Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν πέτυχε το αδύνατο, την ευρωπαϊκή ενότητα, σημειώνει το Politico, και αναλύει πώς επετεύχθη αυτό.
Η απρόκλητη εισβολή του Ρώσου προέδρου στην Ουκρανία έχει ενώσει την Ευρώπη και τη διατλαντική σφαίρα όσο τίποτα από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, καθώς ακόμη και οι πρώην σύμμαχοί του στην ήπειρο τον εγκατέλειψαν το Σαββατοκύριακο.
Από τη Σόφια μέχρι τη Στοκχόλμη, οι εσωτερικές διαφωνίες της Ευρώπης σχετικά με το πώς να αντιδράσει στην επιθετικότητα του Βλαντίμιρ Πούτιν φαίνεται πως έχουν κοπάσει τις τελευταίες ημέρες, καθώς οι ιστορικές διαστάσεις της εισβολής -η μεγαλύτερη πρόκληση για την αρχιτεκτονική ασφάλεια της Δύσης εδώ και δεκαετίες- έχουν γίνει κατανοητές.
Καθώς οι εικόνες των ρωσικών τανκ που παρελαύνουν στα ουκρανικά σύνορα αλλά και οι φωτογραφίες των στριμωγμένων οικογενειών σε σταθμούς του μετρό κάνουν τον γύρο του διαδικτύου, η ανησυχία στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες σχετικά με τον τοπικό αντίκτυπο σκληρότερων μέτρων, όπως η απαγόρευση των ρωσικών τραπεζών από το SWIFT, έδωσε τη θέση της σε μια κοινή αποφασιστικότητα, να γίνει ό,τι χρειάζεται για να σταματήσει ο Πούτιν.
Μπροστά στην ψυχρή πραγματικότητα τού τι σημαίνει η εισβολή όχι μόνο για την Ουκρανία, αλλά και για την αρχιτεκτονική ασφάλεια σε όλη την Ευρώπη, εξανεμίστηκαν οι τοπικές αντιρρήσεις, συμπεριλαμβανομένων ακόμη και της επιθυμίας της Ιταλίας να συνεχίσει να πουλάει πολυτελή αγαθά στους Ρώσους, αλλά και αυτή της Γερμανίας να διατηρήσει την εύκολη πρόσβαση στο ρωσικό αέριο.
Ακόμη και οι πιο πιστοί σύμμαχοι του Πούτιν τον εγκατέλειψαν, από τον Τσέχο πρόεδρο Μίλος Ζέμαν μέχρι τον Ούγγρο Βίκτορ Όρμπαν, αλλά και τη Γαλλίδα πολιτικό Μαρίν Λεπέν.
Μέχρι χθες, η Ευρώπη όχι μόνο είχε συμφωνήσει να επιβάλει σαρωτικές οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία και τον Βλ. Πούτιν, αλλά οι περισσότερες χώρες -συμπεριλαμβανομένων των ουδέτερων, όπως η Αυστρία και η Σουηδία- είχαν κλείσει τον εναέριο χώρο τους στα ρωσικά αεροπλάνα ή ετοιμάζονταν να το κάνουν. Η ΕΕ αποφάσισε ακόμη να απαγορεύσει τον ρωσικό ραδιοτηλεοπτικό σταθμό RT, τον κύριο αγωγό του Κρεμλίνου, να μεταδίδει προπαγανδιστικό υλικό στο εξωτερικό.
«Είναι πλέον απολύτως απαραίτητο να προχωρήσουμε με περαιτέρω μέτρα για την απομόνωση της Ρωσίας» δήλωσε στο σουηδικό ραδιόφωνο ο Σουηδός υπουργός ΕΕ, Χανς Νταλγκρέν.
Η στροφή της Γερμανίας που δεν περίμενε κανείς
Η πιο δραματική αλλαγή, ωστόσο, συνέβη στη Γερμανία, μια χώρα της οποίας οι ηγέτες επιδίωξαν άκαρπο «διάλογο» με τον Πούτιν για χρόνια, παρά τις δυνατές προειδοποιήσεις από τους συμμάχους, που επέμεναν πως δεν μπορούσε να τον εμπιστευθεί.
Μετά την απόφαση της Γερμανίας να αναστείλει επ' αόριστον τη λειτουργία του αμφιλεγόμενου αγωγού Nord Stream 2, το Βερολίνο λύγισε στις πιέσεις των συμμάχων και συμφώνησε να λάβει μια πιο σκληρή στάση έναντι της Ρωσίας σε γενικές γραμμές.
Το Σάββατο, η Γερμανία εγκατέλειψε την αντίστασή της στην αναστολή της Ρωσίας από το SWIFT και ανήγγειλε επίσης ότι παραιτείται από τη μακροχρόνια άρνησή της να στείλει όπλα στην Ουκρανία.
