Για πρώτη φορά μια τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων αφήνει τον μισό πλανήτη εκστασιασμένο από αυτό που είδε και τον άλλο μισό να βράζει.
Ειδικά στην Ελλάδα, πρώτοι βγάλαμε το μαχαίρι από το ζωνάρι. Προσωπικά, άνοιξα τον δέκτη μου για να παρακολουθήσω μια γιορτή. Και επειδή ήμασταν στο Παρίσι, ήμουν σίγουρη ότι θα δω κάτι πρωτότυπο και ανατρεπτικό. Προφανώς, αν βάλεις ως φόντο τον Πύργο του Άιφελ, τον Σηκουάνα, την Conciergerie και τη Νοτρ Νταμ κάτι καλό θα βγει, ακόμη κι αν βρέχει καρεκλοπόδαρα.
Ξεπερνάω τις σκηνές με τη Lady Gaga ως καμπαρετζού και την εμμονή με τη Luis Vuitton (Μπριζίτ;). Στην τελετή του Παρισιού παρακολούθησα ένα θέαμα εκπληκτικό: ξαναείδα, κυρίως, με συγκίνηση, το ζωντανό αρχιτεκτονικό μουσείο που παραμένει το Παρίσι. Ο παρκουρίστας που μας οδήγησε στο Λούβρο με τη «χαμένη» Μόνα Λίζα, ο Ζιντάν «Ζαζί στο μετρό» [μια ματιά στον Louis Malle]. Η βιβλιοθήκη με το εξαίρετο δάσος των βιβλίων, οι εμβληματικές γέφυρες του Σηκουάνα. Η χορογραφία με τους αιωρούμενους τεχνίτες της Νοτρ Νταμ («ξαναχτίζουμε»). Η υπέροχα ματωμένη Βαστίλη με τα χορευτικά και τα οδοφράγματα της γαλλικής επανάστασης. Η ξανθιά Αφρικανή σούπερ σταρ Aya Nakamura που έδεσε ανατρεπτικά με την ορχήστρα της garde nationale. H αναφορά στο Jil et Jim του Τρυφώ, ο Κουασιμόδος, η γκιλοτίνα.
Ώσπου έφτασε ο Φιλίπ Κατρίν ως Διόνυσος-γαλάζιο στρουμφ και ένα παγκόσμιο αντι-woke παραλήρημα ξέσπασε την Παρασκευή. Είχε λίγο gay parade παραπάνω, ναι. Είχε μια εμμονή στην προβολή της woke κουλτούρας και της LGBTQ+ Queer κοινότητας, αλλά εντάξει. O Τομά Ζολί, ο τελετάρχης του Παρισιού δοκίμασε κάτι νέο, που δεν είχαν οι Ολυμπιακοί της Αθήνας: Άφησε το Παρίσι να αφηγηθεί μια ιστορία, παλιά και επίκαιρη. Μπορεί το αποτέλεσμα να είχε λίγο παραπάνω συμπερίληψη από αυτή που αντέχει ο μέσος άνθρωπος, αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να στήσουμε στο απόσπασμα τον εμπνευστή και την πόλη του. Και πάλι, όμως, αυτοί είναι οι Γάλλοι. Από τους ιμπρεσιονιστές μέχρι τον σουρεαλισμό πάντα ήθελαν να βγάζουν γλώσσα με την τέχνη τους.
Φτάσαμε λοιπόν να μαλώνουμε αν πηγή καλλιτεχνικής έμπνευσης ήταν ο διάσημος πίνακας του Ντα Βίντσι που απεικονίζει τον Μυστικό Δείπνο ή «Το Συμπόσιο των Θεών», του Jan Harmensz van Biljert, που απεικονίζει διονυσιακό συμπόσιο. Λες και το πρόβλημα είναι ένα τραπέζι με queer άτομα και μπορεί να ξεσηκώσει αντιδράσεις επειδή θυμίζει θρησκευτική αναπαράσταση. Τον σάλο τον ξεκίνησε φυσικά η ανιψιά της Λεπέν και ακολούθησαν ακροδεξιές πλευρές από ΗΠΑ και Ευρώπη: το Fox News, ο Σαλβίνι, ο πρέσβης της Ουγγαρίας στο Βατικανό, ο γερουσιαστής Γκριν. Ακόμη και η επίσημη Καθολική Εκκλησία της Γαλλίας, καθολικές και εβραϊκές οργανώσεις διαμαρτυρήθηκαν.
Οι Γάλλοι ήταν ωστόσο ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό τους. Αν το αποτέλεσμα μας αρέσει ή όχι, είναι δικό μας πρόβλημα. Ναι, σίγουρα ήταν ένα σόου ασεβές σε αρκετά σημεία του. Αλλά αυτή δεν είναι η κυρίαρχη τάση των καιρών μας; Η περφόρμανς του Τομά Ζολί αποτύπωνε ακριβώς αυτά τα σύγχρονα αιτήματα και δήλωνε αλλαγή εποχής. Σαν να έλεγε: κόσμε, φωνάξτε όσο θέλετε, αλλά το μέλλον είναι ήδη εδώ, πολύχρωμο, συμπεριληπτικό και αναιδές -νέο, τέλος πάντων.
Και εν τέλει το Παρίσι, παρά τις υπερβολές του, μας έδειξε για μια ακόμη φορά τους λόγους που όλος ο πλανήτης θέλει να ζήσει στην καρδιά αυτής της «παρηκμασμένης» Δύσης. Σε αυτές τις «παρηκμασμένες» δημοκρατίες της Δύσης προχωρά το μέλλον και όχι στις υπόλοιπες που διαμαρτύρονται για τις εξάρσεις μας.