Απολιθωμένα στοιχεία ενός εξαφανισμένου πλέον είδους πρωτευόντων υποδηλώνουν ότι προϊστορικοί πίθηκοι διέσχισαν τον Ατλαντικό με φυσικές σχεδίες.
Ενώ οι σύγχρονοι πίθηκοι είναι αρκετά έξυπνοι, τα απολιθώματα που βρέθηκαν κοντά στα σύνορα του Περού και της Βραζιλίας αποκάλυψαν πόσο έξυπνα ήταν τα προγονικά τους είδη, σημειώνει σε δημοσίευμά του ο επιστημονικός ενημερωτικός ιστότοπος allthatsinteresting.
Διέσχισαν τον Ατλαντικό πάνω σε πλωτά νησιά- σχεδίες
Μια νέα μελέτη διαπίστωσε ότι ένα «πλήρωμα» από εξαφανισμένους σήμερα πιθήκους διέσχισε τον Ατλαντικό σε μια φυσική σχεδία, από την Αφρική στη Νότια Αμερική, πριν από 35 εκατομμύρια χρόνια. Σύμφωνα με το περιοδικό Smithsonian, οι πρόγονοι των σημερινών πιθήκων καπουτσίνων και μαλλιαρών πιθήκων έφτασαν για πρώτη φορά στο δυτικό ημισφαίριο επιπλέοντας πάνω σε στρώματα βλάστησης και χώματος. Η μελέτη του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Science, υποστηρίζει ότι ένα εντελώς διαφορετικό, εξαφανισμένο πλέον είδος, έκανε το ίδιο. Σύμφωνα με το CNN, οι ειδικοί πιστεύουν τώρα ότι ένα το προϊστορικό είδος πιθηκοειδών που ονομάστηκε Ucayalipithecus perdita, έκανε το ταξίδι των κατά τη διάρκεια μιας τροπικής καταιγίδας. Το πιο συναρπαστικό είναι ότι το μικροσκοπικό τους ανάστημα μπορεί να ήταν αυτό που τους επέτρεψε να επιβιώσουν σε ένα τόσο επικίνδυνο ταξίδι.
«Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, αν και τα πολύ μικρά ζώα στο μέγεθος του Ucayalipithecus θα είχαν πλεονέκτημα έναντι των μεγαλύτερων θηλαστικών σε μια τέτοια κατάσταση, επειδή θα χρειάζονταν λιγότερη τροφή και νερό που θα τους παρείχε η σχεδία», δήλωσε ο συγγραφέας της μελέτης Erik Seiffert.
Ο Seiffert αποκάλυψε ένα σύνολο τεσσάρων απολιθωμένων δοντιών από αυτή τη δεύτερη ομάδα πρωτευόντων στις όχθες του ποταμού Río Yurúa στο Περού. Το εν λόγω είδος θεωρούνταν ότι ζούσε μόνο στην Αφρική μέχρι που ο παλαιοντολόγος έφερε στο φως τα στοιχεία από βράχο ηλικίας 32 εκατομμυρίων ετών.
Η Ellen Miller του Πανεπιστημίου Wake Forest εξήγησε ότι «τα δόντια των πιθηκοειδών είναι ξεχωριστά», πράγμα που σημαίνει ότι είναι εξαιρετικά απίθανο να έχει αναπτυχθεί μια άλλη μορφή πιθήκου ή ζώου που θα μπορούσε να έχει αναπτύξει τα ίδια δόντια που βρέθηκαν απολιθωμένα στο Περού. Ίσως το πιο εκπληκτικό ήταν η μορφή του ταξιδιού του Ucayalipithecus.
Οι «σχεδίες» ήταν κομμάτια γης που αποσπάστηκαν από την ακτογραμμή σε δύσκολες καιρικές συνθήκες. Τα πολυμήχανα μικρά πρωτεύοντα επιβιβάστηκαν στη συνέχεια σε αυτά τα μικρά, πλωτά νησιά και κατευθύνθηκαν προς τον «Νέο Κόσμο» πριν από εκατομμύρια χρόνια.
