Την πολιτική κατάσταση του Μακρόν με λόγια που δεν τον κολακεύουν αναλύει το Politico σε ένα σκληρό άρθρο του με τίτλο «Ο Μακρόν γίνεται Μακιαβέλι».
«Ο Γάλλος πρόεδρος απέφυγε τον πολιτικό θάνατο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, πετώντας τους συμμάχους του κάτω από το λεωφορείο» σημειώνει, και αναφέρει αναλυτικά:
«Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν αψήφησε τους νόμους της βαρύτητας στη γαλλική πολιτική αυτό το καλοκαίρι. Αλλά ποτέ δεν έμοιαζε πιο μόνος.
Τους τελευταίους τρεις μήνες έχασε μια εκλογική αναμέτρηση, στη συνέχεια διέλυσε βιαστικά το κοινοβούλιο και μπήκε χωρίς προετοιμασία σε μια άλλη εκλογική αναμέτρηση, έχασε αυτές τις εκλογές και ακολούθως προκάλεσε εβδομάδες χάους και σύγχυσης, περιμένοντας να διορίσει πρωθυπουργό.
Οι σύμμαχοι του Μακρόν έχασαν δεκάδες έδρες από την αριστερά και την ακροδεξιά, αφού έπαιξε μαζικά στοίχημα για το μέλλον της χώρας και έχασε.
Με κάποιον τρόπο, ο ίδιος ο πρόεδρος βγήκε από τα συντρίμμια μελανιασμένος, αλλά φαίνεται να στέκεται στα πόδια του με τον διορισμό του πρώην επικεφαλής διαπραγματευτή του Brexit, Μισέλ Μπαρνιέ, ως πρωθυπουργού», αναφέρει το Politico στην αρχή.
«Πρέπει να αναγνωρίσετε ότι μετά από μια σοβαρή αποτυχία στις ευρωεκλογές και μια ακόμη στις βουλευτικές εκλογές στήριξε τα βασικά: την πολιτική του αυτονομία στο Ελιζέ και τη συνέχιση της πολιτικής του ατζέντας» δήλωσε ο Γκασπάρ Γκαντζέρ, πρώην σύμβουλος του Ελιζέ.
Το τίμημα που πλήρωσε ο Μακρόν
Στη συνέχεια, ωστόσο, το Politico εξηγεί ότι το τίμημα που πλήρωσε ο Μακρόν για να καταφέρει να σταθεί στα πόδια του είναι υψηλό, καθώς προκλήθηκε μόνιμη ζημιά στο στρατόπεδό του και σύμμαχοί του έχουν στραφεί εναντίον του. Άλλωστε, η αδυναμία του έχει γίνει αντιληπτή από αντιπάλους και συμμάχους μετά τη... μάχη που έδωσε με την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν για τον νέο επίτροπο και το Παρίσι κατέληξε να έχει λιγότερη επιρροή από ό,τι είχε πριν.
Εξηγώντας την επιλογή του Μπαρνιέ ως πρωθυπουργού, το Politico σημειώνει ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να εξασφαλίσει ότι θα επιβιώσει η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση που έφερε, προκαλώντας δριμείες αντιδράσεις.
Ο Μακρονισμός πέθανε
Σημειώνει, ωστόσο, πιο σκληρά: «Αλλά ο Μακρονισμός -η ιδιαίτερη πολιτική του, ένα μείγμα πραγματισμού και καινοτομίας, η οποία υποτίθεται ότι θα ξεπερνούσε τις παραδοσιακές διαιρέσεις μεταξύ αριστερού και δεξιού κόμματος- φαίνεται να έχει πεθάνει».
Και προσθέτει: «Ο Μακρόν δεν είναι πλέον ο πρόεδρος-Δίας που φιλοδοξούσε να είναι, ένα στέλεχος που μένει υπεράνω της αντιπαράθεσης, κυβερνώντας με συμβολικές χειρονομίες που καθορίζουν τους όρους της συζήτησης. ''Βρωμίζει'' τώρα τα χέρια του με την επιχείρηση του πολιτικού παζαρέματος και της χειραψίας που είχε προσπαθήσει να αποφύγει.
Τώρα είναι, σύμφωνα με τα λόγια του Βάισμπεργκ, απλώς ''ένας τύπος που θέλει να κρατηθεί στην εξουσία μέχρι το τελευταίο λεπτό''».
Οι προδοσίες και οι «μαχαιριές» στην πλάτη του Μακρόν
Το αμερικανικό μέσο συνεχίζει θυμίζοντας τις προδοσίες και τις πισώπλατες μαχαιριές που τον έφεραν στην εξουσία αλλά και αυτές που έριξε ο ίδιος στη συνέχεια, παραθέτοντας τον τρόπο που έδιωξε όλους τους προηγούμενους πρωθυπουργούς της Γαλλίας με συνοπτικές διαδικασίες.
Η συμπεριφορά του απέναντί τους -γράφει- «αδίστακτη»:
«Η αριστερή τεχνοκράτισσα Élisabeth Borne διορίστηκε πέρυσι στην πρωθυπουργία και επιφορτίστηκε με την άχαρη δουλειά να προωθήσει τη μεταρρύθμιση της κυβέρνησης για τη συνταξιοδότηση. Η δουλειά ολοκληρώθηκε, παρά την έντονη αντίθεση των πολιτών. Αμέσως μετά η πρωθυπουργός αποπέμφθηκε.
