Τον πολιτικό επικήδειο της Τερέζα Μέι, που «παρέμενε γαντζωμένη στην εξουσία παρά την ανυπέρβλητη αντίθεση κοινής γνώμης, Βουλής, Τύπου και του κόμματός της», γράφει το Politico μετά την ανακοίνωση της αποχώρησής της από την πρωθυπουργία και την ηγεσία των Τόρηδων.
Παρομοιάζοντας την Μέι με «νήπιο που αρνείται να φύγει από το πάρτι» το περιοδικό αναφέρει ότι προηγήθηκαν «προειδοποιήσεις, απειλές, υποσχέσεις και δελεασμοί μέχρι το απρόθυμο παιδί να συρθεί τελικά ουρλιάζοντας έξω από την Ντάουνινγκ Στριτ με απομεινάρια τούρτας στο πρόσωπο». Η έξωσή της, λέει, επιταχύνθηκε από την ομιλία της στη Βουλή των Κοινοτήτων την περασμένη Τετάρτη, όταν παρουσίασε λεπτομέρειες ενός σχεδίου για το Brexit, που δεν είχε εγκρίνει το υπουργικό της συμβούλιο και αποκάλυψε ξεκάθαρα τα αισθήματά της για την πρωθυπουργία: «Απαριθμώντας τις εξαντλητικές προσπάθειες που κατέβαλε για να βρει διέξοδο στο αδιέξοδο του Brexit είπε: “Προσφέρθηκα να παραιτηθώ από τη δουλειά που αγαπώ νωρίτερα απ’ ό,τι επιθυμούσα”».
«Περίγελως και στόχος πειραγμάτων...»
Αυτήν ακριβώς την προσκόλληση της Τερέζα Μέι στην εξουσία- ακόμη κι όταν είχε σημάνει προ πολλού η ώρα της αποχώρησής της- στηλιτεύει το άρθρο: «Το μεγαλύτερο διάστημα της παραμονής της στην εξουσία -τουλάχιστον μετά την καταστροφική απόφασή της να σπάσει την υπόσχεσή της να μην προκηρύξει πρόωρες εκλογές έγινε εθνικός περίγελως και στόχος πειραγμάτων (...) Η Μέι ουδέποτε συνήλθε από την ταπείνωση της απώλειας της πλειοψηφίας τον Ιούνιο του 2017 και μέχρι να αρχίσει να ασχολείται σοβαρά με το αγκάθι της πρωθυπουργίας της, το Brexit, δεν ήταν μόνο η κοινή γνώμη που είχε χάσει την αγάπη της γι’ αυτήν. Βλέποντάς την να σπαρταράει τους τελευταίους μήνες ήταν σαν παρακολουθείς ένα μεγαλοπρεπές, εξωτικό πλάσμα, μια καμηλοπάρδαλη, ίσως, να την σωριάζει στο έδαφος μια αγέλη υαινών»...
Μετά την ταπείνωση από τους χλευασμούς και τα πισώπλατα μαχαιρώματα που δέχθηκε όχι μόνον από πολιτικούς εχθρούς, αλλά κι από αυτούς που νόμιζε ότι την υποστήριζαν το περιοδικό διερωτάται πώς μπορούσε η Τερέζα Μέι να έλεγε ότι αγαπούσε μια τέτοια δουλειά. Αλλά, όπως σημειώνει, τις φιλοδοξίες για την πρωθυπουργία της έτρεφε η Μέι πολύ πριν ο Ντέιβιντ Κάμερον την κάνει υπουργό Εσωτερικών το 2010. Αλλά και τότε ακόμη ένιωθε παραγκωνισμένη. «Κι είναι κρίμα», τονίζει το άρθρο, που διέψευσε τις προσδοκίες όταν έγινε πρωθυπουργός το 2016: «Αν κοιτάξει κανείς τις επιδόσεις της πρωθυπουργικής της θητείας βάσει αριθμών, το αποτέλεσμα είναι καταδικαστικό: H Mέι παράχωσε 51 υπουργούς από τις εκλογές προ διετίας, περιλαμβανομένων και 34 παραιτήσεων, με την πολιτική της στο Brexit να αποτελεί υπό τη μία ή άλλη άποψη την αφορμή. Απέτυχε στην πρώτη της προσπάθεια να περάσει τη συμφωνία της για το Brexit από τη Βουλή των Κοινοτήτων με 203 ψήφους κατά στη μεγαλύτερη κοινοβουλευτική ήττα στην ιστορία για κυβερνών κόμμα. Στην ψήφο εμπιστοσύνης τον Δεκέμβριο, 117 βουλευτές της στράφηκαν εναντίον της, ένα τρίτο του συνολικού τους αριθμού.»
Απογοητευτικός ο απολογισμός της θητείας της Μέι
Το Politico επισημαίνει ότι οι δεσμεύσεις της Τερέζα Μέι όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία ότι θα προωθήσει την αξιοκρατία αποδείχθηκαν κενές περιοχομένου. Όπως και οι υποσχέσεις της ότι θα λάβει μέτρα για το στεγαστικό πρόβλημα, την προώθηση των δικαιωμάτων των γυναικών, τη μεταρρύθμιση της κοινωνικής πρόνοιας, τη μέριμνα για τις «συνηθισμένες οικογένειες της εργατικής τάξης» που είχε παραμελήσει το σύστημα. Οι αδικίες που υποσχέθηκε η Τερέζα Μέι να καταπολεμήσει, παραμένουν. Και καταλήγει: «λέγεται ότι η Μέι ήθελε να σπάσει το ρεκόρ παραμονής του Γκόρντον Μπράουν -δύο έτη και 319 μέρες- στην πρωθυπουργία, ρεκόρ που θα πιάσει στις 28 Μαϊου. Αλλά, όταν φύγει, τι θα έχει να επιδείξει για τη θητεία της ως 33η μακροβιότερη πρωθυπουργός (επί συνόλου 54) στη βρετανική ιστορία , πέρα από ένα εξαιρετικό παράδειγμα παραμονής στην εξουσία, όταν κανείς πραγματικά δεν σε θέλει εκεί; Αυτή είναι η πικρή αλήθεια κι η απάντηση; Πολύ λίγα»...