντονισμού με τη Ρωσία, η οποία έχει ενισχύσει την παρουσία της εκεί τα τελευταία χρόνια».
Όσο για τη Μόσχα, συνεχίζει η Γαλλίδα αναλύτρια, «της αρέσει να υπογραμμίζει το πνεύμα συνεργασίας που διέπει τις σχέσεις της με την Άγκυρα στη Μαύρη Θάλασσα. Η Τουρκία έχει τοποθετηθεί στη Μαύρη Θάλασσα ως παράκτια δύναμη, παρά ως μέλος του ΝΑΤΟ, με τάση αντίθεσης στα σχέδια των μελών της Συμμαχίας που πιέζουν για μια πιο έντονη παρουσία αυτής». «Αυτό, φυσικά, ταιριάζει στη Ρωσία» αναφέρει η Φασόν.
Ως προς τη στάση ισορροπίας της Τουρκίας έναντι Ρωσίας-Δύσης, εκτιμά ότι όλα εξαρτώνται από το τι θέλει να πάρει η Τουρκία από αυτή την ευκαιρία, που δυνητικά αντιπροσωπεύει ο πόλεμος στην Ουκρανία: να συνεχίσει την εξισορροπητική της δράση μεταξύ Δυτικών και Ρώσων, όπως τα τελευταία χρόνια, ή να επιδιορθώσει τις σχέσεις της με τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ;
Θεωρεί ότι σε αυτό το σημείο επικρατεί η πρώτη επιλογή, επισημαίνοντας ταυτόχρονα την εξάρτηση σε μεγάλο βαθμό της Αγκυρας από τη Μόσχα οικονομικά (ενέργεια, τουρισμός κ.λπ.).
Κατά την άποψη της Φασόν, «με τον πόλεμο στην Ουκρανία, αναρωτιέται πάνω απ' όλα κανείς εάν η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, θα μπορέσει να συνεχίσει για μεγάλο χρονικό διάστημα στη γραμμή της, που αποτελείται από μια στάση συναλλαγής, όπου παίζει το ρωσικό χαρτί στις διαπραγματεύσεις της με τους δυτικούς εταίρους και το αντιδυτικό στην ισορροπία δυνάμεών της με τη Μόσχα».
Υπογραμμίζοντας, τέλος, το γεγονός ότι η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, η Φασόν επισημαίνει ότι ένας από τους κύριους στόχους της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής ήταν να διχάσει με κάθε μέσο την Ατλαντική Συμμαχία, την οποία θεωρεί ισχυρή στρατιωτικά αλλά αδύναμη πολιτικά.