Οι πρωτόγονοι πίθηκοι που μετανάστευσαν
Οι ερευνητές συμφωνούν γενικά ότι υπάρχουν μόνο δύο άλλα είδη «μεταναστευτικών» θηλαστικών που επέζησαν από τη διάσχιση του Ατλαντικού, αν και η μέθοδος του ταξιδιού τους εξακολουθεί να συζητείται έντονα. Οι πίθηκοι του Νέου Κόσμου ήταν τα πρώτα. Το άλλο ήταν ένα είδος τρωκτικού, που ονομάστηκε caviomorphs, τα οποία είναι πρόγονοι ζώων όπως το Καπιμπάρα. Όσον αφορά αυτά τα εξαφανισμένα πλέον πρωτεύοντα θηλαστικά, έκαναν το ταξίδι τους κατά τη διάρκεια του Ύστερου Ηώκαινου (γεωλογική εποχή η οποία διήρκησε από 56 έως 33,9 εκατομμύρια χρόνια πριν), όταν η απόσταση μεταξύ της αφρικανικής και της νοτιοαμερικανικής ηπείρου ήταν μεταξύ 1500 και 2100 χλμ.
Αν και είναι δύσκολο για κάποιους να το καταλάβουν, ζώα όπως οι λεμούριοι βρέθηκαν σε παρόμοιες φυσικές σχεδίες από την ηπειρωτική Αφρική στη Μαδαγασκάρη, επισημαίνεται. Φυσικά, αυτό είναι μόνο περίπου 420 χλμ αλλά η θεωρία ότι τα ζώα χρησιμοποίησαν κομμάτια βλάστησης για να μετακινηθούν σε νησιά ή ηπείρους είναι γεγονός. Ο Seiffert εξήγησε ότι κατά το Ύστερο Ηώκαινο διάστημα σημειώθηκε μια παγκόσμια περίοδος παγετώνων κατά την οποία πολλά είδη πρωτευόντων σε όλη την Ευρώπη, την Ασία και τη Βόρεια Αμερική εξαφανίστηκαν. Αν και δεν υπάρχουν στοιχεία για μια εναλλακτική διαδρομή για τη διάσχιση του ωκεανού, ο ίδιος ο Seiffert είχε τις αμφιβολίες του.
«Οφείλω να ομολογήσω ότι ήμουν πολύ πιο επιφυλακτικός για το ''ράφτινγκ'' μέχρι που είδα ένα βίντεο με στρώματα βλάστησης να επιπλέουν στη διώρυγα του Παναμά, με δέντρα όρθια και ίσως ακόμη και καρποφόρα», είπε.
Παρ' όλα αυτά, το ταξίδι αυτό δεν ήταν ευχάριστο για τα ζώα. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν έντονες καταιγίδες, με τους πιθήκους να προσκολλώνται στα δέντρα και να αποφεύγουν το χάος των ακραίων καιρικών συνθηκών.
Τελικά, τα απολιθώματα αυτά προσθέτουν ένα ανεκτίμητο κομμάτι του αρχαίου οικολογικού παζλ της Νότιας Αμερικής.
«Η ανακάλυψη του Ucayalipithecus αποκαλύπτει ότι, τον τελευταίο αιώνα περίπου, μας έλειπε ένα ολόκληρο κεφάλαιο από το χρονικό της εξέλιξης των πρωτευόντων στη Νότια Αμερική», δήλωσε ο Seiffert.
«Οι επιπτώσεις αυτής της έρευνας θα πρέπει να αλλάξουν τα δεδομένα στη βιογεωγραφία των πρωτευόντων», δήλωσε η Miller. «Νομίζω ότι οι ερευνητές θα ενδιαφερθούν περισσότερο για τη μοντελοποίηση αυτών των γεγονότων, λέγοντας "Εντάξει, ξέρουμε ότι αυτό συμβαίνει, οπότε υπό ποιες συνθήκες θα μπορούσαμε να περιμένουμε να συμβεί;"».