«Ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος ξανά...». Το πρωτακούσαμε μετά την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, στις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Και πράγματι, δεν είναι.
Το ξαναείπαμε τώρα, με τον πόλεμο στην Ουκρανία, και τις απροκάλυπτες φρικιαστικές απειλές του Πούτιν για Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο -πυρηνικό τούτη τη φορά. Και τότε, μάλλον ο κόσμος μας δεν θα είναι αλλιώτικος. Δεν θα υπάρχει...
Μαξιμαλιστικές απειλές για να καμφθεί ο «αντίπαλος»; Το εύχεται κάθε σώφρων πολίτης αυτού του κόσμου. Αλλά βαθιά μέσα στην καρδιά, στη σκέψη όλων μας ένας διάολος τριβελίζει: «κι αν;»…
Οι εικόνες από το Κίεβο και το Χάρκοβο, όπου οι Ρώσοι χρησιμοποίησαν θερμοβαρικές βόμβες, σε κατοικημένες περιοχές μάλιστα, που έδειχναν «μανιτάρι» να ανεβαίνει στον ουρανό, ξύπνησαν εφιαλτικές μνήμες από ανάλογες εικόνες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, 77 χρόνια πριν… Τότε ο όλεθρος έπεσε εξ ουρανού για να τελειώσει (επίσημη δικαιολόγηση, τουλάχιστον…) έναν Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα «μανιτάρια» τούτες τις μέρες στην Ουκρανία ποιος μπορεί ν’ αποκλείσει ότι είναι προάγγελοι ενός νέου Παγκόσμιου;
Ο όλεθρος πλανάται πάνω από την Ευρώπη
Οι Ρώσοι «υπερηφανεύονται» (υποθέτω και άλλα κράτη που τις διαθέτουν) ότι οι θερμοβαρικές βόμβες είναι τόσο «ισχυρές και αποδοτικές», που βρίσκονται μία βαθμίδα πιο κάτω από τις πυρηνικές. Μόνο που, απ’ ό,τι αποδεικνύεται, ο Πούτιν δεν τις έχει για να τις κραδαίνει ως «αποτρεπτική απειλή». Τις ρίχνει κιόλας, μέσα σε πυκνοκατοικημένες πόλεις, στο πλαίσιο της «ειρηνευτικής επιχείρησής» του!
Και λίγο μετά τα «μανιτάρια», τόσο ο ίδιος όσο και ο Λαβρόφ προειδοποιούν και ξεκαθαρίζουν ότι δεν θα διστάσουν «να πατήσουν το κουμπί» για τα «άλλα», τα μεγαλύτερα «μανιτάρια»…
Η εισβολή στην Ουκρανία δεν του βγήκε, όπως περίμενε, ο νέος τσάρος-Στάλιν. Κι όσο ο χρόνος τραβάει, τα χτυπήματα θα είναι όλο και πιο βαριά, και το στραπατσαρισμένο «εγώ» του Πούτιν θα τον οδηγεί εκτός λογικής και επίγνωσης της ιστορικής του ευθύνης.
Στην κρίση της Κούβας, ο (απείρως πιο ανθρώπινος) Κρούτσεφ, την ύστατη ώρα, έκανε πίσω. Κι ολόκληρος ο κόσμος ξαλάφρωσε. Βρέθηκαν τα προσχήματα, δόθηκαν τα απαραίτητα περιθώρια για να ισχυρισθεί η κάθε πλευρά ότι υπήρξε «έντιμος συμβιβασμός».
Τώρα; Ο Πούτιν είναι προς διερεύνηση αν είναι στα συγκαλά του, αν η τρέλα μεγαλείου που τον διακατέχει (φαραωνικές συνεδριάσεις, με τους υποτελείς σε απόσταση από τον θρόνο του Τσάρου, δημόσιοι εξευτελισμοί στενών συνεργατών του που… καθυστερούν να πουν on camera ό,τι τους έχει υπαγορεύσει να πουν κ.λπ.) και το θιγμένο «εγώ» του θα του επιτρέψουν να βγει από το μαύρο σύννεφο και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Λέει επίσημα και δημόσια ότι θέλει να… ξαναγράψει την Ιστορία από το 1989 και μετά, να «αναθεωρήσει λάθη» που διεπράχθησαν έναν αιώνα πριν, να ξαναγίνουν «σοβιετικές» δημοκρατίες που μετά το 1990 επέλεξαν άλλους δρόμους και προοπτικές, διαλαλεί ότι θέλει «ζωτικό χώρο» και κράτη-αναχώματα γύρω του.
Η ουκρανική περιπέτεια μπορεί στο μυαλό του να μην είναι παρά απλώς η αρχή.
Απειλεί με πόλεμο ακόμη και τη Σουηδία και τη Φινλανδία, αν διανοηθούν να κάνουν επιλογές ως ανεξάρτητα δημοκρατικά κράτη!
Σε αυτό το παραλήρημα ψευδαισθήσεων και αυταρχικής τρέλας υπάρχει σταματημός -και πού;
Ακούγονται λογικές οι ενστάσεις και οι αναφορές σε τραγικά λάθη της Δύσης: περιφρονητική, ιταμή αντιμετώπιση της Ρωσίας και των ηγετών της μετά το 1989, ενίσχυση με δέλεαρ οικονομικά και στρατιωτικά χωρών που υπέφεραν από την ΕΣΣΔ, προκειμένου να συμπήξουν ένα αντιρωσικό μέτωπο, αλλά και στρατηγική απομόνωση του Πούτιν, στάση αδιαφορίας των ΗΠΑ για την Ευρώπη και τις φοβίες της από τα… δικά της λάθη, ολιγωρία της ΕΕ να σταθεί στο ύψος της Ιστορίας της -αλλά και των περιστάσεων-, επανάπαυση στην ψευδαίσθηση ότι τα χρόνια ανεμελιάς που απολάμβανε για περίπου μισό αιώνα δεν θα 'χουν τελειωμό…
Το θέμα είναι τώρα τι κάνουμε. Θα υπάρξει (ευχόμαστε και ελπίζουμε) χρόνος για αυτοκριτικές και αναγκαστικές διορθώσεις ημαρτημένων. Τώρα τι κάνουμε που ο κόσμος, και όχι μόνον η Δύση, έχει να κάνει με έναν διαταραγμένο, εγωπαθή, απόλυτα επικίνδυνο δικτάτορα, που τώρα πια προκαλεί αντιδράσεις ακόμη και στην απολύτως ελέγξιμη (;) ρωσική κοινωνία…
Και το κακό είναι ότι αυτό που ζούμε και μας απειλεί δεν είναι… σκηνές από ακόμη μια καλογυρισμένη υπερπαραγωγή του Χόλιγουντ (που ουκ ολίγες φορές προβλέπει και προηγείται στις οθόνες των εξελίξεων), απειλής πυρηνικού ολέθρου της ανθρωπότητας, που στο τέλος ως διά μαγείας ο εσχατολογικός κίνδυνος αποφεύγεται και έρχεται το happy end... Είναι η ασφυκτική παγκόσμια «κανονικότητα», και ούτε οι «σεναριογράφοι» γνωρίζουν το τέλος που ακολουθεί…