Χθες, ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς, που σηματοδοτεί την πιο δραματική πολιτική αλλαγή στη σύγχρονη γερμανική ιστορία, περιέγραψε μια ριζική ανατροπή της θέσης της χώρας για τις αμυντικές δαπάνες με την ανακοίνωση ενός ταμείου 100 δισεκατομμυρίων ευρώ για νέα όπλα, που είπε ότι θα επιτρέψει στο Βερολίνο να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις του για τις δαπάνες του ΝΑΤΟ μακροπρόθεσμα.
Επειτα από χρόνια που «σερνόταν» στις αμυντικές δαπάνες, το Βερολίνο δεσμεύθηκε να υπερβεί ακόμη και αυτό που ζητούσαν οι σύμμαχοί του όταν επρόκειτο να επενδύσουν στην Bundeswehr, τον γερμανικό στρατό.
Κατά τη διάρκεια μιας ειδικής συνόδου του γερμανικού κοινοβουλίου, ο Σολτς, ένας πολιτικός που δεν είναι γνωστός για τις υπερβολές, δεν άφησε καμία αμφιβολία για τη σοβαρότητα των γεγονότων που προκάλεσαν τη μετατόπιση, αποκαλώντας τη ρωσική εισβολή «σημείο καμπής στην Ιστορία της ηπείρου μας».
Μόλις πριν από δύο εβδομάδες, ορισμένοι Γερμανοί ηγέτες εξακολουθούσαν να υποβαθμίζουν την απειλή της ρωσικής κίνησης, απορρίπτοντας τις αδιάκοπες προειδοποιήσεις από την Ουάσιγκτον και άλλες πλευρές ως υστερία. Ανώτεροι Γερμανοί διπλωμάτες είχαν αποφύγει ακόμη και να συναντηθούν με τον Αντρί Μέλνικ, τον πρεσβευτή της Ουκρανίας στη Γερμανία, ο οποίος προσπαθούσε επί μήνες να πείσει το Βερολίνο να άρει την απαγόρευση εξαγωγής όπλων στη χώρα του.
Σε μια οδυνηρή στιγμή κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής συνόδου της Κυριακής, οι βουλευτές χειροκρότησαν τον Μέλνικ, ο οποίος καθόταν στο τμήμα VIP του κτιρίου του Ράιχσταγκ, και η υπουργός Εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ τον ευχαρίστησε προσωπικά που ήρθε. Η Μπέρμποκ, της οποίας το κόμμα των Πρασίνων έχει τις ρίζες του στον ειρηνισμό, δεν έκρυψε πως τα γεγονότα στην Ουκρανία τις τελευταίες ημέρες την ανάγκασαν να αντιμετωπίσει δυσάρεστα γεγονότα.
«Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στις σήραγγες του μετρό, αυτά μπορεί να ήταν τα παιδιά μας», είπε. «Αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή ήταν αδιανόητο για κάποιον της γενιάς μου».
Ο πόλεμος του Πούτιν στην Ουκρανία χρησιμεύει ως έλεγχος πραγματικότητας και σε άλλα μέτωπα
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις φιλοδοξίες της λεγόμενης «στρατηγικής αυτονομίας» για την ΕΕ -την ιδέα ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να αποσυνδεθεί από τις ΗΠΑ σε θέματα ασφάλειας. Αν μη τι άλλο, η κρίση της Ουκρανίας θα κάνει την Ευρώπη ακόμη πιο εξαρτημένη από την ομπρέλα ασφαλείας των ΗΠΑ, μια πραγματικότητα που θα αναγκάσει επίσης την Ουάσιγκτον να επανεκτιμήσει τη συνεχιζόμενη στρατηγική της αλλαγή για να επικεντρωθεί περισσότερο στις απειλές που βλέπει να προέρχονται από την Κίνα.
Παρόλο που τα γεγονότα στην Ουκρανία αναγκάζουν τη Δύση να αμφισβητήσει τις δικές της στρατηγικές και πολιτικές αρχές, αυτός που είναι πιο πιθανό να βιώσει την πιο σκληρή αφύπνιση είναι ο ίδιος ο Ρώσος πρόεδρος. Ο Πούτιν πίστευε ξεκάθαρα πως θα μπορούσε να μπει σφήνα στην Ευρώπη με την εισβολή, όπως έκανε με επιτυχία σε άλλα μέτωπα όλα αυτά τα χρόνια.
Αλλά αυτή τη φορά, αντί του διαίρει και βασίλευε, ο Ρώσος ηγέτης δημιούργησε άθελά του τη μεγαλύτερη πρόκληση για την ηγεμονία του που αντιμετώπισε ποτέ -μια ενωμένη Ευρώπη.