Καλό είναι να ανησυχούμε και να κρούομε τον κώδωνα του κινδύνου για να τον... ξορκίσουμε, μπας και κεραυνοβολήσει κι εμάς. Αλλά φτάνει;
Ναι, είναι τουλάχιστον δυσάρεστο και οιωνός… πανδημικής εξάπλωσης το ότι στην Ιταλία θριάμβευσε η Ακροδεξιά με φασιστικές καταβολές. Πού; Στη χώρα τού επί δεκαετίες ευρωσοσιαλισμού και της σώφρονος Αριστεράς!
Αλλά, πραγματικά, δεν βλέπαμε τα πρόδρομα σημάδια μιας δυσοίωνης, δυστοπικής αλλαγής της κοινωνίας της Ευρώπης λόγω διαψευσμένων ελπίδων και εσφαλμένων πολιτικών (και συμπεριφορών) των εθνικών αλλά και «ενωσιακών» ηγεσιών της;
Επιτέλους, η ακροδεξιά Μελόνι βγήκε με την ψήφο του ιταλικού λαού. Δεν έκανε πραξικόπημα, δεν κατέλυσε τη δημοκρατία και τις αρχές της. Και δεν ήταν άγνωστη: είχε μετάσχει σε κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι (γι’ αυτόν τι έχουμε να πούμε άραγε;), όπως και ο Σαλβίνι. Και μην ξεχνάμε ότι το 2017 είχαν πάρει τις εκλογές, και μάλιστα με μεγαλύτερα ποσοστά απ' ό,τι η Μελόνι, οι… μπουφόνικοι τσαρλατάνοι των «Πέντε Αστέρων», του Μπέπε Γκρίλο!
Και σάματι δεν είναι ακροδεξιοί οι νικητές των πρόσφατων εκλογών στη Σουηδία; Στην Αυστρία το ακροδεξιό «Κόμμα Ελευθερίας», που ίδρυσε... αξιωματικός των SS (!), δεν συγκυβερνούσε έως το 2019; Ο Όρμπαν, που προκαλεί και κοροϊδεύει (όταν δεν υπονομεύει) την ΕΕ κοντά 10 χρόνια, τι είναι; Ποιος έβαλε τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή, αλλά και τον… Καμμένο στη Βουλή για να βρει «ιδανικό συγκυβερνήτη» ο λαϊκισμός του Τσίπρα;
Τα παρατηρούσαμε όλα αυτά τα αδιανόητα να συμβαίνουν στην Ευρώπη, τα… ελεεινολογούσαμε, τα στιγματίζαμε, τα ξορκίζαμε και γυρνάγαμε πλευρό! Κι αν κάποιες φορές, κάποιοι λίγοι, ανησυχούσαν σοβαρά και προέτρεπαν τις ευρωπαϊκές ηγεσίες να ασχοληθούν, να προβληματισθούν σοβαρά, υπεύθυνα, συντεταγμένα με το φαινόμενο της διαρκούς και επικίνδυνης ατονίας των αντιστάσεων και των ελπίδων του ευρωπαϊκού πολιτικού οικοδομήματος, ή τους κατατάσσαμε στους «εμμονικούς καταστροφολόγους» ή στους… κρυπτοευρωσκεπτικιστές! Και ξαφνικά με τη Μελόνι σα να… ξυπνήσαμε, λησμονώντας τη δημοκρατική αγωνία μας με τα όλο και αυξανόμενα ποσοστά της Λεπέν στη Γαλλία…
Η ανασφάλεια που προκαλεί στους λαούς το ενεργειακό, μαζί με την οικονομική κρίση που προκάλεσε, σε συνδυασμό με την πρόδηλη ανικανότητα της Ενωμένης Ευρώπης να αναγνωρίσει έμπρακτα τα λάθη της (που προκλήθηκαν από την… ηγέτιδα Γερμανία, κατά κύριο λόγο) και να υπερβεί θεσμοθετημένους κανόνες άκαμπτης και εν πολλοίς αδιέξοδης «δημοσιονομικής πειθαρχίας» για να κάνει τη ζωή των ευρωπαϊκών λαών πιο ανθρώπινη, ήταν κάτι περισσότερο από αναμενόμενο ότι θα ερέθιζε και θα θύμωνε την κοινωνία.
Και δεν είναι μόνον η εκνευριστική (και αργόσυρτη σε βαθμό κακουργήματος!) αυτοανατροφοδοτούμενη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, που έχει στρέψει τους λαούς εναντίον της ιδέας και της χρησιμότητας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτή… σιγοντάρεται ιδανικά από την απαξίωση των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων, στην οποία επιδίδονται, λόγω κοντόφθαλμων μικροκομματικών και ψηφοθηρικών οφελών, κόμματα των δύο άκρων, που αδιαφορούν για το αύριο, προς χάριν ενός αβέβαιου σήμερα, στο οποίο ελπίζουν να εφαρμόσουν τις ιδεοληψίες τους. Πάσα ομοιότητα με ελληνικά κόμματα αυτής της κατηγορίας, απολύτως θεμιτή…
Για να… ενισχύσουμε το εκρηκτικό μείγμα: Το πρόσθετο «υλικό» που προστέθηκε στο ήδη υπάρχουν που περιγράψαμε είναι, φυσικά, το μεταναστευτικό. Που, για να λέμε τα πράγματα όπως είναι και όχι «ζαχαρωμένα» και ουτοπιστικά, όπως κάνουν ιδεοληπτικά, άκριτα και δίχως στέρεα πειστικά επιχειρήματα κόμματα και κινήματα της αριστεράς αλλά και υποστηρικτές ενός άκαμπτου και δογματικού φιλελευθερισμού, έχει προκαλέσει τεράστιες ανασφάλειες στην ευρωπαϊκή κοινωνία.
Που αισθάνεται ότι σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς «οι ξένοι» παίρνουν τις δουλειές τους, ενώ ταυτόχρονα με τη δημιουργία «αυτόνομων χαλιφάτων» μέσα στις χώρες που τους φιλοξενούν και με τις εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ τους απειλούν τις αρχές, τις αξίες, την ασφάλεια, την αυθυπαρξία των γηγενών…
Δεν ωφελεί σε τίποτε τέτοια προβλήματα και τα παρελκόμενά τους να τα υποτιμούμε, να τα ξορκίζουμε, να κατηγορούμε τις κοινωνίες που ανησυχούν, ή για «εθνικισμό» ή για έλλειψη κατανόησης των δύσκολων καιρών που βιώνει η Ευρώπη και διάθεσης θυσιών.
Η Ενωμένη (;) Ευρώπη, αν θέλει να έχει μέλλον, πρέπει να ξυπνήσει, να αναγνωρίσει τα λάθη και τις ολιγωρίες της, να σταματήσει να είναι οργανισμός κρατών… διαφορετικών απαιτήσεων, συμφερόντων και δικαιωμάτων, να αποκαταστήσει κλίμα σύγκλισης και αλληλεγγύης, και όχι κλαμπ όπου διαφεντεύει ο ισχυρότερος ή οι ισχυρότερες συμμαχίες «τιμωρών»!