»Ο Γάλλος πρόεδρος έφερε στη συνέχεια ένα από τα αστέρια της λεγόμενης γενιάς Μακρόν, τον Γκαμπριέλ Ατάλ, για να πάρει τη θέση της, μόνο και μόνο για να προκηρύξει πρόωρες εκλογές πίσω από την πλάτη του μήνες αργότερα».
Την ίδια ώρα επισημαίνει ότι σε αντίθεση με τη συνήθη πρακτική πολιτικών που όταν χάνουν εκλογές ή κάνουν σοβαρά λάθη φεύγουν, ο ίδιος παραμένει. «Το πώς έσωσε την κληρονομιά του δεν ήταν ένα όμορφο θέαμα», γράφει.
«Αφού αρνήθηκε να διορίσει ως πρωθυπουργό τον υποψήφιο που προτιμούσε η Αριστερά, μια ελάχιστα γνωστή δημόσιο υπάλληλο, ονόματι Lucie Castets, παρόλο που ο αριστερός συνασπισμός Νέο Λαϊκό Μέτωπο πήρε τις περισσότερες έδρες στις βουλευτικές εκλογές, ο Mακρόν πέρασε εβδομάδες δοκιμάζοντας ονόματα, συμπεριλαμβανομένου ενός από τους πρώτους μέντορές του, του πρώην σοσιαλιστή πρωθυπουργού Μπερνάρ Καζνέβ. Αλλά οι προοπτικές του Καζνέβ άρχισαν να μειώνονται ακόμη και πριν συναντηθεί με τον Γάλλο πρόεδρο στο Μέγαρο των Ηλυσίων.
Η συνεργασία με την Αριστερά έγινε γρήγορα μια αστήρικτη πρόταση, δεδομένης της επιμονής της να διαλύσει τη δύσκολα κερδισμένη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση του Μακρόν. Η υποχώρηση τώρα θα υπονόμευε την κληρονομιά του, εξήγησε ο συνταγματολόγος Benjamin Morel.
''Μπορείτε να καταλάβετε γιατί έγινε ένα τοτεμικό ζήτημα γι' αυτόν'', δήλωσε ο Morel για τις συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις.
Η προστασία των επιτευγμάτων του είχε βαρύ κόστος».
Οι αντιφάσεις
Το άρθρο στο Politico επισημαίνει την αντίφαση ότι αφενός ο Μακρόν ορκίζεται ότι πολεμάει τον ακροδεξιό Εθνικό Συναγερμό, ωστόσο, καθώς η Αριστερά επιζητεί διακαώς να ρίξει την κυβέρνηση, χρειάζεται τουλάχιστον τη σιωπηρή υποστήριξη της ακροδεξιάς για να επιβιώσει από τις ψηφοφορίες δυσπιστίας στο κοινοβούλιο.
Με τον διορισμό του Μπαρνιέ, το κόμμα της Μαρίν Λεπέν «ξαναμπήκε στη σέλα» ως βασιλικός παράγοντας στη Γαλλία, δήλωσε ένας σύμμαχος της Αναγέννησης.
Κατά πολλούς, η διεθνής φήμη του Μακρόν ως στιβαρού πολιτικού -ένα «σταθερό χέρι στο τιμόνι»- έχει πληγεί. «Θεωρείται ένας πρόεδρος που έχει βυθίσει τη χώρα του σε πολιτική και θεσμική αστάθεια», δήλωσε ένας Ευρωπαίος διπλωμάτης στο Politico.
Πόσο θα αντέξει ο Μακρόν
Το ερώτημα που απασχολεί τους πάντες είναι πόσο καιρό θα μπορέσει να συνεχίσει ο Μακρόν.
Σύμφωνα με τον Μορέλ, με αυτή την τελευταία κίνηση, ο Μακρόν «θα μπορούσε να παραμείνει στο παιχνίδι και να ολοκληρώσει τη θητεία του, έχοντας χρόνο να ανακτήσει τη δημοτικότητά του».
Στη συνέχεια το Politico αναφέρεται στις δυσκολίες του Μπαρνιέ να σχηματίσει κυβέρνηση, τονίζοντας ότι παρά τις ελπίδες του ότι «θα τον θυμούνται ως τον πρόεδρο που έσωσε τη Γαλλία από τη δημοσιονομική καταστροφή, κάνοντας μια σκληρή αλλά αναγκαία επιλογή για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, μπορεί να καταλήξει να τον θυμούνται ως «τον ηγέτη που έφερε τη Λεπέν ένα βήμα πιο κοντά στην προεδρία».
«Σκοτώσαμε την αριστερά και τη δεξιά και αφήσαμε τα άκρα να αναδυθούν. Αλλά χρειαζόμαστε ένα ισχυρό Σοσιαλιστικό Κόμμα … και ένα ισχυρό συντηρητικό κόμμα με το οποίο να μπορούμε να βρούμε έναν τρόπο» δήλωσε ο Patrick Vignal, πρώην βουλευτής του Μακρόν. «Δεν βρήκαμε ποτέ τη φόρμουλα νίκης απέναντι στον Εθνικό Συναγερμό» επισήμανε ο ίδιος.