Οι ζωντανοί οργανισμοί έχουν την ικανότητα να αναπτύσσονται, να αναπαράγονται και να ανταποκρίνονται σε περιβαλλοντικά ερεθίσματα.
Η ποικιλομορφία τους κυμαίνεται από μικροοργανισμούς έως φυτά και ζώα, που προσαρμόζονται σε μια μεγάλη ποικιλία περιβάλλοντος.
Ο μεγαλύτερος ζωντανός οργανισμός στον ωκεανό έχει μήκος περίπου 34 μέτρα και υπάρχει εδώ και περίπου τρεις αιώνες. Αυτός ο κολοσσιαίος οργανισμός έχει γίνει μάρτυρας αιώνων ιστορίας και έχει καταφέρει να επιβιώσει από διάφορες απειλές.
Το μεγαλύτερο ζωντανό πλάσμα στον ωκεανό
Στα νερά ανοιχτά των Νήσων Σολομώντα κρύβεται η μεγαλύτερη αποικία κοραλλιών που έχει ανακαλυφθεί ποτέ. Αυτός ο κολοσσιαίος οργανισμός, που ανήκει στο είδος Pavona clavus, φτάνει σε συγκλονιστικές διαστάσεις: 34 μέτρα πλάτος, 32 μέτρα μήκος και 5,5 μέτρα ύψος. Για να το θέσουμε σε προοπτική, είναι 12 μέτρα μεγαλύτερο από τον προηγούμενο κάτοχο του ρεκόρ, που βρισκόταν στην Αμερικανική Σαμόα.
Σε αντίθεση με τους παραδοσιακούς κοραλλιογενείς υφάλους, οι οποίοι αποτελούνται από πολλαπλές αποικίες με διαφορετικούς γονότυπους, αυτό το μεγακοράλλι είναι ένας ενιαίος οργανισμός που αποτελείται από εκατομμύρια μικροσκοπικούς, λειτουργικούς πολύποδες.
Το εντυπωσιακό του μέγεθος και η μακροζωία του, που εκτιμάται σε περίπου 300 χρόνια, αποδεικνύουν την ικανότητά του να αντέχει στις απειλές που έχουν αποδεκατίσει άλλα κοράλλια σε όλο τον κόσμο.
Πώς ανακαλύφθηκε αυτή η αποικία κοραλλιών;
Η ανακάλυψη αυτού του «υποβρύχιου καθεδρικού ναού», όπως περιγράφει ο βιντεογράφος Manu San Félix σε δηλώσεις που αναφέρει το EcoNews, ήταν τυχαία. Η ομάδα αποστολής του National Geographic Pristine Seas, με επικεφαλής τον San Felix, έπεσε πάνω στο κοράλλι κατά την εξερεύνηση μιας περιοχής που είναι γνωστή ως νεκροταφείο ναυαγίων.
Στο πλαίσιο της παγκόσμιας κρίσης των κοραλλιογενών υφάλων, όπου η άνοδος της θερμοκρασίας των ωκεανών προκαλεί τη λεύκανση και το θάνατο αυτών των ζωτικών οικοσυστημάτων, το μεγαλοκοράλλι των Νήσων Σολομώντος αποτελεί φάρο ελπίδας.
Πώς να προστατεύσουμε τους κοραλλιογενείς υφάλους;
Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι των Νήσων Σολομώντα, όπως και πολλοί άλλοι σε όλο τον κόσμο, υποφέρουν από τις επιπτώσεις της αύξησης της θερμοκρασίας των υδάτων και της ρύπανσης. Ωστόσο, αυτό το μεγακοράλλι έχει καταφέρει να επιβιώσει και να ευδοκιμήσει, ενδεχομένως χάρη στη θέση του σε βαθύτερα, ψυχρότερα νερά, τα οποία το προστατεύουν από τη θερμική καταπόνηση.
Η μελέτη αυτού του οργανισμού θα μπορούσε να παράσχει πολύτιμες πληροφορίες για τον σχεδιασμό μηχανισμών προστασίας των υπό εξαφάνιση υφάλων. Εκτιμάται ότι το 44% όλων των ειδών σκληρών κοραλλιών μπορεί να εξαφανιστεί στο εγγύς μέλλον, γεγονός που υπογραμμίζει τον επείγοντα χαρακτήρα της εξεύρεσης λύσεων.
Η ανακάλυψη αυτή ώθησε τις τοπικές κοινότητες να υποβάλουν επίσημα αίτηση στην κυβέρνηση για την προστασία των υδάτων του Μαλαουλάλο. Χρησίμευσε επίσης για να αναδείξει τη σημασία των κοραλλιογενών υφάλων για την οικονομία και την οικολογία της χώρας, ζητώντας βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις αντί για καταστροφικές πρακτικές όπως η υλοτομία.
Σε διεθνές επίπεδο, το εύρημα αυτό μπορεί να καταδείξει τη σημασία των κοραλλιογενών υφάλων για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας, την προστασία των ακτών και τη στήριξη εκατομμυρίων ανθρώπων. Από την άλλη πλευρά, απαιτείται επείγουσα χρηματοδότηση για τη διατήρηση και την προσαρμογή στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.