Δεκατρία νομοθετικά διατάγματα στις πρώτες εκατό μέρες του στην εξουσία είχε ετοιμάσει ο Φράνκλιν Ρούζβελτ το 1933, όταν έβαλε τα θεμέλια του κράτους πρόνοιας στις ΗΠΑ με τις μεταρρυθμίσεις του New Deal.
Κι έκτοτε, με βάση εκείνο το επίτευγμα, συγκρίνεται ο απολογισμός των μηνών για όλους τους διαδόχους του στο ύπατο αξίωμα της χώρας, μη εξαιρουμένου του Τζο Μπάιντεν.
Ο τελευταίος, πάντως, δεν φοβάται τις συγκρίσεις. Με το τεράστιο πακέτο στήριξης της αμερικανικής οικονομίας μεσούσης της πανδημίας που ετοίμασε, τα πρότζεκτ για την βελτίωση των υποδομών που παρουσίασε, τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που εξήγγειλε, έχει ωθήσει αμερικανικά ΜΜΕ να τον συγκρίνουν όχι μόνον με τον Ρούζβελτ, αλλά κι έναν άλλο Δημοκρατικό μεταρρυθμιστή, τον Λίντον Τζόνσον, επί των ημερών του οποίου πέρασαν τη δεκαετία του 1960 ο νόμος περί πολιτικών δικαιωμάτων και ο νόμος για τα δικαιώματα ψήφου.
Και δεν είναι μόνον αυτά. Ο Μπάιντεν εξήγγειλε την «επιστροφή των ΗΠΑ» στη διεθνή σκηνή – και παρά τις επικρίσεις των αντιπάλων του, εντός κι εκτός της χώρας – πολλοί αναλυτές διαπιστώνουν ότι η Ουάσιγκτον τουλάχιστον προσπαθεί σε αρκετό βαθμό να βελτιώσει τις σχέσεις με τους συμμάχους της, να αποκαταστήσει τις σχέσεις συνεργασίας, να βάλει φρένο σε αυταρχικά καθεστώτα, να υπερασπιστεί πανανθρώπινες αξίες, να προστατέψει δημόσια αγαθά, όπως το περιβάλλον, να αναλάβει ξανά ηγετικό ρόλο.
Μια σύγκριση των μέχρι τώρα επιτευγμάτων του Μπάιντεν με τα «κατορθώματα» του Ντόναλντ Τραμπ στο σύνολο της θητείας του αρκεί για να πείσει. Ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου επιχειρεί να ξαναγκαλιάσει τους παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ (π.χ. με την επιστροφή στην G7, που ο προκάτοχός του χλεύαζε, την αναίρεση της απόφασης Τραμπ για αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη Γερμανία, την επιστροφή στη Συμφωνία των Παρισίων για το Κλίμα αλλά και στον ΠΟΥ). Ο Μπάιντεν άναψε το πράσινο φως για την παράταση της συνθήκης New START για τα πυρηνικά με Ρωσία και προσπαθεί να επανακάμψει στη συμφωνία για πυρηνικά του Ιράν. Παράλληλα, παίρνει θέση για την προάσπιση των δημοκρατικών αξιών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – π.χ. αναστέλλοντας εμπορικές συμφωνίες με τη Μιανμάρ λόγω της αιματηρής καταστολής των διαδηλώσεων από τη χούντα, επιβάλλοντας νέες κυρώσεις στο περιβάλλον του Πούτιν στη Ρωσία, αποφασίζοντας τον τερματισμό της αμερικανικής υποστήριξης στον υπό τους Σαουδάραβες πόλεμο στην Υεμένη, ενώ δεσμεύτηκε να δώσει 4 δισ. δολάρια στο πρόγραμμα COVAX, που συμβάλλει στην πρόσβαση φτωχότερων κρατών σε εμβόλια για την Covid-19 - .
Όπως και να ‘χει πρόκειται για έναν εντυπωσιακό κατάλογο επιτευγμάτων, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Μπάιντεν ανέλαβε τα ηνία των ΗΠΑ, σε μια περίοδο που προσπαθούσαν να συνέλθουν από την εισβολή στο Καπιτώλιο, αλλά και αν ληφθεί υπόψη η λίστα όλων όσα είχε να κάνει στο εσωτερικό μέτωπο από το πακέτο για την τόνωση της οικονομίας μέχρι την επιτάχυνση της εμβολιαστικής εκστρατείας, την αντιμετώπιση του πολωτικού κλίματος που είχε δημιουργήσει ο Τραμπ κτλ.
Οι ΗΠΑ έχουν αναπτύξει, σημειώνουν πολιτικοί παρατηρητές, έναν αξιοσημείωτο μηχανισμό διόρθωσης της πορείας τους και μετακίνησης του πολιτικού εκκρεμούς προς το κέντρο. Μετά από κάθε Νίξον, ακολουθεί ένας Φορντ ή ένας Τζίμι Κάρτερ, μετά από κάθε Τζορτζ Μπους νεότερο ακολουθεί ένας Μπαράκ Ομπάμα και εν προκειμένω μετά τον Τραμπ ήλθε ο Μπάιντεν. Όσο κι αν καθυστερεί η διόρθωση της πορείας μερικές φορές, οι ΗΠΑ πετυχαίνουν αργά ή γρήγορα συχνά τον στόχο τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν ακόμη μακρύ δρόμο μπροστά τους μέχρι να αποκαταστήσουν τη φήμη τους μετά τα πλήγματα που της κατάφερε ο Τραμπ. Αλλά το γεγονός ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν το προσπαθεί, όπως και να ‘χει ζωντανεύει τις ελπίδες για το comeback της Ουάσιγκτον στη διεθνή σκηνή. Αν θα καταφέρει, τελικά, να περάσει ο Μπάιντεν στην Ιστορία παίρνοντας μια θέση δίπλα στον Ρούζβελτ, μένει να το δούμε στην πράξη…