Ο Sergiy, 50 ετών, λέκτορας πανεπιστημίου παραμένει στην Ουκρανία, και το Κίεβο,ενώ η ρωσική εισβολή συνεχίζεται.
Ο ίδιος περιγράφει στον Guardian τη ζωή του στο Κίεβο, μετά τη ρωσική εισβολή στη χώρα του. Το κείμενό του δημοσιεύθηκε στις 15 Μαρτίου.
«Προσπαθούμε να ζήσουμε τη ζωή μας εδώ στο Κίεβο όσο πιο φυσιολογικά μπορούμε υπό τις περιστάσεις. Γνωρίζουμε πόσο κοντά είμαστε στη γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου. Όταν υπάρχουν τόσοι πολλοί φόνοι γύρω μας, το μόνο μας ένστικτο είναι να επιβιώσουμε.
Περπατάω στην όμορφη πόλη μου, το Κίεβο κάθε μέρα και φωτογραφίζω μερικά από τα ωραιότερα μέρη.
Μένω στο κέντρο της πόλης. Πολλά πράγματα εδώ έχουν παραμείνει φυσιολογικά. Υπήρξαν κάποιοι βομβαρδισμοί, αλλά μέχρι στιγμής είμαστε εντάξει. Είμαστε ακόμα σε θέση να αγοράζουμε όλα τα απαραίτητα –κρέας, ψωμί και γάλα– και το τηλεφωνικό δίκτυο εδώ λειτουργεί άψογα.
Ένα πράγμα που έχει αλλάξει είναι ότι οι άνθρωποι στην πόλη έχουν γίνει πιο καλοί από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος. Στα μαγαζιά όλοι είναι τόσο ευγενικοί μεταξύ τους. Ήμουν στην ουρά του φαρμακείου και κάποιος χρειαζόταν ινσουλίνη. Όλοι άφησαν αυτό το άτομο να πάει στο μπροστινό μέρος της ουράς. Αν κάποιος κουβαλάει μπουκάλια νερό θα σας πει από πού κατάφερε να τα αγοράσει.
Κατά κάποιο τρόπο η πανδημία του Covid μας προετοίμασε για τον πόλεμο. Δουλεύω στο πανεπιστήμιο εδώ. Είμαι ανώτερος λέκτορας στο πανεπιστήμιο. Έκανα πολλή δουλειά με μαθητές στο διαδίκτυο. Τώρα που ο πόλεμος έχει ξεκινήσει, εξακολουθώ να δουλεύω διαδικτυακά.
Δεν έχω στρατιωτικό υπόβαθρο ή εκπαίδευση, αλλά δεν θέλω να φύγω από την πόλη μου. Μετά από 30 χρόνια ανεξαρτησίας δεν θέλω να χάσουμε τη δημοκρατία μας εξαιτίας της ρωσικής επιθετικότητας.
Οι γονείς και οι παππούδες μου ήταν επικριτικοί απέναντι στην κυβέρνηση κατά τη σοβιετική εποχή. Μπορώ να θυμηθώ εκείνη τη ζωή όταν μεγάλωνα – πήγαινα σε ένα πολυκατάστημα που είχε μόνο δύο πράγματα – ένα πολύ απλό είδος παπουτσιού και κουβέρτες. Το μόνο μας παράθυρο μέσα από το σιδερένιο παραπέτασμα ήταν δύο αγγλόφωνες εκδόσεις – το Moscow News και το Morning Star, που μπορούσαν να βρεθούν μόνο σε ορισμένα περίπτερα. Μπορώ να συνοψίσω σε μια λέξη τα συναισθήματά μου όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση – «ευφορία».
Δεν υπάρχει πολύς κόσμος στους δρόμους, αλλά κάποια κανονικότητα έχει επιστρέψει. Τα πάντα στην πόλη είναι ακόμα ζωντανά. Αν και πολλές γυναίκες με μικρά παιδιά έχουν φύγει, η πόλη εξακολουθεί να είναι ισορροπημένη μεταξύ των δύο φύλων!
Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, όλοι στο Κίεβο ήταν σοκαρισμένοι, παράλυτοι. Αλλά έχουμε προσαρμοστεί.
Το χειρότερο μέρος αυτού είναι ο φόβος μου για την ασφάλεια των γονιών μου. Ο μπαμπάς μου είναι 84 και εντελώς τυφλός και η μαμά μου είναι 81. Μαζί με τη γάτα τους τη Monkey έχουν εγκλωβιστεί στο διαμέρισμά τους στην πόλη Sumy, όπου σημειώθηκαν πολλοί βομβαρδισμοί. Είναι πολύ επικίνδυνο να πάω εκεί και αδύνατο για εκείνους να φύγουν. Ακούνε πολλές εκρήξεις αλλά μέχρι στιγμής είναι εντάξει.
Δεν έχω ξαναδεί τον σιδηροδρομικό μας σταθμό τόσο γεμάτο από κόσμο που έφευγε για το Λβιβ και άλλα μέρη της δυτικής Ουκρανίας. Αλλά πολλοί αρνούνται να φύγουν από το Κίεβο. Είμαστε αποφασισμένοι να μείνουμε.
Γνωρίζουμε ότι οι Ρώσοι μας περικυκλώνουν και υπάρχει η αίσθηση στην πόλη ότι κάτι θα συμβεί τις επόμενες μέρες.
Ο Πούτιν θέλει να μας πάει πίσω στον περασμένο αιώνα. Πρέπει να επιστρέψουμε στον 21ο αιώνα.
Έχω πολλούς φίλους διεθνώς και μας έχουν εκφράσει τόση αλληλεγγύη. Το πιο θετικό πράγμα που βγήκε από τον πόλεμο είναι η αυξημένη ενότητά μας. Είμαστε δυνατοί εδώ στο Κίεβο. Ο έξω κόσμος δεν μπορεί να δει όλη την αποφασιστικότητα των Ουκρανών.
Βλέπουν μόνο την κορυφή ενός πολύ μεγάλου παγόβουνου. Κάτω από αυτή την κορυφή, είμαστε ακόμα πιο δυνατοί».