Το τελευταίο «επεισόδιο» στον ουκρανικό πόλεμο, ήταν ίσως και το πιο επικίνδυνο σ’ αυτή την (πολεμική, πολιτική, διπλωματική) σύρραξη που από ένα απρόβλεπτο (;) «τσάφ» μπορεί να προκαλέσει την πρεμιέρα του Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου…
Τελευταίο στην σειρά τόσων άλλων. Και έσχατο, όμως; Κανένας δεν μπορεί να στοιχηματίσει για κάτι τέτοιο ούτε από τους γνωστούς πρωταγωνιστές (και τις σκοτεινές υπηρεσίες που τους πλαισιώνουν και πολλές φορές δρουν ανεξέλεγκτα και «βρώμικα»…), ούτε στους απλούς ανθρώπους του πλανήτη που στις αρχές, ακόμη, του 21ου αιώνα μαθαίνουν να συμβιώνουν με το (αδιανόητο, πριν λίγα μόλις χρόνια) ενδεχόμενο ενός πυρηνικού ολέθρου, του πατήματος «των κουμπιών».
Ο πύραυλος που έπεσε στην Πολωνία, αρχικά εκτιμήθηκε ότι ήταν ρωσικός και επρόκειτο για «λάθος» ή τεχνικό σφάλμα. Ο Ζελένσκι, εξ αρχής ισχυρίσθηκε με ατεκμηρίωτη βεβαιότητα, ότι ήταν μελετημένο χτύπημα της Μόσχας, προκειμένου να γενικεύσει τον πόλεμο. Ποιο όφελος θα εξασφάλιζε από μια τέτοια κίνηση, ο Ουκρανός πρόεδρος δεν μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει…
Στις Βρυξέλλες, στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ (του οποίου η Πολωνία είναι μέλος), σήμανε κόκκινος συναγερμός. Άρχισαν να εξετάζονται εν σπουδή οι διαδικασίες για ενεργοποίηση του άρθρου 5 της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, προβλέπει ότι εάν ένας σύμμαχος του ΝΑΤΟ πέσει θύμα ένοπλης επίθεσης, κάθε άλλο μέλος της Συμμαχίας αλλά και συνολικά η Συμμαχία, θα θεωρήσει αυτή την πράξη βίας ως ένοπλη επίθεση εναντίον όλων των μελών και θα λάβει τις ενέργειες που κρίνει απαραίτητες για να βοηθήσει τον Σύμμαχο που υπέστη την επίθεση.
Ο κίνδυνος ενεργοποίησης των διαδικασιών «πολεμικής συνδρομής» των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Πολωνία, προέβαλε άμεσος και εφιαλτικός. Δεν χρειάζεται φαντασία για να προβλέψει κανείς την απάντηση της Μόσχας…
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάϊντεν, που βρισκόταν στην σύνοδο κορυφής των G-20, και σχεδόν ταυτόχρονα (λες και είχαν προσυνεννοηθεί….) ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν, αντέδρασαν άμεσα, δυναμικά και αποφασιστικά, με τρόπο που δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνείας της σημασίας της κίνησής και των προθέσεών τους: «Οι πύραυλοι που έπεσαν στην Πολωνία, ήταν της ουκρανικοί αντιαεροπορικοί, και δεν υπάρχει αμφιβολία από τα πρώτα στοιχεία ότι επρόκειτο περί λάθους ή τεχνικού σφάλματος…»
Λήξη συναγερμού. Μόνο ο Ζελένσκι διαφώνησε ανοικτά με Μπάϊντεν (και Μακρόν) επιμένοντας μέχρι και σήμερα ότι ήταν 100% ρωσικοί οι πύραυλοι!
Η γενίκευση του πολέμου και πιθανότατα μια πυρηνική κλιμάκωσή του (για την οποία ο Πούτιν δεν έπαψε ποτέ να μιλάει…), δόξα τω Θεώ για την Ευρώπη κατ’ αρχήν, αλλά και ανθρωπότητα γενικότερα αποσοβήθηκε. Γεννώνται, όμως, εύλογες απορίες και ερωτηματικά…
Σε διάστημα μόλις ελάχιστων ωρών από το συμβάν, πώς κατόρθωσαν οι υπηρεσίες των ΗΠΑ να διαπιστώσουν πέραν πάσης αμφιβολίας (όπως έδειξε η απολυτότητα του Μπάϊντεν) ότι δεν ήταν ρωσικοί αλλά ουκρανικοί οι πύραυλοι; Γιατί οι δυτικές υπηρεσίες, ΝΑΤΟ κ.λ.π., δεν δείχνουν τα συντρίμμια των πυραύλων , ο έλεγχος των οποίων οδήγησε σε «ασφαλής» συμπεράσματα;
Μπορεί κανείς να αποκλείσει με απόλυτη βεβαιότητα (και στοιχεία…) ότι δεν επρόκειτο για καλοστημένη προβοκάτσια, που απέβλεπε ακριβώς… στο «τσάφ» και την γενικευμένη ανάφλεξη; Από ποια πλευρά; Αφήστε την φαντασία της να… ζωγραφίσει! Από τον ίδιο τον Ζελένσκι, που ζητά μήνες τώρα ενεργότερη ανάμιξη των συμμάχων του ΝΑΤΟ, και μια τέτοια γενικευμένη και στοχευμένη κίνηηση θα τον βόλευε μια χαρά, από πολιτικούς και στρατιωτικούς επικριτές του Πούτιν που θα ήθελαν να τον καταδείξουν ως… περισσότερο «τρελό και επικίνδυνο» από όσο δείχνει, από αντιπάλους ( με πρόσβαση στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ) του Μπάϊντεν που τον κατηγορούν την μια ότι δεν κάνει ότι συμφέρει τις ΗΠΑ για να τελειώσει αυτός ο πόλεμος, και την άλλη ότι είναι πιο ανεκτικός από ότι χρειάζεται…
Θα αποκαλυφθεί, σίγουρα, κάποια στιγμή το σκοτεινό παρασκήνιο ή οι πραγματικές και όχι κατασκευασμένες αλήθειες αυτής της παρά λίγο ολέθριας υπόθεσης, που αποφεύχθηκε χάρη στην άμεση αντίδραση του Μπάϊντεν- αυτών που τον συμβουλεύουν, τέλος πάντων… Γεγονός που απο9δεικνύει ότι, ευτυχώς, οι «δικλείδες ασφαλείας» εξακολουθούν να λειτουργούν στις ΗΠΑ, και ελέγχονται από σώφρονες.
Η ανθρωπότητα, όμως, μπορεί να ζει με την αγωνία ενός πιθανού «λάθους» ή μιας προβοκάτσιας στο άμεσο μέλλον, με την παγκοσμιοποίηση (συμφερόντων και ανεξέλεγκτων μηχανισμών) και την τεχνολογία να αποδεικνύεται ότι αρκεί μια «στραβή» για να μας τινάξει όλους στον αέρα;