Απομένει να δούμε στην πράξη τι από όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που εξήγγειλε ο Ντόναλντ Τραμπ λίγα μόλις λεπτά μετά την ορκωμοσία του, με πομπώδες ύφος, θα υλοποιηθεί και στην πράξη.
Αλλά και μόνο που έφυγαν από το έρκος των οδόντων του, έναν παγκόσμιας εμβέλειας σεισμό τον προκάλεσαν…
Ο Τραμπ δεν είναι κανένας κουτός - κανένας μεγιστάνας δεν είναι… Μετά το… «σοκ και δέος» που εξαπέλυσε και για να γραδάρει αντιδράσεις αλλά και τη διάθεση αντίστασης από τους αποδέκτες των μύδρων του, θα περιμένει να κατακάτσει ο διεθνής κουρνιαχτός, και μέχρι τότε θα ασχολείται με το εσωτερικό του, στο οποίο η απήχησή του είναι απολύτως δεδομένη.
Τα μηνύματα, όμως, και το «όραμά» του για τον σύγχρονο κόσμο, που έσπευσε να εκπέμψει, ακούγονται αν όχι εφιαλτικά, σίγουρα ενδεικτικά των ραγδαίων εξελίξεων που διαφαίνονται, και που πολλοί τόσο στις ΗΠΑ όσο και την Ευρώπη ισχυρίζονται ότι θα θυμίζουν τον «νέο κόσμο» που μας προέκυψε μετά την 11η Ιουλίου.
Τελειώνει η εποχή της παγκοσμιοποίησης (αμερικανική επινόηση, που προώθησε στον καιρό της τα εμπορικά και οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ) και επανερχόμαστε στον προστατευτισμό και τις παράπλευρες συνέπειές του (πόλεμοι οικονομικοί και… γενικώς). Δασμοί στις εισαγωγές προϊόντων που κατασκευάζονται στην ανατολική Ασία, με… αμερικανικές και ευρωπαϊκές επενδύσεις λόγω φτηνών εργατικών, εκτός κλιματικών περιορισμών λόγω κόστους στην παραγωγή αλλά και… τεράστιων αποθεμάτων υδρογονανθράκων που θα καταστήσουν ανταγωνιστικότερα τα αμερικανικά προϊόντα!
Επιστροφή σε ένα οικονομικό εθνικισμό που θυμίζει περίοδο Μεσοπολέμου, τότε που αναπτύχθηκαν και οι «μαχητικές θεωρίες» περί ζωτικού χώρου (διεκδικεί Παναμά, Γροιλανδία, Μεξικό!), που αιματοκύλισαν ολόκληρο τον κόσμο και όχι μόνο την Ευρώπη. Η ΕΕ στηρίχθηκε και αναπτύχθηκε στην υπό το βάρος της φρίκης υποχώρηση των εθνικισμών και των ακραίων αντιλήψεων, αλλά δυστυχώς περιορίσθηκε στα εμπορικο-οικονομικά θέματα, και δεν πέτυχε την πολιτική της ολοκλήρωση, η οποία με δυσκολίες και οπισθέλκουσες, σίγουρα, θα περιόριζε στο ελάχιστο εθνικιστικές μνήμες και χούγια…
Είναι απολύτως βέβαιο, και φαίνεται και από τις πρώτες του κινήσεις, ότι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, λάτρης των απολυταρχικών μεθόδων διακυβέρνησης, θα επιδιώξει να ενθαρρύνει την ανάπτυξη και επικράτηση ακραίων συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη, που θα του επιτρέψουν να συνδιαλέγεται μαζί της όχι ως ενιαίο σύνολο με θεσμική εκπροσώπηση, αλλά με διμερείς επαφές με τους διάφορους ηγέτες της, σε μια λογική «διαίρει και βασίλευε».
Δεν είναι ένας… ανοιχτός και αισιόδοξος ορίζοντας αυτός που αχνοφαίνεται ήδη. Και γίνεται ακόμη πιο βαρύς με έναν Τραμπ στο πηδάλιο της υπερδύναμης, ο οποίος δεν φαίνεται προσώρας να έχει να αντιμετωπίσει εσωτερική αντίδραση. Ελέγχει και τα δύο σώματα του Κογκρέσου, το Ανώτατο Δικαστήριο, που σημαίνει ότι πολύ δύσκολα αν όχι αδύνατο να λειτουργήσουν τα περιβόητα «θεσμικά αντίβαρα», που τόσο κρίσιμα και αποτελεσματικά αποδείχθηκαν στο παρελθόν της αμερικανικής ιστορίας…
Μπορεί να ρίξει νερό στο κρασί του; Μπορεί - αλλά στο βάθος θα παραμείνει αλκοολικός!